Er zou een wet moeten gestemd worden die elke concertganger verplicht eens in de vijf jaar een concert van The Notwist te moeten bijwonen. De Duitse elektro-postindierockband rond de broers Markus Acher en Micha Acher doen al ruim twintig jaar hetzelfde maar het blijft vooral live altijd weer een bedwelmend interessante aangelegenheid. Onze vrienden van Wilde Westen brachten de band uit Oberbayern tot op het podium van De Kreun. Het werd een package deal line-up want The Notwist had een band uit München meegebracht. Opgedrongen voorprogramma’s zijn weliswaar vaak een risico.
Maar kijk eens aan… Dan denk je naar The Notwist te gaan luisteren en keer je terug naar huis met onvergetelijke herinneringen aan een bevlogen voorprogramma, What Are People For? uit München. Alvast onze verontschuldigingen omdat het leeuwendeel van dit verslag over die band gaat. Tom Wu (drums) en liedjesleverancier Manuela Rzytki (knopjesbediende) hadden hun plekje rond hun instrumentarium al ingenomen. Links verscheen plots een mysterieuze in Kill Bill stijl uitgedoste sierlijke dame. Paulina Nolte verzorgde de backing vocals in de erg hoge noten maar maakte vooral indruk als performance artieste die de aandacht naar zich zoog middels een act die het ene moment flirtte met Duitse porno en het andere moment leek op een muzikale interpretatie van The Exorcist. Het werd helemaal waanzin toen zangeres en dichter Anna McCarthy plaatsnam achter de microfoon, met sexy boots onder een barokke outfit en een oversized berenmuts. McCarthy is niet de eerste de beste. Ze schreef in 2015 een ophefmakend gedicht getiteld Drink Cold Piss Warm.
Het kwartet aarzelde niet en was van plan De Kreun mee te nemen in een doldwaze act waarbij vooral de hoge kwaliteit van de nummers in het oor sprong. Hun zelfgetitelde debuutplaat kwam ruim een jaar geleden uit en die werd zo goed als integraal gespeeld. Opener Drones liet Paulina de slangenvrouw in zich ontsnappen en het nummer klonk tegelijk dreigend als aanlokkelijk. Parlando duo-gezang uit een parallelle wereld die niets te maken wil hebben met de vreemde elektrovondsten die Manu uit haar machine perste. “An angel broke her nose today on a pile of hay”. We hoorden hier veel Flaming Lips en een lawine aan hilarische tekstflarden passeren. What Are People For? volgde en als er al zoiets is als het ultieme WAPF? (zoals we de band nu verder afkorten) DNA, dan mag het gelijknamige nummer zeker dienst doen als ultieme bewijsvoering.
Dit was knotsgekke maar redelijk geweldige performance art die Yello-esque electro eighties liedjes, oosterse klanken en Kraftwerkiaanse wavepop met dikke knipogen linkt aan The B52’s. Anna en Paulina stonden opvallend links geposteerd waardoor de aandacht echt onevenredig verdeeld werd over het podium. Manu zei nadien dat het ook de bedoeling is dat zij vol de schijnwerpers halen. Fantasize was een ronduit verbluffend newwavenummer met een weinig verhullende boodschap: “Your hand is in my crotch deep”. Net alsof Pas De Deux een nummer inzendt voor Eurosong en het laat brengen door GOAT. De hele zaal stond met een glimlach mee te shaken en het ruime gezelschap rondom ons klonk opvallend unaniem: “Amai da was speciaal maar echt goed gedaan”.
De invloed van The B52’s werd door Paulina beaamd, voor zover dat nog nodig was. We hoorden een heerlijke Pump Up The Volume-achtige groove passeren in Nursery Rhyme dat de vraag stelt “Which is witch” en dan Trump en Poetin in de tekst verwerkt. Summer Of War deed ons wegmijmeren bij School Of Seven Bells-achtige geluiden die beter bij GOAT pasten dan GOAT zelf. De tekst is complete waanzin: “Vegan glutton free, eucalyptus tree, racist is he, botanical xenophobe no not is he”. Het nummer is in alle opzichten geniaal en onweerstaanbaar goed bedacht. En daarna was het gewoon carnaval met Party Time dat dreef op een ritmesectie en verslavende zanglijnen waarop zelfs Funkadelic geen patent mocht nemen. Meestal wordt tijdens voorprogramma’s licht gehunkerd naar een “sluit maar af zodat we vroeger de hoofdvogel kunnen afschieten”. Niets daarvan bij WAPF?
Slotnummer Bring Back The Dirt was dan ook de apotheose van een zinnenprikkelend optreden. Als ze in de vorige nummers al alle gekke registers hadden opengetrokken, dan was dit nummer er op alle vlakken los over. Het was een tekstmatig pamflet tegen “squeaky clean” gedrag en een oude aan de terugkeer naar Het Vuil met “going back to dirt day”. We kregen poetsvrouwlessen in het gebruik van wasmiddelen voor het wegwerken van bloed- en spermavlekken, maar vooral een pleidooi voor vuile handen wat Anna en Paulina ook tot daden aanspoorde. Het is de eerste keer dat we een artiest over de vloer in de zaal zagen kruipen. Paulina als slangenvrouw toch? Anna was ondertussen de vloer op het podium aan het bewerken met haar barokke hemdsmouwen. WAPF? waren over de hele lijn een openbaring. Ga er maar aan staan, The Notwist!
Weinig opzienbarends bij de “grundlichkeits”passage van de Duitse armada. Markus kwam zoals steeds met een stapel vinylplaten en wat tekstboeken het podium op. De man houdt er in 2023 nog steeds van eigen werk te verfraaien met wat goedgemixte samples van Daft Punk en Indeep. Enig punt van kritiek is wel het repetitieve karakter ervan. Het verschil tussen de broers is op een podium zelfs groter dan hun fysieke verschillen. Micha viel enkel op in de achtergrond als hij de basgitaar ruilde voor een tuba. Broer en zanger Markus stond non-stop in de gedimde spotlights. Andi Haberl (drums), Max Punktezahl (een beetje vanalles) en de dame op de basklarinet leken meer sessiemuzikanten dan fel gewaardeerde bandleden. Christoph ‘Cico’ Beck (gitaar, keyboards, elektro, percussie, welja alles waarop je niet moet blazen) en de viking op de vibrafoon, Karl Ivan Refseth, haalden wel vaker hun momentum.
Meesterwerk Neon Golden blijft ook vandaag nog een visvijver waarin de man “acherloos” vist. One With The Freaks is niet het meest voor de hand liggende nummer van die plaat, maar ze kwam wel bijzonder vroeg onze heupen testen, alsof dat nog nodig was na het Münchens offensief. Het onsterfelijke Pick Up The Phone volgde een weinig later. Diep in de finale kreeg het drum-’n-bass / krautrock-anthem This Room een klassiek breed uitwaaierende benadering en het was Trashing Days dat het laatste grote wauw-effect had op het publiek. Hoe kwam de rest van de set binnen? Into The Ice Age van hun laatste worp, Vertigo Days, was behoorlijk straf met een erg jazzy groove, en een hoofdrol voor een heerlijke portie basklarinet. Het 32 jaar oude The Puzzle had de zaal in lichterlaaie moeten zetten want zeg nu zelf, het is retestrakke indiepowerrock, doch het publiek bleef vrij rustig.
The Notwist lokt een bezadigd publiek van bijna of volwaardige vijftigers en misschien dansen die minder graag? Het viel ons op dat er tussen sommige nummers gewoon geen applaus kwam. Oké, de meeste nummers werden bijna naadloos aan elkaar geregen, maar dan nog… Nummers als Agenda maken ze vandaag of gisteren niet meer, dus er kan wel een lijn in getrokken worden. We klinken misschien negatief maar ook hier gold de “merchandise regel” en er stond opnieuw veel volk aan de signeerstand bij Markus na afloop. Wat dus toch weer wil zeggen dat de fans ingetogen onder de indruk waren. Voor het zover was kwam er nog het vibrafoon-solomoment voor Refseth maar vooral het bijzonder boeiende nummer waarvoor de band WAPF? op het podium uitnodigde voor een verbluffende cover van Illusions van jawel Cypress Hill. We herhalen, Cypress Hill. The Notwist speelde de track en Paulina dreigde en Anna rapte terwijl Manu aan de andere zijde een Spaanse tekst declameerde. We kregen hier op behoorlijk geniale wijze zowat 3 onverenigbare genres door elkaar, krautrock, hiphop en flamenco. The Notwist was opperbest op dreef maar werd door een soort voorspelbaarheid genekt als we de aftoetsing maken met What Are People For? Onvoorspelbaarheid en virtuositeit dansten bij Paulina en co als de duivel en bij The Notwist bleef de Pilot mooi in zijn cockpit zitten.
What Are People For? : instagram – facebook
The Notwist ; website – instagram – facebook
