Fotografie: HDPhotography
De Britse glamrockband Steve Harley & Cockney Rebel, die hun hoogtepunt kenden in de jaren ’70, waren een goede reden om ons deze keer over de grens te wagen naar het Nederlandse Bergen op Zoom. Hoewel de band zelf allicht niet zo bekend is, zijn hun twee grootste hits, Make Me Smile (Come On And See Me) en Sebastian, een soort van internationaal muzikaal erfgoed geworden.
Hun eerste plaat, The Human Menagerie, kwam uit in 1973. In 2022 vierde de band hun 50 jarige (jawel, je hoort het goed) bestaan.
50 years a rebel.
Gebouw T, het moet gezegd, is een gezellige, compacte concertzaal, met ook opvallend veel Belgische bands op hun programmatie. De zaal was niet uitverkocht en de gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag boven de 60 jaar, wat het enthousiasme echter niet verminderde.
Met zijn 72 mag hij er nog zijn, Steve Harley. Charming and witty, hoewel old age pijnlijk duidelijk werd toen hij moeizaam, vergezeld door een opvouwbare kruk, het podium betrad. Het zou een voor hem zittend concert worden, tot zijn eigen frustratie. Blijkbaar een gevolg van heupproblemen.
De 5-koppige band die hem vergezelde bestond uit Stuart Elliott (drum, origineel Cockney Rebel lid), Oli Hayhurst (bas), David Delarre (gitaar), Barry Wickens (viool, gitaar) en James Lascelles (toetsen).
De set bestond uit 2 delen van elk een uur, met een pauze van 20 minuten. Het eerste deel overtuigde weinig. Hoewel het publiek wel enthousiast reageerde, Steve Harley heel aimabel overkwam en hij ons ook tussen de nummers door entertainde met verhalen over zijn rol als opa en zijn vriendschap met Marc Bolan. De set kabbelde zonder veel dynamiek voort. Deels door de zittende positie van Harley zelf, maar de band zelf kwam lauw en weinig enthousiast over. Hoewel de zang best meeviel, merkten we moeite met de hogere tonen, die vaak te ingehouden naar buiten werden geduwd. Ook hier de onvermijdelijke invloed des tijds.
Pinkpop en Toppop werden genoemd als eerste optredens in Nederland in de jaren 70. Even leek Steve te denken in België te zijn, ons landje, het land waar hij de doorbraak van Sebastian aan te danken heeft.
Tien nummers tijdens deel 1, tien nummers tijdens deel 2. Strak opgesplitst. Zowel nummers van Steve Harley & Cockney Rebel als van Harley solo werden gebracht, en ook enkele covers zoals Out Of Time van The Rolling Stones en Absolute Beginners van David Bowie (een versie die ons live niet kon overtuigen). Na Mirror Freak, een nummer over Marc Bolan, volgde Star For A Week (Dino), wat meteen ons muzikale hoogtepunt van het eerste deel was.
Het geroep om Sebastian van het publiek tussendoor verried dat een deel onder ons gekomen was voor de hits. En ook het tweede deel kabbelde voort tot aan de laatste 3 nummers, Tumbling Down, Sebastian en na een korte groet allemaal samen op het podium (want het podium verlaten en terug betreden vergde teveel van de gekrukte zanger) het absolute hoogtepunt van de avond Make Me Smile (Come And See Me). Bij de laatste twee nummers was de passie van de band wel voelbaar en ook Sebastian klonk sterk in de oren, ware het niet dat het nummer te veel uitgerekt werd, wat ons dan weer tegenviel.
Al bij al kon Harley ons wel overtuigen, zeker gezien zijn leeftijd blijft het knap wat de man neerzet. Maar de band stelde teleur en de set was te lang. Beter een dik uur volle bak ertegenaan dan het kabbelende gevoel dat we er nu aan overhielden. Anderzijds was het hoe dan ook de moeite waard om de gekende nummers live vertolkt te zien worden.
Ook zin? Dinsdag 25 april zijn Steve Harley & Cockney Rebel te zien in Het Depot te Leuven en op 6 mei op het festival Labadoux in Ingelmunster
