Sound Track was onder de auspiciën van VI.BE dit weekend toe aan deel 1 van de 6 provinciale finales waar telkens 3 laureaten verkozen werden die een jaar lang professioneel begeleid worden in 2026. Een Lotto Publieksprijs zou één van hen of een vierde kandidaat met een cheque van 1.000 euro huiswaarts sturen. Acht finalisten per provincie levert dus 48 artiesten op, en dat is heel wat, want er waren zomaar eventjes 1.300 artiesten ingeschreven voor dit parcours. Onnodig dus te zeggen dat dit allemaal potentiële toppers in wording zijn. Wij staken ons licht op in het Leuvense Depot voor de finale van Oost-Brabant waar vorig jaar Kaat Van Stralen won.
Gos Rosling mocht de poort van Het Depot open beuken in een klassieke opstelling met gitaar en bas. Ondanks het hippe sportshirt van zanger en boegbeeld Luca Van Cruchten klonk de band erg nineties en werd het aperitief op zaterdag geserveerd met een sterke indiepopsmaak in de mond.
Rosie klonk net als een jong schaapje dat dartelde in een sappige weide. Niet onze woorden, wel die van Luca. Dromerige strofes waren steevast de aanloop naar een gitaargedreven refrein met veel hunkering naar pakweg Tame Impala. Het slotnummer funkte lekker, maar toonde aan dat Luca het niet onder de Leuvense markt had om stemvast boven de gitaren uit te komen. Veel enthousiasme en goede wil ten spijt was het nog niet een oh my ‘gos’ ervaring.
Maud Verstraeten is een 22-jarige die om de hoek in Oud-Heverlee geboren is, maar nu in Rotterdam studeert. Openen deed ze solo op gitaar met Genoeg Voor Jou. Ze schrijft Nederlandstalige nummers over onderwerpen waarover ze nadenkt en naar eigen zeggen stopt ze niet met denken over de staat van de wereld. Het Gaat Maar Door. Gelukkig deed Maud dit ook. Daan op drums en Elgar op bas kwamen haar voor het derde nummer, Breekbaar, versterken. Haar teksten zijn doorleefd en doordacht. Haar stem parelend helder. Maud maakte indruk in een genre, pure singer-songwriter, waarin het niet meer zo evident is uit te blinken. Behoorlijk straf dit. Het laatste nummer opende ze met “Ik was altijd dat wondermeisje”. “Zeg me dat ik goed ben”. Dat ben je Maud.
Heel andere koek bij band nummer 3. Vier Leuvenaars spelen progpunk en lieten in Het Depot op indrukwekkende wijze een Gender Reveal Atomic Bomb tot ontsteking komen. De bandnaam spot met het concept van ‘gender reveal parties’, een fenomeen dat na de Verenigde Staten ook bij ons in opmars is. Hierbij geven ouders een feestje om het geslacht van hun ongeboren kind bekend te maken. De band was ook met voorsprong de meest internationale van de avond.
Broer en zus Beau en Blaise De Ramsey’s, op bas en zang en afkomstig uit Oud-Heverlee – het lijkt wel Neighbours – zijn eigenlijk Amerikanen. Drummende furie Arwen De Wit uit Leuven is eveneens in de States geboren, maar heeft Nederlandse roots. Gitarist Woody, ten slotte, is weliswaar geboren in België, maar heeft een Amerikaanse vader en een Chinese moeder. Het was bovendien met voorsprong de luidste én jongste band van de avond. Tieners op het podium, die ons moeiteloos een dikke veertig jaar terug in de tijd katapulteerden met een ronduit fenomenale vlucht doorheen de ruige twintigste eeuw.
En wij dachten dat we Cherry Bomb van The Runaways nooit live zouden beleven. Blaise was de atomic bomb die ons voortdurend verraste. Ze kronkelde, danste en sprong, maar laveerde vooral tussen zingen, schreeuwen en grunten. Oké, The Runaways is één ding, maar we hoorden evengoed de thrashmetal van Slayer en de gekte van Cocaine Piss weerklinken: steevast punky, pittig en prestigieus.
Blaise en Beau maakten er een doldwaze rit van. Cheers to Arwen, die haar frontlinie tot het uiterste dreef in een indrukwekkende prestatie om percussie tegen te zeggen. Bij Girls To The Front werden de clichés op heerlijke wijze bovengehaald en verdrongen de punkgirlies de fotografen op de eerste rij. Dit optreden had alles wat een concertavond verlangt, en dit wordt dé opvolger van Wijf en Maria Iskariot in 2026. Mark our words!
En wij dachten dat Maud elke singer-songwriter-vezel had aangesproken. We couldn’t have been more wrong.
Loïs Grant heeft Schots bloed door de aderen stromen maar vooral een betoverende stem waarmee ze zelfs twee nummers lang haar vijfkoppige band het zwijgen oplegde. Collection Of Voice Memos 2024 bracht ze begin dit jaar uit en de vlag dekte de lading. In Leuven speelde ze echter melancholische nummers die niemand in de zaal onberoerd lieten. En kijk, Daan mocht ook bij Loïs mee drummen. I Know I’ve Changed getuigt van zelfkennis.
Loïs smokkelde zeker een ‘eilandflair’ in haar sound en met full band deed ze ons in de finale qua arrangementen aan Heather Nova denken. Het laatste nummer was gedrenkt in weemoed en donkere newwaveklanken waarmee we meteen een extra lans breken voor haar veelzijdigheid. Ook Loïs werd fel aangemoedigd dus we waren benieuwd hoe dit zich in het stemgedrag zou vertalen.
De tweede helft werd op gang gefloten door New Trash. Op zich geen gloednieuw trio, maar wel eentje dat een tijdlang stil heeft gelegen. Zanger-gitarist Mathijs werd geflankeerd door Leuvenaars Dante op bas en drummer Siebe. Goeie stem heeft die Mathijs, en de band kweet zich ook met verve van haar pretpunktaak. Wil je het Green Day-ish noemen, of kreeg je er een Meltheadache van? Wij hoorden alleen heel degelijke punkrocknummers, maar niets deed ons hunkeren naar meer nieuw afval. De kruitdampen van de atoombom waren nog niet weggetrokken. Maar zoals we al zegden: het zijn Leuvenaars, dus al hun maten kwamen gek doen. De sfeer was dus opperbest.
Tijd voor Blum dan. De Leuvense, alweer, zorgde voor enig provincie-overschrijdend gedrag, want ze woont nu in Gent. Als fan van Bon Iver en Kids With Buns steekt ze haar LGBTQ+ sympathieën niet weg en zoog ze ons meteen mee in haar universum met haar wondermooie stem.
Mooi uitgedost, omgordde ze haar gitaar en overdonderde met een Elliot Smith-sound om van te duizelen. Haar nummers schrijft ze op gitaar én piano, dus ze vond het raadzaam om pianist Daniel mee te brengen, die een tapijt onder haar nummers diende te leggen. Blum heeft niets met attractieparken, en het nummer Wild Ride refereert aan de achtbaan die haar leven soms aanvoelt.
Blum was de derde singer-songwriter vanavond en telkens werd een aparte invalshoek van dat universum verkend. Zo ‘verBlumde’ ze haar bindteksten met humor over de afwas, bijvoorbeeld. Don’t Fuck It Up moest de zaal meebrullen tijdens haar laatste nummer, en wat raad je? De net aangeleverde gitaar was verkeerd gestemd. Ze kon het scenario niet beter schrijven. ‘Blumen aan de meet’, natuurlijk, maar wij willen die met plezier overhandigen. De singer-songwriters waren een eiland binnen de finale vanavond, en je kon er gif op innemen dat er maar ééntje zou ‘overleven’.
De 24-jarige trompettist Troy Eghosa Joris was wel hét jazzy buitenbeentje vanavond. Hij mixt jazz met hiphop en gebruikt naast trompet ook saxofoon en piano om zijn unieke blend vorm te geven. Opvallend hoe de combinatie sax-trompet de zaal in hogere sferen bracht, met bijhorende kreetjes van enthousiasme. De groovy nummers deden vaak denken aan Nightmares On Wax en Spearhead, referenties die kunnen tellen.
Troy is niet alleen multi-instrumentalist, maar ook een geboren performer die de flair etaleerde van iemand die al pakweg 37 jaar in Las Vegas had opgetreden. “Stay Focused”, zei mama, want hij is snel afgeleid. Een reeks knipogen en leuke muzikale brugjes zetten zijn acteertalent in de verf, zoals toen hij zei “I put my jacket on” en de saxofonist hem een zwarte kostuumjas omgordde. Altijd leuk als muziek en humor samen dansen, zelfs in een niet zo vanzelfsprekend genre als hiphop en jazz. Troy was over de hele lijn entertainend, maar zijn set had muzikaal iets feller uitgevoerd mogen worden. De tijd was natuurlijk kort.
Afsluiten deden we vanavond met Slagader. Wie hardcore metal vermoedde sloeg de bal grondig mis. Dit Brussels-Leuvens kwartet bracht spaced out synths, funky grooves, fusion en jungle naar Het Depot onder het motto “we moeten met iets de tent sluiten”.
Roeland en Soet op gitaar en toetsen/bas zijn Brusselaars en toetsenist Bruno komt uit Londerzeel. De Leuven-factor komt van drummer Moene. Muzikaal dachten we aan een strandversie van Boards Of Canada waarbij Bruno vaak zotte jazzy old school patronen uittekende, geïnspireerd door de nineties-eurodance-scene. De Brusselaars waren de meest onderkoelde van de bende maar muzikaal was Slagader een vette trip die de lijnen die Troy had uitgezet een Space Oddity richting uit katapulteerde. Dit bloedvat deed zoveel meer dan zuurstofrijk bloed van het hart naar de benen transporteren. We willen Slagader nog vaak voelen in 2026. Waarvan akte.
Fun fun fun en spanning troef toen de winnaars op het podium werden geroepen. De publieksprijs en de cheque van 1.000EUR gingen naar Troy die veel drumstokken kan kopen voor zijn drummer. De jury motiveerde de keuze voor de drie winnaars door die effectief in een top drie te ordenen waarbij over de numero uno naar verluidt geen enkele zweem van twijfel bestond. De drie laureaten krijgen – voor alle duidelijkheid – wel evenveel kansen maar een top drie oogt professioneel.
Blum werd knap en verdiend derde. Slagader haalde een knappe tweede plek binnen en wat wij al orakelden kwam uit. Gender Reveal Atomic Bomb was de primus van dienst en kunnen we een grote toekomst voorspellen. Volgende week zaterdag is het aan de finales in Brussel, Gent en Diksmuide.
Sound Track – Gos Rosling – Loïs Grant – New Trash – Troy – Blum – Maud Verstraeten – Slagader – Gender Reveal Atomic Bomb
