Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Patsker Omaer Beguin
Alvorens onze fotograaf op pelgrimstocht vertrekt naar het verre Orbanië wilde hij nog snel een stevig concertje meepikken in de Pit’s. Zijn bewonderenswaardige keuze viel op de dubbelaffiche van Skrewball en Dial, twee bands uit de Crew Cuts Records-stal.
Skrewball mocht de boel opstarten, al moesten we het eerst aan Röt Stewart Honcho en barman van dienst de Pieter vragen welke band er speelde. Hij kende een aantal nummers uit het hoofd zo te zien, wij echter niet. En als de zanger van Diall ook nog eens de microfoon overnam voor een nummer, was de verwarring in ons stoffige brein nog groter.
Skrewball dus, werkschuw tuig volgens belangers aller landen, een stel gedreven jonge gasten die met veel plezier, wat aan hun gezichten viel af te lezen, een stevig potje hardcore over de kleine meute goten. Vol overtuiging, niet zo onderscheidend van het peloton, maar doordat de bandleden zich volledig smeten, toch zeer genietbaar. Zeven nummers in zes minuten telt hun single Hardcore ’24. Meer moet dat niet zijn.
Streetpunk gemengd met UK en NY-hardcore, ze deden het. Snel, doorrazen, geen tijd verprutsen. Gewoon kort knallen en plaats maken voor Diall. Dat was wat ons betreft de band waarvoor we uit de zetel kwamen. Noisy ietwat weirde hardcore die afwijkt van de meerderheid binnen het segment, ja, daar zijn we altijd voor te vinden.
Wat Aaron Oliver zong, geen idee. Dat het overkwam, dat wel. Lekker gestoord en ongetwijfeld sarcastisch ontbond hij zijn duivels, net als zijn maten genietend van het moment. Het viertal straalde zowaar nog meer dan hun kameraden van Skrewball. Waar bij de eerste band de meerderheid van het publiek gewoon stond te kijken en af te wachten, was er bij de set van Diall duidelijk heel wat meer animo, tot bij onze kleinste toe, die we tot op heden zelden zo veel zagen meebewegen op de muziek. Evident dat we nadien hun gelijknamige single aanschaften en een shirt dat door de kleinste meteen werd gekoesterd als ware het een brok goud. Heerlijke band was me dit. Oortjes uitgeblazen en onze fotograaf kan er weer tegen om de confrontatie aan te gaan met massa’s Orbaniërs.
PS: Ons aller Jenci wist nog te vermelden dat Diall een Belgische band coverde. Zijn kennersoren merkten dat meteen, de onze zijn daarvoor toch ietwat te stoffig. Dead Stop it is.
