Geen betere plek om te vertoeven afgelopen donderdag 18 januari dan in de Rotonde van concertzaal Botanique. Waar buiten en overal ten lande Koning Winter de debatten leidde, werden we door twee altpopzangeressen warm gehouden alsof ze een sprookjesachtig winterdeken over ons heen drapeerden. Headliner was een kwartet uit Californië onder aanvoering van een fluks huppelende Sarah Kinsley, nog maar 23 jaar. Een duo uit Londen met de intrigerende naam Arctic Lake maakte als support act echter danig indruk.
Het duo dat ooit een trio was, wordt gedragen door de knappe songstructuren die multi-instrumentalist Paul Holliman uit zijn synths kneep hoewel het grootste deel ervan mooi leek te zijn voorgeprogrammeerd. Niet zo dramatisch want alle zorgen verdwenen als sneeuw voor de arctische zon toen Emma Foster haar stembanden vrij spel gaf en de op dat moment nog zittende toeschouwers ademloos deed toekijken en vooral luisteren. How Do You Make It Look So Easy? is een intens maar knap plaatje dat eind vorig jaar werd uitgebracht.
Holliman verontschuldigde zich voor het feit dat we wel verplicht naar Arctic Lake dienden te luisteren want niemand kwam voor hen en uiteindelijk zijn Arctic Monkeys volgens hem veel beter dan Paul & Emma. Een lesje in nederigheid hoeven ze alvast niet te krijgen en ze hoeven zelfs niet nederig te zijn want hun optreden had een gespannen boog van de ene kant van het podium naar de andere. Voor de teksten moeten we bij Emma zijn. We kunnen het echter niet genoeg benadrukken, de stem van Emma is van een ‘buiten categorie’-niveau.
Opener Fireflies kon onze woorden niet fraaier onderstrepen. Rijk aanzwengelende elektro die de huiveringwekkend mooie stem van Emma liet excelleren. My Weakness deed ons denken aan Lady Gaga’s Paparazzi en was dus van een gans andere grootteorde. Waarover Blue ging kon Paul dus niet uitleggen maar Emma zei ons nadien dat haar teksten soms gewoon op een velletje papier lijken te vallen. Ook nieuw werk passeerde de revue zoals met All That You Need en slotnummer The Power That You Have.
Tussen beide songs in was het bijna acht jaar oude Heal Me bijzonder innemend en overtuigend. “Missing all these years, you know how to heal me. Stay with me through it all”. Wie houdt zich anno 2024 nog bezig met ‘arctic monkeys’ als je kan kiezen voor een bestemming met zicht op een ‘arctic lake’?
Sarah Kinsley groeide op in Connecticut en heeft Chinese roots. Ze is klassiek geschoold (piano, viool) en speelde in orkesten tijdens haar jeugdjaren. In 2021 brak ze door via TikTok en met Ascension was ze vorig jaar al aan haar derde ep toe. Ze woont ondertussen in New York en haar ep’s heeft ze van naaldje tot draadje volledig zelf geproducet. Straffe kost maar vooral het zoveelste bewijs dat vrouwen in de muziekwereld terecht op de voorgrond treden. Het podium innemen doet ze niet alleen. Ze bracht in Brussel drie muzikanten mee. Een drummer en links en rechts van haar twee vrouwen op keyboard en alternerend gitaar en bas. Sarah zelf speelde soms gitaar maar koos resoluut voor dans en zang.
De setlist was ook met zeer voorbedachte rade ingedeeld in hoofdstukken. Starten deed ze met het drie jaar oude Karma van The King ep. Pure en ongevaarlijk klinkende altpop songs zaten in het begin van het optreden en verraadden haar als grote Fleetwood Mac fan.
Nog geen twee jaar geleden kwam What Was Mine uit, een dansbaar nummer waarin ze zich niet onbetuigd liet en haar gitaar aan de kant bleef. Complexe zanglijnen maakten duidelijk dat we vanavond twee erg begenadigde zangeressen aan het werk hoorden. Sarah is puur intrinsiek net de mindere van de twee maar varieerde constant wat haar talent extra in de winterverf zette. Bovendien moesten we vaak aan Lana Del Rey denken omwille van de vocale gelijkenis in delen van songs. Lovegod van Ascension begeleidde ze met de woorden “it’s such a contrast when I think about how happy I feel right now playing here for you, compared to the depressive songs I write all the time”.
Lovegod is zeker een tweede reden om aan Lana te denken want de grandeur van de song en de tekstlijnen vertoonden gelijkenissen. “I go where they say lovers go. It’s a dark room in a bar, it’s a drink by my side. And finally, someone says, “You look lonely tonight”.
Sarah liet het tempo dan zakken voor de bloedmooie pianoparel I’m Not A Mountain, ook van The King. Zei daar iemand Lana? Ook The Giver baadde in die sfeer hoewel het een totaal andere song was. Volgende tekst kon evengoed van Del Rey komen en geeft meteen aan waarover de titel het heeft: “You give him head in the basement. You laugh at his jokes, stomach aching. Fake when you come, taking a pill. He leaves when it’s done”. De voortkabbelende gitaarriff kwam hierdoor erg melancholisch binnen.
Voor het volgende hoofdstuk greep ze terug naar een nummer van The King dat ze ooit schreef tijdens haar muzikale studies aan de universiteit van Columbia. Ze moest daar een nummer schrijven in het kader van een opdracht. Het uiteraard volledig zelf geproducete nummer Over + Under kreeg een extra dimensie omdat ze met een drumpad de medewerking vroeg van het publiek waarvan ze een massaal meegezongen zanglijn vervormd in een loop smeet. Heel tof gedaan!
“I can die to stay here and I can still taste the memory of you on my tongue”, klonk hard in de geweldige ballad Ascension dat een sterk slot inluidde. Waar het nieuwe Black Horse als Coldplay leek te openen verdween die vrees al binnen de halve minuut naar een godvergeten achtergrond. Wat wel bleef is een opzwepende popsong met een uitgelaten dansende Rotonde, zij het onder lichte dwang van la Kinsley zelve die met niets minder dan uitbundigheid genoegen nam. En ook hier een Lana momentje met de zinsnede “American dream”.
Aan het slottrio aangekomen wisten de fans geen blijf met hun enthousiasme toen het kwartet een geslaagde cover van Aha’s Take On Me bracht. De ep kwam al een paar keer aan bod, maar het titelnummer The King mocht niet optreden. Het manifesteerde zich als een dartele indiepopsong en onderstreepte nog eens wat we een optreden lang vaststelden. Sarah Kinsley is een geweldige performer en slaapkamerliedjesschrijfster die bovendien geen moeite heeft om een publiek een optreden lang te vermaken en bedwelmen met haar mooie stem.
Bisnummers en een merchandisebezoek stonden niet op haar programma. Afsluiten met het openingsnummer van de laatste ep wel! Oh No Darling! is een sterk aan Robin Kester refererende popsong met een onweerstaanbare groove. “There you, there you, there you go” en weg was ze! Het was haar allereerste optreden in Brussel, maar dat we haar gaan terugzien leidt echter weinig tot geen twijfel.
ARCTIC LAKE : website – instagram – facebook
SARAH KINSLEY: website – instagram – facebook
