Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Alexandra Vermote
Sinksenfeesten in Kortrijk, dat is stilaan een vijfdaags feest vol leven, muziek en volk. De beats dreunen tot in de vroege uurtjes, dankzij dj’s met veel enthousiasme en een goed gevulde usb-stick. Of ze daarmee het warm water heruitvinden, laten we in het midden, maar stil zitten is er alleszins niet bij.
Overdag en ’s avonds zijn er concerten op zowat elk plein en in elke uithoek van de stad – van lokale helden tot gezelschappen met meer experimentele inborst. We hebben zelf wel de traditie om op maandag naar de Vlasmarkt te gaan omdat er meestal wel een band speelt die we willen zien en waar de massa grotendeels wegblijft. De deuntjes zijn hun meug niet wellicht.
Dat was bij ons trouwens ook het geval toen we rond 17h30 op de Vlasmarkt aankwamen. De Röt zou om 18h spelen, maar het zou ook wat vroeger kunnen zijn want ze hadden nog een verrassing in petto. Daar Röt Stewart niet de reputatie heeft om lang te spelen wilden we uiteraard graag op tijd zijn.
De Röt zou oorspronkelijk gewoon op de grond spelen, zoals de vorige keer dat ze op de Sinksenfeesten speelden (toen was er geen podium), maar potdikke, al die dj’s van de vorige dagen kunnen niet zonder een podium om hun ego te strelen, en door de verrassing die de Röt achter de hand hield was het nog zo makkelijk (delen van de backline bijvoorbeeld).
Een beetje later dan verwacht en gehoopt konden ze uiteindelijk aan hun set beginnen. Helaas pindakaas had het wezen dat het geluid moest doen er weinig zin in. Veel stiller dan het grungebandje dat hen voorafging, waardoor de power niet helemaal tot zijn recht kwam. Hardcorepunk kreeg het mens over zijn kop gekletst, net als de vele aanwezigen.
Ze jaagden er op een strak tempo het repertoire door, met veel plezier, hardrockposes met de gitaren maar ondertussen wel punk spelend, terwijl zanger Pieter Dewulf al snel genoeg had van dat podium en gewoon tussen het publiek aan het moshen ging. Een wild feestje dus, en hoe plezant kan het niet zijn als Fuck That Weak Shit, het lijflied van punkhol The Pit’s, door velen luidkeels wordt meegebruld.
Ondanks het mindere geluid bleef de Röt strak en geïnspireerd spelen tot het tijd was voor de verrassing. Zo vermijden ze meteen bisnummers, een valkuil waar alleen snotapen in vielen vandaag, en mochten hun Braziliaanse maten van Mullet Monster Mafia aantreden. De Röt was pas terug van twee weken Brazilië, alwaar ze anderhalve week overal punkhokken van een deuntje hadden voorzien (ze waren dus goed gerodeerd voor de show van vandaag), en hop, konden ze alweer verbroederen.
De Mafia had een day off en kon de aanwezigen al een voorproefje geven van wat ze op dinsdag 16 juni in de Pit’s zullen spelen. Drie nummers deden ze en wij zijn alvast fan. Surfpunk van een zeer vet niveau, met hier en daar een streepje Slayer door de instrumentale muziek om er een soort surfmetalshow van te maken. Dat belooft.
