Voor we in Gent aan het grote werk begonnen was er eerst een verfrissende confrontatie met jong, Gents geweld: The Rats. Geagiteerde postpunk met machinale grooves en teksten doordrenkt van de grootstadblues, zo omschrijven ze zichzelf. Deze postpunkband klonk verrassend Brits en namen vorig jaar deel aan Humo’s Rock Rally. Een eer voor deze jonge groep om te kunnen openen voor PIL. Voor een publiek wel dat voornamelijk uit 50ers en 60ers bestond, hoewel we ook enkele groepjes jong bloed opmerkten. Bovendien was er duidelijk een fanbase/ vriendengroep van de band aanwezig.
En dan was er Public Image Ltd, kortweg PiL. John Lydon aka Johnny Rotten. Frontman van The Sex Pistols en sedert 1978 ook PiL. Een introductie is eigenlijk overbodig. Statig en theatraal, zoals we van de man gewoon zijn, betrad hij het podium en bombardeerde hij ons meer dan een uur met de typische PiL-sound.
Ondanks zijn leeftijd (hij is er ondertussen 67) was de man zeer goed bij stem, en hoewel er toch een zekere afstand bleef met het publiek (bindteksten werden gedichten, hijzelf bleef vrij statisch op het podium, het publiek was ook niet meer van de jongste, er waren de barrières…), was hij aanwezig in volle glorie.
Geflankeerd door bandleden Lu Edmonds (saz en gitaar), Scott Firth (bas) en Bruce Smith (drum) kregen we als opener Penge, tevens het openingsnummer van het nieuwe album The End Of The World, dat er kwam kort na het overlijden van Lydons vrouw Nora Forster.
Being Stupid Again, een aanval richting studentikoos idealisme (‘Ban the bomb! Save the whale’) vloeide moeiteloos over in This Is Not A Love Song, waar we het publiek volledig mee uit de bol zagen gaan. Met Carchase kregen we het derde en laatste nummer dat uit het nieuwe album gebracht werd. Met 11 studioalbums heeft de band uiteraard een ganse backcatalogus om uit te kiezen, met onder meer Poptones, Memories, The Room I Am In, Public Image…
Na een dik uur verdween de band kort van het podium om erna volle bak nog drie encores de zaal in te katapulteren, waaronder ook de Leftfield-cover Open Up. Einde set bracht ons nog het alomgekende, anti-apartheidsnummer Rise.
