Nog maar een week geleden stonden Meuris en zijn kompanen in een uitverkochte Roma, en onder het motto ‘eentje is geentje’ waren wij aanwezig voor deel 2, wederom volledig uitverkocht.
Maar eerst was er Wegsfeer. Om wat sfeer te brengen in de zaal. Niet dat dat nodig was, want nog voor er ook maar iets te beleven viel op het podium, leek iedereen er al flink zin in te hebben.
Wegsfeer, een eerbetoon aan legendarische newwavebands met covers van culthits, blijkt een combinatie van uitstekende muzikanten van onder meer Les Truttes en Meuris: Filip Heyens (zang), Nico Westelinck (drums), Kris Delacourt (gitaar) en Bart Van Lierde (bas). De set start stevig en overtuigend met Caucasian Walk van The Virgin Prunes, gevolgd door Transmission van Joy Division. De zaal, ondertussen goed volgelopen, reageert enthousiast. Zanger Filip Heylens smijt zich volledig. En het publiek gaat mee.
Dit voelde niet als een voorprogramma. Nummers van Grauzone, Killing Joke, Dead Kennedys en als hoogtepunt Alice van The Sisters Of Mercy. Een coverband van hoog niveau om in de gaten te houden!
Ondertussen is De Roma tot de nok gevuld en is het tijd voor de mannen van Noordkaap. Twee jaar geleden kondigde de band een reünie aan, die even on hold werd gezet door corona, maar in het voorjaar van ’22 een feit werd. Naast Stijn Meuris zijn ook Lars Van Bambost (gitaar), Erik Sterckx (bas), Nico Van Calster (drum) en Wim De Wilde (toetsen) opnieuw van de partij.
De Roma ontplofte toen Stijn Meuris aanvatte met Het Komt Voor In De Beste Families. Een meezingende zaal vanaf het eerste nummer, je moet het maar kunnen. Het geeft aan hoe stevig het culturele erfgoed van de band staat. Even grapte Meuris “Ik ben blij dat er geen Limburgers in de zaal zijn”, met een luid gejoel tot gevolg. De sfeer zat er duidelijk in.
Zijn niet bijna alle nummers van Noordkaap ondertussen hits geworden, zou men zich kunnen afvragen? In ieder geval bijna allemaal meezingers, zo getuigde de zaal. Panamarenko, Satelliet Suzy, Als Ik s’ Nachts Door Veerle Rijdt, Arme Joe (de befaamde Will Tura cover – hier gingen wij, net als iedereen trouwens, total loss) passeerden allemaal de revue. Meuris was in topvorm, spuwt energie en de performante tamboerijn vergezelde hem zoals we dat kennen doorheen de set, soms vliegend door de lucht, soms wachtend op een nieuwe explosie.
Even kwam er wat rust tijdens de storm met De Belofte Jong Te Sterven en Het Zou Niet Mogen Zijn (“An oldie but a goodie”, zo kondigt Stijn het nummer aan).
De band bleek vol lof over De Roma. “Ik weet niet of jullie beseffen hoe graag groepen in deze zaal spelen en hoe graag groepen in deze zaal eten! Hoe gezond”, werd ons verteld, voordat alles opnieuw losbarst met Druk In Leuven. De zang bij Een Heel Klein Beetje Oorlog werd niet ingezet door Meuris maar door de zaal. Een magisch moment. Ook waren we danig onder de indruk van Lars Van Bambosts gitaarsolo tijdens dit nummer.
De bissen evenaarden apotheosen met Monza’s Van God Los en Gigant en dan, als grote hoogtepunt, en laat ons eerlijk zijn, letterlijk IEDEREEN zat erop te wachten: Ik Hou Van U. Een ganse zaal in beweging en een balkon dat eindelijk van zijn stoelen ging. Het nummer werd zelfs onderbroken door een vrouwelijke fan die van Meuris een kus wist af te dwingen. Geef me een kus? Je hebt erom gevraagd, Stijn!
Als er een God was geweest dan had hij gezien dat het goed was. Een strakke set, een zalige zaal, een enthousiast publiek en een laaiend energieke band. Blijf nog maar even verder doen, Noordkaap, because we want more.
