Foto’s: Cath Van Laere
Nik Kershaw gaf de jaren ’80 kleur met zijn catchy synthpop die vooral terug te vinden is op zijn eerste twee albums Human Racing en The Riddle. Daarna ging allemaal wat minder, de radio was niet meer mee. Na vier albums gaf hij er de brui aan. Eind de jaren ’90 probeerde hij nog eens opnieuw met het album 15 Minutes maar daarop ging het niveau echt wel omlaag en dat geldt ook voor de platen erop volgden. Nik schreef ook het verschrikkelijke The One And Only voor one hit wonder Chesney Hawkes en speelde in de studio gitaarpartijen in voor liedjes van Elton John en Tony Banks (Genesis). In 2020 verscheen Kershaws negende en tot nog laatste langspeler Oxymoron. Daarop deed hij zijn best om af te stappen van de jaren ’80 sound, wat maar deels lukte. Ondertussen zijn er een aantal ‘best of’ verzamelaars en 12” versies verschenen en dit jaar viert de man dat het 40 jaar geleden is dat zijn debuutplaat Human Racing uitkwam.
Dat kwam Kershaw in De Roma vieren met twee sets. De man is ondertussen 66 jaar en dus laste hij in het midden van zijn set een pauze in om op adem te komen. De eerste set stond volledig in het teken van het album The Riddle en in de tweede set speelde hij alle songs uit het debuutalbum Human Racing. Beide platen verschenen in 1984 en zijn geproducet door Peter Collins die ook nog samenwerkte met Gary Moore, Bon Jovi, Rush en Alice Cooper. Collins is dan ook mede verantwoordelijk voor het succes van Kershaw en hij is de man daar heel dankbaar voor. Helaas overleed Peter Collins dit jaar op 73-jarige leeftijd en daarom vroeg Nik tijdens het concert om een applaus voor de overleden producer.
Het viel op dat Kershaws stem nog bijzonder goed was en dat er geen sleet op zat. Hij had ook ervaren studiomuzikanten mee die hem geweldig begeleiden. Op keyboards was dat Phil Peskett (Moloko, Cinematic Orchestra, Boy George…), op bas Paul Geary (George Michael, Lisa Stansfield, Simply Red…), op gitaar Adam Evans (Rick Astley, Bananarama..) en drummer Bob Knight (Alison Moyet, Cee Lo Green…). In theorie kon er eigenlijk niks mislopen. Helaas viel het al snel op dat de composities van Kershaw de tand des tijds niet echt goed hadden doorstaan. Het grootste deel van de liedjes klonk vrij gedateerd en Nik deed ook geen enkele moeite om ze een eigentijds randje te geven.
Ondanks de straffe band liep er tegelijk een tape mee met daarop de backings. Een andere keer begon de tape al te spelen terwijl de band nog niet begonnen was. Na een tijdje kon je dan ook nog nauwelijks uitmaken wat er nu precies live gespeeld werd en wat niet. Bij het verschijnen van The Riddle kon Kershaw sommige nummers niet live brengen omdat de bas in de studio werd bespeeld door Mark King (Level 42). Gelukkig lukte dat nu wel want Paul Geary is echt wel een hele straffe bassist die de ‘slapping’ techniek perfect onder de knie heeft.
De eerste set was nog best te pruimen ook al bestond ze uit een combinatie van typische jaren ’80 progrock, softrock, powerballads en synthpop. De songs van The Riddle zijn best oké al zijn het nu ook weer geen echte hoogvliegers. Het titelnummer (ook de enige echte hit van dat album) als afsluiter van set was dan ook echt wel als een verademing. Dat was ook het merken aan het publiek waarvan alleen de eerste rij alle liedjes meezong, de rest was aan het wachten op de hits.
Na een pauze van maar liefst 20 minuten, en die de drive compleet uit het concert haalde, kwam Kershaw terug om de Human Racing set in te zetten. Helaas was het kalf ondertussen al half verdronken en het optreden kwam heel moeilijk terug op gang. Deze plaat klinkt anno 2024 nog meer gedateerd dan zijn opvolger en sommige nummers zijn eigenlijk gewoon bijzonder saai. Dat was in 1984 al zo en het is er met de jaren niet op verbeterd. Natuurlijk werd er heel enthousiast gereageerd op Wouldn’t It Be Good en afsluiter I Won’t Let The Sun Go Down On Me maar dat waren dan ook echt de enige hoogtepunten van de tweede set.
Helaas volgde er daarna nog een bisronde waarin Kershaw wou laten horen dat hij nog muziek heeft gemaakt. Hij bracht de single When A Heart Beats dat normaal op zijn derde album Radio Musicola moest staan, maar gigantisch flopte en daarom later op de cd versie tussen de bonusnummers belandde. Laten we zeggen dat dit nummer niet het hoogtepunt van de avond was… Daarna volgde de powerballade The Sky’s The Limit uit zijn achtste album Ei8ht en ook dat was een teleurstelling. Maar dan had Kershaw nog een verrassing in petto die niet iedereen had zien aankomen. Hij bracht zelf The One And Only wat ons toeliet vast te stellen dat het werkelijk niet uitmaakt wie het nummer zingt: het blijft verschrikkelijk.
Kershaw verliet het podium met de woorden dat hij dit optreden binnen 10 jaar nog wel eens wil doen. Voor ons hoeft dat niet echt. De hits blijven leuk maar laten we eerlijk zijn, de andere songs laat hij liever gewoon thuis.
