Nicholas Drain Lowe, artiestennaam Nick Lowe. De Britse singer-songwriter en producer schreef onder meer (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding, dat een hit werd in de uitvoering van Elvis Costello. Love The Sound Of Breaking Glass, Cruel To Be Kind en Half A Boy And Half A Man zijn dan weer hits van hemzelf. Hij verdiende zijn sterren als producer voor onder andere The Damned, Graham Parker, Elvis Costello en The Pretenders.
“A singer-songwriter of considerable grace and wit” wordt hij wel vaker genoemd. Pioneer van pubrock en punk, een sympathieke, intelligente crooner. Zijn ruwe productiestijl bracht hem de koosnaam ‘Basher’ en lag aan de basis van de amateuristische, DIY esthetiek van de punk.
Ondertussen is de man 73 en tourt hij nog steeds met evenveel enthousiasme, omkaderd door Los Straitjackets.
Los Straightjackets zijn Eddie Angel (gitaar), Greg Townson (gitaar), Chris Sprague (drums) en Pete Curry (bas). Ze komen uit Nashville en maken, getooid in hun kenmerkende Lucha Libre Mexicaanse worstelmaskers, vooral instrumentele surfmuziek, waarbij ze gebruik maken van DiPinto gitaren.
De Casino was er klaar voor. Een zaal barstensvol hippe rockers met vijftigers en zestigers in de meerderheid. Het enthousiasme bij het publiek was voelbaar nog voor Nick Lowe het podium betrad.
Onaangekondigd kwamen ze op: Los Straightjackets, gemaskerd en ready. Samen met Lowe vlogen ze erin met So It Goes, een nummer dat zelfs wie nog nooit van Nick Lowe gehoord heeft, kent.
24 nummers telde de setlist en dat het een opeenvolging zou worden van veel, relatief korte, nummers (inclusief al zijn ‘smash hits’) werd ook door de man zelf aangekondigd. “We’re gonna keep the music coming juke-box-style.”
De ballade Rome Wasn’t Build In A Day, het dansbare I Live On A Battlefield, het rockabilly klinkende Tokyo Bay, de nummers volgden mekaar op, doorspekt met witty, humoristische intermezzo’s waarbij Lowe het publiek aansprak en in connectie trad. Hij had het over onze kostbare entertainment euro’s, die we aan hem hadden besteed. Het voelde allemaal heel puur en oprecht. Je kon niet anders dan hem, en de bandleden, sympathiek en aimabel vinden.
Ongeveer in de helft van de set was het tijd voor een pauze voor Lowe. Hij deed er wat mysterieus over en liet het publiek in de capabele handen van Los Straightjackets, die ons trakteerden op enkele van hun instrumentale nummers (onder meer Kawanga!, Aerostar en Lynxtail).
En zomaar opeens bevonden we ons in een scene uit Titanic met de Celine Dion cover My Heart Will Go On.
Na het muzikale intermezzo terug naar ’the man himself’ met de hits Half A Boy And Half A Man, Cruel To Be Kind en (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding (recent nog gecoverd door Josh Homme en Sharon Van Etten).
Met I Knew The Bride (When She Used To Rock ‘n’ Rol) kwam de avond stilaan tot een apotheose. Als laatste nummer Alison, van Elvis Costello, uitgebracht in 1977 op diens debuutplaat My Aim Is True, met niemand minder dan, jawel, Nick Lowe als producer.
