Onze favoriete Weense muzikanten, Mira Lu Kovacs en Sophie Lindinger, kwamen voor het eerst langs in ons land met hun indierockcombo My Ugly Clementine. We hadden de band tijdens de covidsaga al kunnen zien, maar we moesten uiteindelijk tot Left Of The Dial 2022 wachten. Zo zagen we ook co-gitariste en vocaliste Nastasja Ronck aan het werk. Lindinger zelf zagen we bijna zes jaar geleden al bezig met haar ander project Leyya. Toen mochten we gewoon in Gent blijven, nu hadden we er een tripje naar de Brusselse Botanique voor over.
Ze hadden hun nieuwe plaat The Good Life mee, een album dat binnenkomt als een feelgood luisterplaat in de stijl van de StuBru-programmatie anno 1993. De plaat klonk alvast minder luchtig dan voorganger Vitamin C maar jammer genoeg ook minder spannend. Althans dat dachten we aanvankelijk… Na meerdere luisterbeurten beviel de diepgang en bluesy vibe van de plaat ons enorm.
Waar de band op plaat eerder terughoudend rockt, bleek in de Botanique dat ze een geweldig feestensemble vormen, getooid in kostschoolmeisjesuniforms. De aardig volgelopen kelderverdieping werd plots in duisternis gehuld en de dames kwamen fluo verlicht het podium op door de blacklights die het instrumentarium de hele avond in een vreemdsoortig vervroegde halloweenstemming zonder pompoensoep lieten oplichten. Vooral Sophie zag er dolletjes uit door de wimper -en lippenstift-accenten. Denk aan The Cure’s The Head On The Door en je zit in de juiste fluorescerende omgeving. Deze partymood werd niet verlengd door de a capella opener. De eerste songs etaleerden in eerste instantie vooral de vocale rijkdom van het trio. Never Be Yours werd door Mira gezongen. Circles door Sophie en Let Me Go kwam uit de keel van Nastasja, althans in onze beleving. Dat ze een enorme aanwinst is voor Mira en Sophie werd meermaals onderstreept. Ze zette zo het geweldige The Adviser naar haar hand.
De dames namen ruim de tijd voor een vlotte babbel waarvoor ze zich vaak verontschuldigden. Totaal onnodig want de podcastflair gaf het optreden iets extra en deed gewoon méér verlangen naar wat ze met de song erna zouden aanvangen.
Toen Nastasja niet meteen iets vond om op te klauteren werd het publiek gevraagd naar een anekdote. Het werd de aanzet voor meezingsong 10 Things dat 10 slechte momenten beschrijft maar ze live willen counteren door een leuk nieuwtje publiek te maken. Ze hebben het plan opgevat om elk optreden een feelgood moment van het vorige concert te vertellen. Daags ervoor werd iemand in de Paradiso verrast door familie uit Canada. In Brussel mocht iedereen getuige zijn van een bezoekje aan de gynaecoloog van een vrouw in het publiek. Het was goed nieuws! En dat gaan de fans morgen in Parijs mogen horen.
Nastasja reageerde met de melding dat zij zich super oké voelde doch niet zwanger was want haar maandstonden waren net doorgebroken. Het droeg allemaal bij aan een heerlijk sfeertje wat voor veel ambiance en een uitgelaten zaal zorgde.
Humor is het trio niet vreemd want hun tour heet The Good Live tour. De albumtitel indachtig kan dit als woordspeling best tellen. Vóór er met My Dearest Friend en Cool For You gevist werd in de Vitamin Sea (wij kunnen dat ook hoor, dat woordspelingsgedoe) brachten de dames het mooie Impossible Situation. De grommende baslijn van Sophie werd knap versterkt door een hemels hoge driestemmigheid.
Too Much werd ook van de nieuwe plaat geplukt en is een sfeervolle singersongwriterparel met heerlijk invallende trio-gezangen en een geweldige beurtelingse solo-glansrol. Opnieuw het sein om er wat Weense humor tussen te gooien toen ze het hadden over het “too close to the mic” trauma. Sophie was bijna van plan er iets pikant aan toe te voegen maar hield zich toch maar in.
Dat Feet Up op sublieme wijze een collectief swingfeest uitlokte met de luidkeels meegebrulde “ai ai ai ai” strijdkreet bracht de temperatuur op het gewenste kookpunt voor de ultieme rocker No. Sophie nodigde ons uit alle demonen uit te spuwen met een krachtig NO. Denk immers niet dat de dames een optreden lang gewoon ter plekke bleven musiceren. Bij dit nummer was het alle headbanghens aan dek. Voordien ging Mira al door de knieën, kronkelde Sophie over de vloer en liet Nastasja zich op de eerste rij volledig gaan. Wat een heerlijk nummer is dit overigens! Het was als een angry song aangekondigd, maar startte met Sophie die in een soort slappe lach schoot. De intro werd dus maar verlengd tot ze wat bij haar positieven was, behoorlijk hilarisch uiteraard. Het was vooral het oudere Playground dat op flink wat herkenningsscucces kon rekenen in de finale die eigenlijk de band in al haar facetten op best wel ontroerende manier heeft uitvergroot.
Eerste bisnummer What’s Up, cover van 4 Non Blondes werd in het lang en breed aangekondigd door Sophie en Mira wilde weten hoeveel fans er uit welk decennium afkomstig waren. De song werd zonder drummer gebracht maar maakte echt wel indruk. We vonden de My Ugly Clementine-benadering veel overtuigender dan het origineel. En uiteraard dook Sophie met basgitaar het publiek in tijdens het anthem The Good The Bad And The Ugly. Het trio begroette het uitgelaten publiek tijdens een theatraal einde.
Het had het slotnummer kunnen zijn maar Sophie wilde de zaal bedanken voor de tomeloze energie die bij de band werd opgewekt. Ze vond het één van de mooiste concertavonden omdat iedereen zo mooi meezong en voor interactie tekende. Dat maakte haar in het bijzonder gelukkig omdat ze een paar uur voordien een paniekaanval doormaakte. Wat dan gebeurde kon niemand zien aankomen. Ze werd gegrepen door emoties en de tranen vloeiden. De knuffel die ze kreeg van Nastasja en Mira was één van de mooiste momenten waarvan we ooit op een podium getuige waren.
Slotnummer van de plaat How Would I Know What I Know werd het ultieme slot. Het nummer is op een afzonderingsoord door de drie op een half uurtje in elkaar geflanst, geschraagd door een gitaarakkoord van Nastasja. Het was typerend voor de sterke band van het trio dat ook bezongen wordt in deze parel van een song. Eentje om stil van te worden, zeker in de Botanique.
Een fel geëmotioneerde Sophie won alle harten en zoals zo vaak is de rij naar de merchandise-stand een onfeilbaar meetinstrument om een concert te taxeren. We zagen de langste wachtrij ooit in deze zaal en we denken dat werkelijk iedereen de band gesteund en bedankt heeft voor wat op een zowel euforische als emotionele avond uitdraaide. Het was eerder een The Very Good Live show dan een My Juicy Clementine. Nog een uitsmijter op werelddierendag: de hond rechts op de hoes van de plaat is de hond van Mira.
My Ugly Clementine: instagram – Facebook
