De eindstop van het Britse luik van de tour die Morrissey eerder dit jaar naar Brussel en Antwerpen bracht, werd last minute toegevoegd aan de Britse data: Leas Cliff Hall in Folkestone. Een typisch Britse zaal in een typisch Britse badstad, zo eentje die ze vergaten te bombarderen, hoewel er duidelijk een evolutie van opwaardering gaande is in Folkestone. Een vreemde, maar uiterst charmante locatie, de Leas Cliff Hall, en toch ook vergane glorie. Een zaal die vaak de setting blijkt van trouwfeesten en coverbands met een capaciteit van maar net 1500 mensen. Uiteraard uitverkocht.
Vergeleken met de optredens in België in maart zijn er opvallende wijzigingen in de samenstelling van de band. Een unicum voor Morrissey, vrouwelijke muzikanten, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Carmen Vandenberg (gitaar) (speelt ook bij BONES UK) vervangt Alain Whyte en Camila Grey (toetsen) (speelt ook bij o.a. Adam Lambert en Summer Moon) vervangt Gustavo Manzur. Verder nog steeds Juan Galeano (bas), Jesse Tobias (gitaar) en Brendan Buckley (drums).
De zaal is al goed volgelopen als de fameuze voorfilmpjes starten. Wat ongelukkig deze keer, maar allicht het gevolg van het gebrek aan plaats in de kleine zaal, is dat het drumstel pal voor het scherm staat opgesteld, waardoor er maar een deel zichtbaar is. Eens half negen is de zaal boemvol, overvol eigenlijk, manoeuvreren is nog nauwelijks mogelijk.
En dan is het zover. Morrissey en zijn band betreden het podium met een groot coolheidsgehalte. Morrissey gekleed in het zwart, Carmen Vandenberg in een strak wit pak, met alleen een zwarte bh eronder (het charisma spat eraf), en Brendan Buckly met ontbloot bovenlijf. Het maakt indruk. De band start vol overgave met Alma Matters en de zaal is direct mee, zoals we het wel gewoon zijn bij Morrissey. How Soon Is Now volgt en net voor Suedehead start neemt Moz een brief uit het publiek aan die hij als een gepast rekwisiet tijdens het nummer hanteert (‘why do you send me silly notes…’).
In dit digitale tijdperk wijzigen de backdrops bij elk nummer, met bijvoorbeeld Frankenstein tijdens Our Frank. Irish Blood, English Heart blijft een favoriet bij het publiek en wordt volmondig meegezongen, net als Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before. We zijn onder de indruk van de solo van Carmen Vandenberg tijdens I’m Throwing My Arms Around Paris, met de spot enkel op haar gericht (Jane Birkin hier als backdrop). Een kippenvelmoment.
‘We’re all skeletons, we’ll soon be powder’, declameert Moz even tussendoor. Tijdens Girlfriend In A Coma neemt Camila Grey ook een gitaar ter hand.
Niet zo typisch is dat het publiek deze avond vrij mak blijft. Dat zijn we niet gewoon bij Morrissey en zeker niet op Britse bodem. Misschien omdat het het laatste optreden van de Britse tour is? Opvallend is ook dat de dranghekkens vrij ver van het podium staan, wat het Morrissey onmogelijk maakt om handen te geven (wat hij anders uitvoerig doet) en de fans lijken het zelf ook niet te proberen. Ook zijn er bijna geen stage invaders. Enkel op het einde, bij Jack The Ripper, waar hij het publiek ook wel aanmoedigt als hij de woorden ‘crash into my arms’ zingt, zijn er enkele (geslaagde) pogingen.
Tijdens The Loop hanteert Morrissey een set maracas die hij op het einde van het nummer één voor één hardhandig tegen de backdrop gooit.
‘We’re all frightened we are. We won’ t admit it now we’ll admit it later’ en Bonfire Of Teenagers start, het nummer met de Manchester Arena bombing als onderwerp. In zijn performance merk je hoe nauw het hem aan het hart ligt.
En dan is het aan Camila Grey om even in de spotlights te komen met een indrukwekkende solo op toetsen als intro van Everyday Is Like Sunday. Onze Moz is duidelijk fier op zijn 2 nieuwe aanwinsten.
Please, Please, Please, Let Me Get What I Want wordt indrukwekkend luid meegezongen door iedereen, gevolgd door het chanten van het publiek ‘Morrissey, Morrissey, Morrissey’ in voetbalstijl, wat een spel is. Hij steekt zijn vuist uit, in de zin van wat doen jullie nu, stop het, maar stiekem geniet hij ervan. Tijdens Without Music The World Dies, één van onze favoriete nieuwe nummers, zien we een indrukwekkend afwisselend gitaarspel tussen beide gitaristen.
De set tijdens Jack The Ripper wordt gehuld in dieprood licht combi rook waardoor Morrissey en de band nog slechts schimmen op een podium worden, wat op een knappe manier bijjdraagt aan de sfeer van het nummer. Zoals we reeds vermeldden eindelijk nu een eerste en gelukte poging van stage invading, ondanks de zeer alerte security. Met dit nummer komen we aan het einde van een memorabel optreden. De band verdwijnt offstage, de instrumenten worden herstemd, waarna Morrissey opnieuw verschijnt met een t-shirt van James Dean.
Het bisnummer wordt Speedway, met nu meerdere stage invaders, allicht in de sfeer van laatste kans tot. Moz moedigt het duidelijk ook aan. Ook hier een spel, eentje van aantrekken en afstoten.
De set komt tot een einde. Zoals we gewoon zijn gaat het t shirt uit en wordt in het publiek gesmeten. Morrissey en band verlaten het podium, enkel drummer Brendan Buckley blijft over, spot op hem gericht voor een indrukwekkende eindsolo in bloot bovenlijf. We are impressed.
Setlist: Alma Matters / How Soon Is Now? / Suedehead / Our Frank / Irish Blood, English Heart / Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before / I’m Throwing My Arms Around Paris / Girlfriend In A Coma / Jim Jim Falls / I Wish You Lonely / Sure Enough, The Telephone Rings / The Loop / Bonfire Of Teenagers / Everyday Is Like Sunday / Please, Please, Please, Let Me Get What I Want / Without Music The World Dies / Jack The Ripper // Speedway
