Het is wat tegenwoordig met de obscure maar hyperpopulaire bands uit de glorieuze jaren negentig die zich in 2024 aan een onverhoopte comeback wagen na jaren en zelfs decennia stilte. Zo zagen we al massaal toegejuichte optredens van Slowdive en Cranes. Het was op Pinkstermaandag de beurt aan het Londense Miranda Sex Garden. Omwille van het hieronder geschetste verhaal van de band had je er achteraf bekeken willen bij zijn. 170 van de 200 beschikbare tickets in de Witloofbar van de Botanique waren de deur uit waardoor het dus druk en lekker warm was in Miranda’s tuin.
De band werd tijdens covid nieuw leven ingeblazen na een hiaat van zomaar even 21 jaar. Het was ondertussen bijna een kwarteeuw geleden dat Miranda Sex Garden nog had opgetreden buiten het Verenigd Koninkrijk. In de Botanique waren zelfs twee support acts voorzien waarvan de eerste uit Duitsland komt en de mini tour met de band heeft afgewerkt als merch verantwoordelijke.
De Witloofbar is in april vernieuwd met een podium dat nu tussen de zuilen in het midden van de zaal staat opgesteld in een 360 graden-modus. Dit zorgt voor 2 zaken: Iedereen staat gezellig dicht bij het podium wat voor een heerlijke sfeer zorgt, en fans lopen een beetje rond want het is zowel voor artiesten als fans geen sinecure om alles goed te zien want je wil geen optreden lang op iemands rug staan kijken. Dit zorgde vooral bij Miranda Sex Garden soms voor hilarische taferelen, maar daarover straks meer.
Eerste support act was Bleedingblackwood, het alter ego van Timo C. Engel. De Duitser declameerde a capella zijn eerste nummer in zijn moedertaal en liet al meteen horen dat hij net uit een opera geplukt leek. Hij zweette zich kapot en leek zich precies op een sportdag te bevinden, afgaande op zijn outfit waarbij zijn ‘glow in the dark’ shirt nogal wat lachers op de hand kreeg. Een intermezzo op piano en subtiele ijle muziek op backingtrack ondersteunden zijn fabelachtige stem die ons heel erg aan Martin Gore van Depeche Mode deed denken, of aan Bon Iver, dat is ook mogelijk. Geen evidente opener en het hoefde niet langer te duren, maar het zette wel de toon voor wat komen zou. Tonnen respect voor deze man uit één stuk!
Veda kwam dan als duo het podium op gewandeld. We zagen de Brusselse zangeres Dominique Van Cappellen-Waldock al meermaals aan het werk bij Von Stroheim en Baby Fire, bij Veda had ze Albin Wantier als gitarist bij en het duo bekwaamde zich in akoestische doom, gebaseerd op de roman Mildred Pierce van James M. Cain. Wellicht is Dominique die beginnen lezen dankzij Sonic Youth dat een nummer met die titel schreef voor de plaat Goo.
De opener van de in december verschenen ep Tales Of Botanics And Murder, Pt.1 was ook in de Botanique de opener. Met dergelijke ep-titel moét je nu eenmaal minstens één keer geprogrammeerd worden natuurlijk. Mistletoe And Devil’s Bane is op plaat verrijkt met viool, hier was het uiteraard enkel met gitaar. Aan violen op het podium geen gebrek uiteraard maar die van Miranda waren nog op slot.
De hoge manier van zingen van Dominique op theatrale wijze is niet nieuw maar ze raakt er ons telkenmale mee. Ze zingt vaak even hoog als PJ Harvey, met wie we haar muzikaal al vergeleken bij Baby Fire. In de lagere tonen deed ze ons denken aan Mika Bajinski van Sometimes With Others. Uitstekend nieuws voor haar want we zijn grote fan.
Rain liet dan een mistroostige Dominique horen alsof ze met een korrel zong die Kim Gordon kenmerkt, maar dan wel toonvast voor alle duidelijkheid wat bij Kim geen vereiste is. Het gitaarspel deed ons vooral denken aan illustere bands als Sparklehorse en Red House Painters.
Lilium had zo een geweldige Is This Desire? flair, een kort maar raadselachtig mooi liedje. We horen niet elke week een nummer over vingerhoedskruid, maar met Foxglove was het zover. Deze bloem bevat giftige stoffen die aanleiding kunnen geven tot ‘deadly disturbances of the heart’. Niemand kan dit zo akelig inzingen als Dominique.
Ook in Aphyllon Uniflorum vormde een bloem het uitgangspunt. Slotnummer Sarracenia deed daar nog een flinke schep potaarde bovenop en in dit nummer over Noord-Amerikaanse planten klonk de gitaar echt wel alsof Slint het boeltje had overgenomen. Dit nummer staat niet op de ep maar putte werkelijk uit alle aspecten van het boeiende spectrum van Dominique Van Cappellen-Waldock. Veda klonk verre van vederlicht maar des te intenser. Alweer knap werk Dominique!
Onder luide aanmoediging namen de zes tuiniers uit de Miranda Sex Garden (MSG) hun posities op het podium in.
De band werd in 1990 als trio opgericht door Katharine Blake, Kelly McCusker en Jocelyn West. De drie waren begeesterd door middeleeuwse madrigalen, een in de 14de eeuw in Noord-Italië ontsproten muziekvorm die in de renaissance en barok verdergezet werd. De pure a capella bracht hen in 1991 zelfs tot in het voorprogramma van Blur. Het moet wat geweest zijn in die tijd, 3 knappe deernes met mooie stemmen in het voorprogramma van een rockband. MSG had in totaal vijf zangeressen en in 1995 bleef Katharine Blake als enige zangeres over. De hoge ijle gezangen kregen in 1992 na het vertrek van West al een upgrade met harde gitaren en drums. Drummer Trevor Sharpe was er gisteren ook opnieuw bij.
De sound van MSG kreeg de huidige vorm in 1993 bij de plaat Suspiria met toevoeging van bas en viool en een duidelijke muzikale drang naar etherische wave en gothic rock. Miranda Sex Garden kan je echter onmogelijk een specifieke stempel geven want de band klinkt nooit echt als een rockband, muzikaal nooit gotisch genoeg en ondanks het psychedelische donkere ook nooit als wave. Net als Cranes zijn ze een muzieksoort op zich, met een eigen smoel. MSG speelde in die periode in het voorprogramma van Depeche Mode, om toch even te duiden hoe groot die eigenlijk waren. Industrial invloeden slopen in het geluid van de vierde plaat Fairytales Of Slavery uit 1994. De enige resterende zangeres, Katharine Blake, ontbond MSG in 1995 om de middeleeuwse zanggroep The Mediaeval Babes op te richten.
Eén van de zangeressen, bassiste Teresa Casella, kwam mee aan boord toen Katharine in 1999 Miranda Sex Garden opnieuw in leven blies en ze als zestal in 2000 hun vooralsnog laatste album Carnival Of Souls uitbrachten.
Casella, Blake en Sharpe waren dus de enigen uit het eerste decennium die in de Witloofbar op het podium stonden. De ronduit fantastische blootvoets spelende violiste Bev Lee Harling was een enorme versterking net als de geniale gitarist Kavus Torabi (de Bryan May looks incluis). De stille kracht was Justine Armatage op keyboards. Ze speelde al bij tal van bands in de jaren negentig keyboards dus MSG komt behoorlijk versterkt uit het hiaat. Om onduidelijke redenen liet de band – niet alleen gisteren – de plaat Suspiria links liggen en kregen we 5 songs uit de Fairytales saga en 8 uit Carnival Of Souls. Drie nieuwe nummers kregen we tussendoor ter afwisseling te horen.
De band was opgekomen onder onheilspellende synthgeluiden die dan al even duister werden verdergezet tijdens openingsnummer The Wooden Boat. Uiteraard kwam diva Blake iets later dan de rest haar positie innemen. Het nummer klonk net als het hele oeuvre erg sprookjesachtig op een sinistere wijze. Denk aan Ierlands Bambie Thug. Het horrorgehalte werd live wel verzacht door de fee in Blake die tot Escape From Kilburn wel braaf op haar plaats bleef staan, met de rug naar een deel van het publiek, en met het gezicht naar de band gericht. Het van dezelfde plaat Fairytales Of Slavery geplukte Peep Show volgde en was beduidend meer rechttoe rechtaan potige rock. Voor die plaat was Alexander Hacke van Einstürzende Neubauten overigens producer en dat viel er aan te horen. De drumpartijen klonken metalig wat niet onlogisch is want er hing een metalen staaf over het drumstel van Sharpe gespannen en die hing daar niet voor de grap.
Sleeping Beauty trok op dramatische sprookjesachtige manier het blik open met songs uit Carnival Of Souls. Katharine kon probleemloos haar prachtige stem laten bewonderen. Without Trace had een fantastisch warme aanhef met vrolijke percussie en kleurrijke pianotoetsen die halfweg dankzij Bev en Kavus met verstoorde viool en een ziedende gitaar totaal ontspoorde.
De blokfluit van Blake hoorden we nooit echt in de nummers terug, ze werd ook enkel in deel één van de set van het microstatief gehaald. Hoe langer het optreden duurde, des te onvoorspelbaarder de plot-twists in de nummers werden. Escape From Kilburn opende met de grandeur van een op hol geslagen symfonisch orkest waarbij alle instrumenten als een lentestorm hevig tekeer gingen.
Escape? Dacht Blake en ze verdween van het podium. Tijdens Tonight, met alweer een instrumentaal uitwaaierende aanzet en een grote Moulin Rouge flair, kwam ze terug op het podium, als een roze pin-up girl, met roze muiltjes van Assepoester.
Kwam ze daar als 53-jarige mee weg? Oja hoor. Blake is een podiumdiva die boven zichzelf uitsteeg en gerust redelijk wat jaartjes kan ‘liegen’. Hoe jong leek Teresa overigens zeg? Toen we achteraf met haar praatten viel dat nog harder op. De nummers werden meteen ook een pak sensueler. Het gloednieuwe Velventine klonk gepolijster dan hun oud werk en leek wel een inzending voor Eurosong wat niet per definitie wil zeggen dat het een gratuit nummer was, wel integendeel. De zanglijnen van Katharine waren ‘on fleek’ en het nummer had alle MSG-ingrediënten maar gewoon een hoger dreampop-gehalte en bleef langer in dezelfde melodie hangen.
De industrial sound kwam dan meer naar voor tijdens een paar blikvangers van de Carnivals-plaat. Geen voor de hand liggende nummers omdat Katharine vaak haaks op het ritme bleef zingen, voorwaar een heuse prestatie als je het ons vraagt.
All There Is met zijn New Gold Dream-vibe ontplofte tegen minuut 3 en we kregen een ziedend duel tussen vooral bas, viool en gitaar. Sharpe stond scherp en mepte zich in de debatten. Are You The One? kwam er vrij snel achteraan gehold en was een absoluut meesterwerkje, ook al op plaat natuurlijk. Dit nummer live meemaken is genieten van begin tot eind. Het is een demonisch lied dat spanning en onheil voorspelde om de toehoorder in een dodelijke hinderlaag te lokken. Erupties van industrieel geweld kletterden tegen de gewelven van de Witloofbar en Blake hield zich recht aan de spot boven haar hoofd.
Het tempo ging niet meer omlaag en Katharine liet zich volledig gaan in haar diva rolletje. Ever & Ever was het sein om verleidelijk in een sexy pose langs een pilaar te glijden terwijl Casella vlak ernaast niets in de gaten leek te hebben. Ze zal wel al meer stoten gezien hebben van haar frontvrouw. Het was overigens geweldig om te zien hoe hard de band effectief genoot van dit 360 graden-podium. Kavus koos graag andere oorden op maar het was natuurlijk voornamelijk Blake die voor de nodige show zorgde. Meermaals raakte haar microfoon verward rond de statiefvoet waardoor ze vaak de hulp van Bev of Teresa nodig had om bevrijd te worden. Over monitors klauteren op roze muiltjes leek ook een discipline op zich. De onhandigheid van dit alles zette vooral het spelplezier in de verf. De band amuseerde zich rot en wilde alles uit de kast halen.
Bisnummers waren er ook, twee stuks, allebei van Fairytales Of Slavery. Tijdens het op een bezwerende viool en klaagzang drijvende A Fairtytale About Slavery kroop Blake tussen drum en monitors, bond ze zichzelf vast met haar microfoonkabel en kroop ze over de vloer terug naar haar plaats.
Neen, een optreden van Miranda Sex Garden is ook anno 2024 geen saaie boel maar in tegendeel een heuse belevenis en dito aanrader. De muzikanten waren uitstekend op elkaar ingespeeld en dat is behoorlijk straf want het is niet dat ze een jarenlang geoliede machine vormen.
Slotnummer Wheel deed het concert naar een finaal einde huppelen. Als Sharpe als in een fanfare begon te drummen, ging de viool van Bev mee dansen en zong Blake als een feeks, heerlijk scherp en furieus. De gitaarmuur van Kavus en Teresa zorgde voor de industrial touch.
Ze zijn nieuwe nummers aan het schrijven, hun midlifecrisis duurt dus onverminderd voor. Profiteer ervan bij een volgende passage want Miranda Sex Garden was een opwindend tuinfeestje en daar was geen regenbui tegen bestand.
VEDA: facebook – instagram
MIRANDA SEX GARDEN : instagram – facebook
