Eernegem City in de regen op een vrijdagavond. Ter voorbereiding heb ik voor de lol “Eernegem + moord” gegoogled. Yup, we zijn in de mood voor wat komen gaat. De B52 – zeg maar de CBGB’s van de kust – ontvangt vanavond Mercelis en Matt Watts. Echt veel volk is er niet voor deze ketten, een man of dertig, maar dat deert de muzikanten niet. Wat volgt is een perfecte muzikale avond
Matt Watts – in zijn onafscheidelijke lederen jasje – opent de avond. Solo en gewapend met een geleende Telecaster. Stem en gitaar gaan goed samen, de geest van Daniel Lanois is nooit veraf.
De set duurt een half uur, want Matt moet nog meezingen met de groep rond Jef Mercelis.
De heren zitten strak in het pak als ze het podium betreden, ze hebben net de opnames van een videoclip achter de rug en de lokale frituur geplunderd. Vrijwel de ganse elpee White Flemish Trash zullen ze erdoorjagen. Mercelis zingt gepassioneerd, zijn stem zit tegenwoordig in de categorie Mark Lanegan. Ze gaat wondermooi samen met de backings van Matt Watts.
Jef Mercelis speelt ook op een mini-Korg, een ding uit de jaren stilletjes, dat voor die typische wobbelende basklank zorgt. De synth zal het tijdens het bisnummer even begeven. Gitarist Teuk Henri legt een weidse sound neer, met veel reverb en hij heeft zelfs een pedaaltje dat klinkt alsof hij een Gregoriaans koor leidt. Drummer Patricky Clauwaert zorgt voor de oneindige, en vaak subtiele beat.
Mercelis & Matt Watts: check ze uit en koop hun platen.
