Live /s Live when we all feel the power!
De slotdag van het fonkelnieuwe strandfestival Live /s Live in Zeebrugge ging van start met geopende hemelsluizen die de set van Zornik wegspoelden naar de diepste diepten van de Noordzee. Deze derde dag sprak weer een totaal ander publiek aan dan vrijdag (The National) en zaterdag (Bazart). Met acts als Mika en Duran Duran (hell yesssss) mikte de organisatie zondag op het publiek van Beach Rock Zeebrugge zaliger. Met Novastar en Starsailor werd bovendien gretig naar dat decennium geknipoogd.
Starsailor zal altijd een band zijn die op statische wijze een resem bekende radiohitjes over het publiek strooit, maar veel zand deden ze toch niet opwaaien, wat logisch was vermits dat zand goed aangestampt werd tijdens de zornikvloed. Wel ironisch als je bedenkt dat Starsailor aanvankelijk Waterface heette (sic). Andy Dunlop van een andere band uit die tijdzone, Travis, depanneerde op bas. James Walsh zag er ontspannen uit en was goed bij stem. De vonk sloeg echter nooit over maar vanuit een loungezetel met een trappist en een bordje gemengd hadden ze zelfs epische versies van hun songs mogen spelen wat ons betreft.
De zon piepte af en toe en we voelden geen zand tussen de tanden. Het ‘sjuust dat is ook van hen’-gevoel dook wel vaak op. Wie wiegt immers niet goedkeurend knikkend mee op de tonen van Poor Misguided Fool, Alcohol of Silence Is Easy? De wellicht allerbekendste hit, Four To The Floor, mocht vanzelfsprekend evenmin ontbreken. Oerdegelijk concert van de Britse band die haar uiteindelijk tweede en definitieve naam ontleende aan de plaat van Tim Buckley uit 1970.
Veel geschiedenis maar weinig sprankelend vertoon bij het Novastar van Joost Zweegers. Een klassiek kwartet vatte post op het hoge podium en Joost ging bijna vestimentair op in de blauwgetinte backdrop. Dat beeld werd nog bevattelijker toen zijn jasje aan de kant werd gezwierd en zijn hemd wel uit die backdrop geknipt leek te zijn. Zweegers was erg goed bij stem trouwens en roteerde vlotjes tussen piano en akoestische gitaar. Novastar kon evenmin als Starsailor de massa op de dansbeen brengen en extase viel nergens te noteren. Laten we wel wezen, zat niet iedereen te wachten op dié twee hits die de brave man voor eeuwig zullen typeren of gijzelen, oordeel zelf. Wrong was hij echter niet als hij The Best Is Yet To Come inzette.
Michael Holbrook Penniman staat op zijn identiteitskaart, maar iedereen noemt hem gewoon Mika. Het vanuit Beiroet naar Groot-Brittannië uitgeweken podiumbeest leeft al 15 jaar in Cartoon Motion en was recent zelfs de ster van het Eurovisiesongfestival, dit als presentator. Laura Pausini had hij niet meegebracht, wel een paar judoka’s, afgaande op hun podiumoutfit. Mika zelf was zijn knalroze zelve en kroop meteen op een piano met discolampjes van waarop hij achteloos zong alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Geen krimp gaf hij toen die piano af en toe eens vuurwerk spuwde zoals tijdens monsterhit Relax, Take It Easy. Zo was de aanzet van die andere hit Lollipop knap gedaan. Het werd gebracht in alle rust, als een slaapliedje. Mika liet de song dan meesterlijk ontbranden en het zand spatte voor het eerst in het rond.
Toppers als Big Girl (You Are Beautiful) en Ice Cream zorgden er probleemloos voor dat het publiek aan zijn lippen bleef hangen. Hij deed er nog een schep(ijs) bovenop door meesterlijk in te spelen op de gebeurtenissen in het publiek en aan de horizon. Hij was onder de indruk van zijn zeezicht en maakte kennis met ‘the loudest voice in Belgium that doesn’t make noise on command’. Geniale zet om iemand die overdreven roept een toontje lager te laten zingen is de massa te vragen even stil te zijn zodat ze haar skills eens kon tonen. En toen werd het stil haha. Een absoluut hoogtepunt was het nummer Underwater dat hij in voortreffelijk Nederlands als ‘onderwater’ aankondigde. De overdreven rollende ‘r’ gaf het nummer zelfs een aura van onvergetelijkheid. ONDERWATERRRR. Hij had het over de zondvloed die hem eerder op de dag het ergste deed vrezen en moedigde de zon aan zich meer te tonen. Hij deed meermaals pogingen om de taal van het publiek te spreken, hierbij geholpen door drummer Wouter Van Tornhout uit Deinze. Die was ook al voor miljoenen kijkers aan het drummen in Turijn in mei. Bijzonder sympathiek en aanstekelijk.
Mika – op geen enkele vocale uitschuiver te betrappen en hij diende nochtans vele hoge toonladders te beklimmen – is een volksmenner pur sang en podiumbeest zoals we ze nog maar zelden show zagen verkopen. Als de nummers als eens te klef dreigden te worden maakte hij dat ruimschoots goed door contact te zoeken met iemand in het zand of uitbundig dansend de schwung er in te houden. Heel knap werk! De kers op de roze taart bracht hij met drie ultieme feestkleppers van jewelste. Love Today, met een alweer geniale doorstart van de song die hij fluisterend en dromerig inzette en waarin hij op unieke wijze zonder muziek het publiek aan het springen kreeg. Rain klonk euforisch en is gewoon een heel straffe popsong die de perfecte aanzet op piano was voor Grace Kelly, in al haar pracht en praal de gedroomde afsluiter van een best wel onvergetelijk concert.
En toen werd het warm. Toen sloten de rangen zich en werd de frontstagehalvemaan gevuld door enthousiaste Durannies, want zo worden de fans van supergroep Duran Duran graag aangesproken. Enig opzoekingswerk levert dit resultaat op: “A Durannie is a person who is obsessed with the band Duran Duran. I am such a Durannie! I can’t wait to see them in concert again …” Het publiek vormde een mooie mix van 40 jaar fans, tienermeisjes en fans die gewoon ouder zijn dan de bandleden stonden netjes door elkaar en lieten zich overmeesteren door een soort ‘best of pop history’.
Hoeveel introductie hebben de lezers hier nodig om het belang van Duran Duran in de geschiedenis van de popmuziek correct in te schatten is de vraag van één miljoen. Wordt het niet stilaan tijd dat deze Birminghammers worden opgenomen in de Rock ’n Roll Hall Of Fame? Plaat numero 15, Future Past, verscheen vorige herfst en haalde in the UK haar hoogste notering sinds Seven And The Ragged Tiger, een slordige 40 jaar geleden. Niet dat die plaat wedijvert met het toenmalige niveau maar de fans blijven hongerig als een wolf (sic). Het geeft vooral aan hoe belangrijk de band was in zijn hoedanigheid als grondlegger van een eigenzinnige mix van new wave, synthpop en disco, wat ook wel new romantic werd geheten. Een duizelingwekkende stroom hits volgden, en dat zouden we in Zeebrugge geweten hebben. De naam van de band is overigens ontleend aan Dr Durand Durand uit de cultfilm Barbarella (1968). Geschiedenisles nummer 4.
Best opvallend ook dat de line-up ook bijna intact is gebleven. Enkel Andy Taylor is al ruim 15 jaar weg en wordt live steevast vervangen door Dom Brown. De stuwende en ultra belangrijke krachten in de achtergrond, toetsenist Nick Rhodes en drummer Roger Taylor (geen familie) blijven de typerende maar verbluffend strak gebrachte eighties sound moeiteloos oproepen. De wondermooie achtergrondzangeressen Anna Ross en The Voice UK vedette Rachael O’Connor mochten vaak duelleren op de eerste rij met de grote boegbeelden die ook in Zeebrugge nog alle vrouwenharten sneller deden slaan. Bassist John Taylor (ik herhaal, geen familie) en zanger/eighties tieneridool Simon Le Bon staan er nog als waardige pophelden. De massahysterie van weleer is er niet meer, maar dat is de evidentie zelve.
Badend in groen licht en met de intro van Velvet Newton kwam Duran Duran het podium op om meteen deze mythische tekst in te zetten: “Wild boys fallen far from glory, reckless and so hungered”. Wild Boys past ook ritmisch uitstekend bij het 37 jaar jongere Invisible, funky en op de drums voortbordurend. Een gezonde mix van eightieskrakers en recenter materiaal bleef voor een heerlijk meanderend tempo en feestgedruis zorgen. Het trio View To A Kill / Notorious / Union Of The Snake werd luidkeels meegebruld, niet dat Le Bon versterking nodig had want wat is die kerel nog goed bij stem zeg, heel imponerend. Come Undone is ongetwijfeld voer voor ‘die hard durannies’ en de band besefte ook dat ze met snelle reflexen setlistverval moesten voorkomen. The Reflex dus. Flex flex flex flex flex !!!!! Hier kon saxofonist Simon Willescroft zich voor het eerst perfect uitleven. Het stratenoude Friends Of Mine was een heerlijk tussendoortje wat het optreden echt wel lekker kruidde.
Oekraïne was nog niet vernoemd vandaag. Ordinary World werd opgedragen aan de inwoners van dit gruwelijk geteisterde land. Maar Tonight waren we in Zeebrugge wel degelijk United want this is Planet Earth. Een nieuw zinderend hoogtepunt waarna Simon de band voorstelde en zichzelf uiteraard niet vergat. De hele avond al stond de band uitstekend te musiceren en het leek alsof ze elkaar steeds meer naar een hoger niveau tilden want wat een heerlijke versie van Hold Back The Rain was dit! De reguliere set werd – niet geheel verrassend – afgesloten met Girls On Film dat in een heerlijke mix werd gegoten met de Calvin Harris-song Acceptable In The 80’s. Voor de bisreeks nam de band ons mee naar het zonovergoten Rio dat ons drie gigahits opleverde om de trip huiswaarts een beetje draaglijk te maken.
The Chauffeur (nieuw absoluut hoogtepunt en favoriet van een paar fans rond me) werd op een heel sfeervolle en beklijvende manier gebracht. Eén van de mooiste popsongs uit de geschiedenis, Save A Prayer, volgde hier naadloos op. Duran Duran stelde de ruime overwinning duidelijk met een bevlogen versie van het nummer Rio. Anna en Rachael dansten met het overbekende artwork als achtergrond en John Taylor liet wijdbeens zijn unieke baslijnen voor het laatst horen. Duran Duran was megalomaan groot in de eighties maar we kunnen stellen dat Le Bon en zijn Taylors still very much acceptable zijn in de twenties. Wanneer worden ze nu weer in de Rock ’n Roll Hall of Fame opgenomen zei u?
