Waarom heten de meest tot de verbeelding sprekende bassistes uit de geschiedenis van de alternatieve gitaarmuziek allebei Kim met de voornaam? Is daar al een onderzoek naar opgestart? Feit is dat de Kim wiens naam met gouden letters op de cover van het denkbeeldige boek “grondleggers van noiserock, grunge en nowave avant-garde” gegraveerd staat afgelopen zondag haar allereerste solo headlinertour langs het podium van de Brusselse AB stuurde. Kim Gordon was in het land en het journaal heeft er geen hoofdpunt aan besteed. Het is een schande.
Maar de No Home Tour-passage van Kim Gordon was niet het enige wat ons ‘pretty happy’ maakte. Een trio uit Cork Salami, Ierland, jawel, mocht de temperatuur opmeten. De band heet Pretty Happy en had een ‘punch in the face’-like optreden voor de AB Box in petto. Oprichter en gitariste, Abbey Blake bracht haar tweelingbroer Arann Blake mee op gitaar. Drummer Andy Killian mepte zich in de achtergrond te pletter. We konden ons schrap zetten voor een half uur onberekenbare artpunk. Abbey is ook sociaal geëngageerd want ze stampte Angry Mom Collective uit de grond, een organisatie die pleit voor ‘gender equality’ in Ierland. Het trio bracht vorig jaar een ep uit, Sluggers Bridge, en broer en zus begonnen ooit een band om zich af te zetten tegen de druk van hun ouders om gitaar te leren spelen als Rory Gallagher of Bryan Adams.
Controverse wordt niet geschuwd. Ze spelen graag voor een publiek dat niet klaar is voor hun soort muziek, ze willen de ontreddering zien in de ogen van de onwetende luisteraar die een “what the hell are they doing” blik niet kan onderdrukken. Zo werd Sea Sea Sea schreeuwend gebracht door Abbey, en single Salami was van hetzelfde laken een broek. Muzikaal hoorden we zeker flarden Pixies, of misschien wel Strokes, een band waar ze in hun eerste demo’s wel eens mee werden vergeleken. Uiteindelijk deden ze ons vooral aan Gruppo Di Pawlowski denken, minder extreem, maar wel even onvoorspelbaar, tegendraads en toch steevast melodieus. Met dit soort bandnaam is het altijd wel grappen en grollen geblazen tussen de songs door. Arann zei dan met ondeugende blik “We are pretty happy”. Of het nu zijn state of mind of gewoon lekker de bandnaam door onze strot jagen was, deed niets terzake, ‘we all had a laugh’. Als er één support act was dit jaar die we absoluut willen terugzien, dan zijn het deze Ieren wel.
Op een groot doek achteraan het podium werden plots meetkundige lijnen zichtbaar, en noise werd hoorbaar. Kim Gordon kwam het podium op met in haar zog 3 vrouwen die zouden instaan voor de muzikale omkadering van wat een indrukwekkende performance art noise gig zou worden. Een vriend vertelde me dat hij daags na het concert aan een paar vroege dertigers (met interesse in gitaarmuziek) op zijn werk meldde dat hij het concert van Kim Gordon had gezien. Kim wie? Kim van Sonic Youth (oja de bandnaam is dan toch gevallen), hallo wakker worden! Maar ook van Sonic Youth hadden ze nog nooit gehoord. Het is surrealistisch als je in de AB stond toen Kim Gordon op het podium stapte. Vergelijk de collectieve vreugde-uitbarsting in de harten van de fans en de daaropvolgende euforische tienertaferelen met krijsende veertigers (een bizar moment) gerust met Beatles-mania, een Kylie of een Billie Eilish.
Het maakte ook gewoon enorm veel indruk. Gordon is niets minder dan een mythische godin die het landschap van de gitaarrock grondig uitgetekend heeft en wordt volgend jaar al 70 jaar. ZEVENTIG !! Bijna de helft van haar leven was ze zangeres en bassiste van de belangrijkste noiserock band uit de geschiedenis. Na de pijnlijke scheiding van Thurston Moore waren er al Body/Head en Free Kitten waarin ze zich even kon uitleven. In 2019 was er dan haar eerste album onder haar eigen naam, No Home Record, die ze nu eindelijk kan voorstellen. Gordon was erg stijlvol gekleed, met hemd en zwarte das boven het lederen minirokje en de onafscheidelijke laarsjes. Voor dit project had ze uitstekende muzikantes uitgenodigd. Madi Vogt op drums, Sarah Register op gitaar en Camilla Charlesworth op bas. Het stelde haar in de gelegenheid een avant garde performance art show te presenteren die een totaal andere Kim liet horen dan wat we decennialang gewend waren. No Home Record is inderdaad een assemblage van electro en verstoorde beats waarop ze onverstoorbaar als altijd hees en uit de maat zingt, maar live werd dit prachtig ondersteund door 3 muzikantes die een aparte noiserock set leken te brengen die miraculeus paste bij wat Gordon deed.
Nog opvallend is het feit dat Gordon geen enkele keer in de buurt van een basgitaar kwam, ze speelde een paar keer kort elektrische gitaar maar ze was vooral frontvrouw en zangeres. Kim zocht nadrukkelijk de eerste rijen op en ging op Nick Caveiaanse wijze voorovergebogen en door de knieën zingen waarbij pathos en drama niet geschuwd werden. Dit was al indrukwekkend op zich, maar dat we een aaneenschakeling van stilistisch heel diverse songs op deze wijze zagen gebracht worden, was zonder meer uniek. Het was al meteen raak bij Sketch Artist, een nummer dat talloze breaks en restarts kent en muzikaal flarden van Ho99o9 en Suuns verenigt.
Air Bnb liet de band in vol ornaat een wel erg vertrouwd aandoende sound horen. Ook de manier van zingen bracht het geluid lekker dicht bij de eighties sound van Sonic Youth. Gordon was als performance artiste altijd al fel in kunstvormen geïnteresseerd, meer nog dan het eigenlijk musiceren. Dit nummer leunt perfect aan bij het nowave geluid van de vroege jaren tachtig. In het begin van het concert was Kim matig tevreden met de klank waarover ze een paar keer topoverleg wilde plegen met de geluidsman in de coulissen. Met Paprika Pony kregen we weer iets totaal anders voorgeschoteld. Het heeft iets met hiphop en met het obscure van Radiohead maar klinkt veel chiller en magistraal. Ons doet dit steevast denken aan de vibe die ook hangt bij Get It Together van Beastie Boys. Heerlijk ook hoe Gordon haar heupen hun ding liet doen.
Het blijft koerswijzigingen regenen. Murdered Out is pure postpunk in de stijl van mid-nineties bands als Fugazi en The Jesus Lizard. “You’re the one who said don’t turn away, pull the trigger”. Zou dit gaan over…? Hmm. Wulpse danspasjes, feestverlichting en een frivool naar Gang Of Four hengelend Don’t Play It had een heerlijke vibe en bleef ons in een rollercoaster heen en weer slingeren tot Cookie Butter en Get Yr Life Back met hun duistere nowave-sound aan zet waren. Het leek alsof een dansende Charlesworth en Vogt in een ander concert zaten dan Gordon, die stoicijns de tekst declameerde als was het een lijst van treinen die met de openbare staking afgeschaft zijn. Earthquake sloot de reguliere set af. Een ideaal nummer voor Register om met schroevendraaier wat sonische effecten op haar gitaar te steken. Wat volgde was een minutenlang voortdenderend applaus en een lawine aan aanmoedigingskreten. Je weet inderdaad maar nooit dat Gordon de normale toegift uit deze tour zou laten vallen bij een schrijnend gebrek aan respect en respons. Daar bestond echter geen microseconde gevaar voor.
De vuile rock van Hungry Baby opende met de bisreeks ook het meest rockende deel van de set. Geen Coco Gordon Moore in beeld, dat is enkel in de videoclip zo. Beelden van appartementsblokken en straatbeelden flitsten op de achtergrond voorbij, in het reguliere deel van de set waren dat veelal landschapsbeelden. Kim werkte de bisronde keurig af op gitaar. Blonde Redhead was geen ode aan Kazu Makino en haar Italiaanse broers, wel aan de band die ze 40 jaar geleden omarmde in de New Yorkse nowave-scene, DNA. Diens originele versie was spitante punk/wave zoals we ze ook van The Ex gewoon zijn maar Gordon koos voor een slo-motion-downgrade. Slotnummer was de recente single Grass Jeans die Gordon schreef om geld in het laatje te brengen van een non-profit-organisatie uit Texas om vrouwen de weg te doen vinden naar de abortuskliniek, overduidelijk een heikel thema waarbij Kim fijntjes verwees naar “the democratic experiment”.
Feit is dat die song ons toch doet terugdenken aan het nummer Nevermind van Sonic Youth. En waarom ook niet natuurlijk. Een goeie streep gitaarnoise is aan het eind van een verbluffend concert steevast een garantie op een extra ster in de beoordeling. En als er iets is wat Kim Gordon heeft overgehouden aan 30 jaar Sonic Youth, dan is het wel de drang om elk concert ‘out te faden’ in een muur van feedback, distortion en noise. Hiervoor ging ze zelfs op de versterkers staan en werd een rituele paringsdans met haar gitaar ten tonele gebracht. Een uur lang kregen we een staalplaatje te horen en zien waarom Kim Gordon eenzaam aan de noisetop staat. Variatie, innovatie en een uitzonderlijk talent om op het eerste gehoor onbeluisterbare ideetjes om te vormen tot meeslepende noiserock houden Kim Gordon op 69-jarige leeftijd nog messcherp en een concert lang meeslepend. De fans kunnen hier lang van nagenieten want het gevoel dat aan de bar nadien overheerste was er eentje van ‘pretty happy’.
