Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Bart Marescaux
Isolatietape was jarig en daar hoort een feestje bij. Als één van de huidige motoren van de Pit’s koos hij niet alleen de Pankraker om tussen de bedrijven door het aanwezige publiek van zwart metalen deuntjes te voorzien. Hij programmeerde meteen twee Nederlandse bands die het blackmetalgenre (en warpaint) genegen zijn.
Rattenburcht mocht deze avond de levieten openen. Het duurde wel even alvorens het trio aan zijn set kon beginnen. Eerst moesten er wat kaarsen worden aangestoken en de gitarist moest en zou zijn Rattenvanger Van Hamelen-muts opzetten, al bleek dat eigenlijk niet zo’n goed idee gezien het ding regelmatig dreigde af te vallen of gewoon zichzelf verveelde.
Soit, eenmaal de kaarsen aan vloog het trio er meteen in. Jammer genoeg veel te luid. Zeker de zang van de gitarist en de bassiste was er helemaal over. Altijd hetzelfde. Eerst oordoppen inpluggen en dan de boel veel te luid zetten. Weg met die oordoppen. Het geluid zal des te beter zijn. Het is de Pit’s he, geen galmbak met een mengtafel voor het podium en nog een voor de zaal.
Het geknoei met de muts, zo leek het toch, haalde ook regelmatig de vaart uit het optreden. Of het moet de drummer zijn die zijn eindeloos herhaalde motiefje even was vergeten en de band dan maar in een noise-intermezzo’tje deed belanden. En die zelfde riff en roffels bleven maar duren, tot vervelens toe. Met J. van Lubbert Das liet Isolatietape ons weten. Tja, dat is hun probleem.
Invunche kon twee jaar geleden niet spelen door de pandemie. De band treedt sowieso niet dikwijls op dus het was een uitgelezen kans om uit te vogelen of het kwartet ook live de kwaliteit van wat ze op diverse fysieke dragers uitbrachten konden waarmaken.
Geen kaarsen of gedoe hier, er meteen tegenaan. En hoe. Deze band weet namelijk wel hoe het geluid moet. Zonder overstuurd of veel te luid te klinken walste Invunche over het talrijke publiek heen. Menigeen begon te toogdiven en vooraan werd er behoorlijk wild meegedanst met de heftige klanken van deze blackmetalpunkband.
Een goed uitgedachte en overrompelende set was het, die elke bezoeker murw wist te slaan, tot punkgrootvader Bowy toe die tot onze verwondering de hele set doorstond en er nog van genoot ook.
Welke nummers ze precies speelden, geen idee. Daarvoor was de trance die Invunche wist op te wekken te grondig. De band noemt zijn muziek zelf niet voor niets shamanic black punk.
Een band die laat horen hoe het niet moet en daarna eentje die bewees hoe goed ze zijn en als groot en lichtend voorbeeld voor anderen kan dienen. Rattenburcht 0 – Invunche 5.
Invunche: Bandcamp
