Dat de Britse Jazzscene momenteel barst van het talent, met bands als Sons of Kemet, The Comet is Coming, Mammal Hands en muzikanten als Moses Boyd en Nubya Garcia is liefhebbers vast niet ontgaan. En dan kun je ook niét rond een fenomeen als Ishmael Ensemble, de band rond saxofonist en producer Pete Cunningham. Misschien kan de bandnaam misleiden want het collectief uit Bristol (UK), doet allesbehalve binnen de lijntjes kleuren van de traditionele jazz. Het vijftal vermengt traditionele jazz-elementen met energieke elektronica met hier en daar een snuifje postrock zowaar.
Dat bewees het vijftal met bravoure op zaterdagavond 15 april in een goedgevulde Witloofbar, waar ze het aanwezige publiek murw sloegen en vermaakten met hun unieke, onweerstaanbare en verrukkelijke blend van jazz, lounge, psychedelische dance, postrock en triphop. Met loeiharde drums, die als stompen in de maag voelden, de bronstige sax van Cunningham, heel veel keys en effects, zalig uitwaaierende gitaren en het prachtige, soms erg frèle stemgeluid van zangeres Holyseseus Fly.
In een set van amper een uur, kreeg je als luisteraar erg veel indrukken en emoties te verwerken. De dansbeentjes gingen als vanzelf aan het werk. Van bij de eerste noten werd je meegenomen op een lichtjes fenomenale muzikale reis waarbij je je soms in een doorrookte bar waande, al dan niet met groezelige gordijnen en heel wat mensen met droeve verhalen aan de tafeltjes, met als beste vriend hun glas whisky, terwijl de smartelijke sax van Cunningham klonk en croonde, of de troostende en/of pakkende vocalen van Fly. Dan weer zag je de Witloofbar omgetoverd tot een hippe dansclub waar vette beats en knallende percussie regeerde en de dansende lijven dirigeerde.
Aan de wel erg luide en veelal bijzonder hectische drumpartijen was het aanvankelijk even wennen, maar het was het cement doorheen de eclectische en compleet onweerstaanbare trip waarop we werden meegenomen. Dus volle overgave van band en publiek, zo moet dat!
Tijdens de korte set kwam natuurlijk het jongste album Visions of Light (2021) aan bod. Met die heerlijke triphop uppercut Wax Werk, met zalige sax-extravaganza van Cunningham, een machtig Soma Centre, dan met een deemoedige sax op een achtergrond van pure dansvibes, en een ronduit meesterlijk slepend The Gift; vol latente tristesse of ook beklemmende dreiging en met hemelse zang van Fly.
Maar er werd ook gul geput uit A State of Flow (2019). Met het geniale The Chapel, dat de avond op gang trapte, een weergaloos knallend Full Circle en niet te vergeten een bijzonder sfeervol Waterfall. Een subliem huwelijk tussen soul, jazz en triphop, met Oosters aandoende keyboardklanken, een zuinig huilende sax en de zalvende, maar ook lichtjes bedwelmende stem van Fly.
Hoogtepunt en kippenvel-moment was zeker het ingetogen The Rebuke (2022), met een machtig mooi zingende Holyseseus Fly. Een heerlijke late night jazz-ballad, geschreven door Cunningham en Fly, behoorlijk persoonlijk voor de zangeres want handelend over de behandeling (2020) en recente herstel van haar borstkanker. Pakkend, ook zonder die info, want het is dan ook een bijzonder bloedmooie song en Fly etaleerde weerom haar wonderlijk mooie stem.
Eigenlijk kan je Ishmael Ensemble niet zomaar onder de noemer jazz stoppen, noch onder triphop, postrock of dance. Maar wat dan wel, het is het allemaal, en moeten we zo nodig labelen? Hoe het collectief al deze genres ingenieus met elkaar verzoent en vermengt is fenomenaal en ronduit indrukwekkend, zeker wanneer je dit live mag ervaren.
Veel bindteksten waren er niet, alle focus lag op de muziek al wou Cunningham nog wel kwijt dat hij de warme ontvangst tijdens dit eerste optreden in België bijzonder kon waarderen. Wij vonden het ook fijn, Pete. Zeker terugkomen!
Wedden dat Ishmael Ensemble bij een volgende doortocht in een grotere zaal staat? De Rotonde, de AB, De Roma? Afwachten!
