In België is een optreden van Beyoncé al hoofdnieuws, maar in Londen spreken ze in andersoortige termen. Het voorbije weekend stond in het teken van de start van de Eras Tour van Taylor Swift in Wembley. Aan North Greenwich station was de spanning dan weer te snijden voor de 5 passages van Girls Aloud in de O2 Arena. De mooi uitgedoste Swifties vormden een leuke ‘fun factor’ maar wij waren present voor de tweede doortocht van The Girls Aloud Arena Tour.
Girls Aloud werden geboren in december 2002 tijdens Popstars: The Rivals op BBC, een liedjeswedstrijd die als doel had de leemte te vullen die Spice Girls hadden gelaten toen die op non-actief werden gezet. De vijf winnende vrouwen van Girls Aloud zorgden meteen voor een unicum door als eerste band ooit met een debuutsingle op 1 de charts binnen te komen, op Kerstavond dan nog. The Sound of The Underground was meteen de start van een succesverhaal dat Girls Aloud 7 jaar later tot de meest succesvolle Britse band sinds het jaar 1999 deed uitgroeien.
Een hiaat van 3 jaar en kortstondige solo carrières leidden in 2012 na tien jaar tot de Ten Tour, het afscheid aan de fans. Girls Aloud fans bleven toen dezelfde hoop koesteren als wat de fans van het ondertussen ook gestopte Little Mix nu doen, hopen op een onverhoopte comeback.
Het overlijden van Sarah Harding in september 2021 (aan kanker op 39-jarige leeftijd ) leek de hoop op een viering van 20 jaar Girls Aloud voorgoed de kop in te drukken. In november vorig jaar werden de vier andere zangeressen plots simultaan erg actief op social media en het gonsde van geruchten. Een reeks teasers werden eind november gevolgd door de mededeling dat Girls Aloud terug zou touren in het VK en Dublin. 15 Shows als ode aan hun status van grootste band van het huidige millennium en aan Sarah.
De tour bracht hen naar Londen voor 5 passages in de 02 Arena dat toch al per keer 20.000 enthousiaste ‘alouders’ kan ontvangen. Wij waren er bij ! En als er iets is wat de London-shows onderstreept, dan was het wel dat Girls Aloud het “We girls gonna run this show” gehalte nog steeds beheersen met een repertoire dat schittert als een tijdloze diamant en ze op hun manier zelfs in de wereld van de popmuziek een universum op zich zijn.
Nicola Roberts (38 jaar), Nadine Coyle (39), Cheryl Tweedy (bijna 41) en Kimberley Walsh (42) zijn er vandaag nog niet van bekomen welk voorpaginanieuws hun comeback veroorzaakte want de stormloop op tickets was zo stormachtig dat 15 extra concerten werden aangekondigd.
The Girls Aloud Show telde zo 30 concerten en was sinds de start van de tour op 17 mei voer voor dagelijkse spoilers op alle mogelijke socials maar desondanks behoorde de start van het optreden tot de meest indrukwekkende die we ooit meemaakten. De lichten doofden en gelijktijdig leek de vloer in rook op te gaan. Het doek viel en de 4 onaantastbare godinnen waren zichtbaar op 4 minuscule platformen op 3 meter hoogte. De extase in de zaal was in proportie buitenaards. Onaantastbaar want Untouchable is dat ook. Deze favoriet onder de fans was ook al tijdens de vorige Ten Tour de epische opener en wordt vooral gedragen door de wondermooie stem van Nicola Roberts.
De onfortuinlijk overleden Sarah was vooral bekend voor haar vocale hoge uithalen en Nicola, technisch één van de beste zangeressen van de laatste 30 jaar, was de geknipte vrouw om de “high belts” voor haar rekening te nemen. Hierdoor, en tot onze grote vreugde, kreeg ze een soort hoofdrol toebedeeld. Ze leek ook uitbundiger dan ooit tijdens de dansmomenten.
De show was in drie hoofdstukken ingedeeld en was vooral bedoeld als hulde aan de fans wat de nadruk minder op stunts en meer op interactie en een spervuur aan hits legde. De lawine aan hits is lang niet het enige wat hen zo groot heeft gemaakt en onderscheidde van iedereen die na hen in hun voetsporen wilde treden. Girls Aloud staat ook vandaag nog synoniem voor opwindende electrorock, gebracht met pit door sexy vrouwen met gouden stemmen. Geen r&b, des te meer invloeden van drum-’n-bass, seventies soul en zelfs vleugjes hiphop kruiden hun nummers, ook de albumtracks die niet op single verschenen. Girls Aloud was altijd zoveel meer dan een hitmachine.
Girls Aloud namen altijd al een patent op het betere stunt- en vliegwerk dus wilden ze deze keer bij de start van Act II en III niet onderdoen. Electrorocker Wake Me Up liet de vier op Harley Davidsons de zaal in vliegen, een referentie aan de 20-jaar oude videoclip uit 2004. Het gruwelijk mooie en ronduit onweerstaanbare Sexy! No No No presenteerde de diva’s opnieuw op een platform maar getooid in robijnrode gigantische glitterhoepelrokken die een Marilyn Monroe-luchtcirculatie stempel droegen.
De overgang tussen de nummers stak zo briljant in elkaar dat de show voortdurend een versnelling hoger leek te schakelen. Het tempo bleef strak maar nooit onnatuurlijk strak want er was voldoende ruimte ingebouwd om met de fans even te mijmeren over wat ze met zijn allen bereikt hebben of om gewoon het optreden een persoonlijk tintje te geven, iets waarin ze altijd al ijzersterk waren.
Je had als toeschouwer hierdoor non-stop een verscheurende keuze te maken. Neem ik foto’s? Film ik? Zingen als een Love Machine? Of gewoon uitbundig dansen want ‘You can’t mistake our Biology. The way that we talk, the way that we walk”? Nog een optie was brullen en uitbundig schreeuwen tijdens Sound Of The Underground en No Good Advice. We dachten zelf meermaals aan flauwvallen.
Hoe heftig kwamen de burleske topper Can’t Speak French en de strakke niet-singles Girl Overboard en On The Metro immers binnen? Deze laatste is trouwens voor de volle 100% ‘Made by Nicola’, die een schrijfhand had in meerdere nummers. Huilen dan maar? Jazeker! Zowel van geluk als van ontroering tijdens het wel erg indrukwekkende dubbele eerbetoon aan Sarah, door Nicola perfect als “electric girl” betiteld. Whole Lotta History was echt wel Hardings lied en we kregen een zeer aangrijpende reeks podiumgrote foto’s van haar te zien. Niemand hield het droog. Pretenders-cover I’ll Stand By You was een collectieve singalong in een zee van 20.000 gsm-zaklampen. We vonden dit nummer altijd niets maar in Londen kwam het serieus binnen en waren we diep geraakt door de massale collectieve prestatie.
Zo is een Girls Aloud show anno 2024 dan ook. Het is niet het innoverende totaalspektakel van een Taylor show maar wel een show die qua beleving en intensiteit haar gelijke niet kent. Ook bij Girls Aloud gaan fans ver om hun favorieten aan te moedigen. De podium-outfits van de girls werden hier en daar uitdrukkelijk nagebootst.
Kan een feest, inclusief de obligate slingers en confetti, nog groter worden dan tijdens Jump, met dank aan de tijdloze Pointer Sisters? Kan dat? Bij Girls Aloud kan alles want zij zijn Something Kinda Ooooh. Altijd genieten als Nadine met haar eindeloze benen op haar bips tikte en “jumping on my toot-toot” zong. Ook Kimberley kwam hier met haar epische laag gezongen tekstlijn “Oh boy I can’t tell you how sad I feel, if tonight is just another kink in your steel” mooi op de voorgrond en natuurlijk vroeg Cheryl “London are you ready “ om dan met “I shoulda recognized the plan of attack” de boel op te poken. Alle vier kregen ze zo hun moment. Dansers waren er ook maar de vier hadden deze keer meer oog voor elkaar en de fans dan voor de dansers.
Nadine, Nicola, Kimberley en Cheryl verdwenen door de podiumgaten en hoewel iedereen al lang wist dat er een epische bis zou volgen, werden Girls Aloud zonder dansers op uitzinnige wijze aangemoedigd. In 2009 won Girls Aloud een Brit Award voor The Promise. Ze droegen opnieuw hun glinsterende gouden jurken en de muziek en de zang vielen abrupt stil toen de tekstlijn “Here I am, walking primrose” gezongen diende te worden. Dat was een stukje Sarah. Het publiek nam over en dan verscheen de afbeelding van Sarah boven de hoofden van haar stokstijf stilstaande bandleden om de zin alsnog te zingen. De extase was compleet en een gouden waterval daalde neer over Girls Aloud.
Hoe intens de 4 anno 2024 aan elkaar hangen hoeft geen betoog. De laatste seconden voor ze uit ons zicht verdwenen waren overdonderend duidelijk. Met de rug naar de fans en armen en hoofden in elkaar verstrengeld stapten ze traag weg. Girls Aloud hebben alles gegeven voor de fans. Die kunnen nu al beginnen hopen dat het verhaal niet stopt. Voorlopig doet het dat zondag als The Girls Aloud Show 2024 eindigt in Liverpool. Tijd voor Something New durven we te hopen.
SETLIST:
Act1
- Untouchable
- The Show
- Something New
- Love Machine
- Can’t Speak French
- Biology
- Whole Lotta History
Act2
- Wake Me Up
- Sound Of The Underground
- Girl Overboard
- No Good Advice
- Graffiti My Soul
- Long Hot Summer
- I’ll Stand By You
Act3
- Sexy! No No No
- On The Metro
- Jump
- Call The Shots
- Something Kinda Ooooh
Encore: The Promise
