Frank Vander Linden is weer op de baan met zijn gitaar, zoals hij al jaren doet. Meestal met De Mens, maar soms, zoals in 2009, 2018 en ook nu in 2023 (met ook heel wat geplande concerten in 2024) alleen, en voor een deel van de songs begeleid door pianist David Poltrock. Hij brengt covers (o.a. van De Mens) en songs uit zijn solo-albums en af en toe wat nieuw werk. Wij waren aanwezig in de Handelsbeurs in Gent voor een avond met Frank, zijn gitaar en zijn muziek. Een berookt, roodbelichte set met een belicht keyboard en een microfoon verklapten de te verwachten sfeer van de avond.
Een zo goed als uitverkochte zaal werd rond het aanvangsuur verrast door Frank Vander Linden die niet, zoals we gewoon zijn, het podium betrad, maar opdook tussen het publiek, gitaar in de hand, en puur en akoestisch zonder versterking Irene begon te vertolken, intens en intiem. De zaal werd muisstil, je hoorde hier en daar iemand zachtjes meezingen, de toon van de avond was gezet.
Een kleine introductie na de openingssong. Er komen nog een hele reeks zwartgallige nummers aan. Of we dat als publiek aankunnen, scheert Vander Linden al grappend. “Is everybody unhappy?”
Dan volgde er In De Walszaal, een nummer over de mooiste soort liefde die er bestaat, de langdurige liefde. Frank entertaint. Zowel al zingend, met gitaar in de hand, als tussen de nummers door, waar het publiek aan zijn lippen hing. We kregen achtergrond bij songs, anekdotes, humor en soms wat zwartgalligheid, dan weer gevolgd door een humoristische kwinkslag. Dit Is Mijn Huis bracht vaart in de set en werd met vol enthousiasme onthaald door het publiek, waarbij we even wensten dat dit geen zittend concert was. De nummers van De Mens werden duidelijk gesmaakt.
Tijdens de set kregen we ook enkele nieuwe nummers, die nog nergens verschenen zijn. Onder andere Ik Wil Niet Dat Je Koud Hebt, een nummer geschreven over en voor zijn kinderen (die hem er nota bene totaal niet dankbaar voor zijn, horen we). Het raakte ons, bezorgde kippenvelmomenten.
Van De Mens kregen we nog Zonder Verlangen. De zanger wou een liedje maken dat met het woord ‘zonder’ begon. Zoals één van zijn favoriete rocknummers: No Action van Elvis Costello. Verdwenen Vrienden werd dan weer als een begrafenisnummer aangekondigd. Als een meezinger ook. Meezingen was niet verplicht, wel aangeraden. De tekst luidt “lalala lalala”. Zalig.
Na enkele nummers verscheen David Poltrock op het podium, klaar om Frank Vander Linden en zijn gitaar met keyboard te ondersteunen bij nog wat liedjes van De Mens met onder meer Genees Mij en Jeroen Brouwers (Schrijft Een Boek). Nummer na nummer volgden mekaar op, nog steeds met de nodige (en geslaagde) humor. De tijd vloog voorbij, het publiek genoot zichtbaar en was helemaal mee in het verhaal. De dynamiek tussen de zanger en David Poltrock voelde perfect, zo wonderwel op mekaar afgestemd dat we alleen maar in verwondering konden toekijken. Kim Is Dood, Ben Je Een Autodief Of Breng Je Me Naar Huis, Je Kwetst Me Want Je Bent Van Mij, Het Is Maar Verdriet,…
Bij de rustige nummers was het muisstil, wat de aandacht van het publiek verried, bij de meer uptempo nummers werd er meegezongen, meegeklapt en zelfs meegestampt.
Na bisnummers Nooit Genoeg en Elke Dag Een Beetje Wijzer werd er gegroet, alweer onder luid applaus. David verdween van het podium. Frank bleef over en bracht ons nog een semi-positief nummer over de liefde: Liefde Komt Vanzelf.
We hebben intens genoten, net als iedereen in de zaal vermoeden we. Dank je wel, Frank Vander Linden, dit is absoluut voor herhaling vatbaar!
