“This is a closed session” van Infectious Grooves ging gisteravond door onze hoofden toen we Brussel aandeden voor een avondje zinneprikkelende doommetal in de Rotonde van de Botanique. Alles in Brussel leek wel dicht. De tunnel was dicht en hierdoor zat ook het verkeer potdicht. In de Botanique zelf waren de toiletten dicht en eigenlijk ook alle zalen, op ééntje na, OEF! De opkomende doommetalhype Divide And Dissolve kwam de winter in Melbourne Australië ontvluchten om hun vorig jaar verschenen meesterwerk Gas Lit voor te stellen en had lovende woorden over voor het voorprogramma uit Brussel zelf, en dat leek ons zeker terecht.
Von Stroheim is dus inderdaad Franstalig, Brussels en ze spelen doommetal onder aanvoering van zangeres Dominique Van Cappellen-Waldock. Als de zangeres een majestueuze naam draagt, dan kan de band zelf onmogelijk achterblijven. De bandnaam is afgeleid van de van Oostenrijk afkomstige en reeds 65 jaar geleden overleden filmregisseur Erich Von Stroheim. Diens bijnaam ‘The man you love to hate’ kan hier vrij vertaald worden naar ‘the band you love to hate’. Doommetal drijft immers altijd op dezelfde sfeer en dreigend dreunende monotone gitaarsound, met steevast verwijzingen naar het grote Slint. Dit is hier niet anders maar toch werden we best vrolijk van het trio, met verder gitarist Raphaël Rastelli en kersverse drummer Joe Reedoo Parmentier.
Von Stroheim kwam het in februari verschenen Saturday Night Fever voorstellen en is al bezig met het schrijfproces voor opvolger Peculiar Drug. Vooral de outfit van de frontvrouw viel op, maar méér nog werd haar hoge spookkasteelachtige stem in de picture geplaatst. Het hemd met doodskopjes van Parmentier was ten andere ook niet mis. De donkere teksten zijn door film noir geïnspireerd en de performance heeft ook iets mee van PJ Harvey sinds White Chalk. De band bouwde een grillig, met filmsamples opgesmukt, geluid op dat gedragen werd door de logge en traag voortslepende gitaar van Rastelli. Marry Me en Little Bird (beiden van hun eerste lp) maakten hoe dan ook indruk met de hypnotiserende breaks en de steeds weer op gang getrokken doomsound. Een erg aangename kennismaking.
De door Von Stroheim opgebouwde mystieke sfeer verdween echter in het niets en verging in een vuurrode gloed toen Divide And Dissolve het podium betrad. Sylvie Nehill nam plaats achter de drums en een vrolijk lachende Takiaya Reed greep een saxofoon (een sopranino voor de kenners) en bespeelde die een paar seconden waarbij ze de sound in een loop omzette die aan een bezwerende paringsdans begon met dissonante synths op tape. Dit werd een constante tijdens het optreden waarbij bijna elke song op gang gedrumd werd na een ‘saxstart’. Beide Australische dames leken wel versteend tot ze plots wat begonnen te keuvelen en aan de versterkers achter Nehill frunnikten. Sylvie begon aan haar Olympische drummarathon toen Takiaya de snaren van haar doommetalgitaar voor het eerst beroerde.
Reed is van afkomst een Cherokee (de oorspronkelijke bevolking uit de Great Smoky Mountains, Oklahoma, North Carolina) en spreekt de met uitsterven bedreigde Irokese taal, het Tsalagi. Vermits Divide And Dissolve instrumentale doom speelt, kwamen we ook gisteren niet te weten hoe zoiets klinkt. Nehill is een Mãori, de oorspronkelijke Polynesische bevolkingsgroep die in de 14de eeuw als eerste voet aan land zette in Nieuw-Zeeland.
Wat zich in een uur afspeelde op het podium kan alleen maar hallucinant genoemd worden. Reed speelde hoofdzakelijk met de ogen gesloten en Nehill mepte in het rond alsof the Aussie salute (Australische humor om de beweging met de handen aan te geven als insecten verjaagd worden) gedemonstreerd werd. Een uur lang? Ja, eigenlijk zaten we soms wel naar een Dopesmoker te kijken in de beste traditie van Sleep. De samenwerkingen met Camae (Moor Mother) en Chelsea Wolfe liggen ook volledig in de lijn van de sound van deze band.
Divide And Dissolve is een erg militant duo dat uitgebreid tourt en onder de vleugels van Low door Europa wordt geloodst. Ze maken van deze gelegenheid dankbaar gebruik om hun politiek gestuurde boodschap kracht bij te zetten. Die is overigens al glashelder af te lezen van hun t-shirts. “No prisons, no slaves, no masters” kan al tellen, maar wat dan gedacht van “destroy white supremacy”. Deze keiharde boodschap en de verstikkende atmosfeer die het duo opwekte maakte iedereen naar adem happend stil, wat dan weer volledig goedgemaakt werd tijdens een paar lange praatsessies van Takiaya. De crew, de manager en het personeel van de Botanique werden op emotionele manier bedankt. Ze vroeg hoe de naam Von Stroheim precies uitgesproken dient te worden. Ze was vol lof over de locatie en zo dankbaar voor onze aanwezigheid die ons in staat zou stellen hun verhaal te laten inwerken.
Het duo wil met haar muziek bijdragen aan het definitieve einde van de kolonisatie en de blanke bezetting van de gebieden van de ‘indigenous people’. Muziek en opzet zijn beenhard maar eens Takiaya aan het praten gaat, klinkt ze super charmant en strijdvaardig. Ze moedigde ons aan de t-shirts te kopen om zo eventueel gesprekken op gang te krijgen op familiefeestjes. Het bizarre aan deze band is het feit dat de doommetal zo fel contrasteert met hun knuffel-imago. Nooit overvalt je het gevoel dat het allemaal fake is. Wat ze doen is een beetje zoals het effect van een bezoekje aan Uluru in het rode hart van het land. Aanvankelijk kijk je verbaasd toe maar na een tijdje neemt Uluru volledig bezit van je gedachten. Met hun muziek willen ze mensen connecteren op een positieve en betekenisvolle wijze.
‘Divide And Dissolve’ is letterlijk ‘Verdeel en los op’. Op een geheel typische wijze verpakken ze hun bijtende boodschap in een portie vette humor. Zo werd hun clip voor Resistance ooit van Youtube gehaald na klachten van politici. Takiaya en Sylvie zaten in die clip op toilet en bewaarden hun urine om monumenten van Australische ‘veroveraars’ te bekladden. Hij staat alweer online.
Ze schrijven met hun hart en dat is merkbaar want hun geluid ademt de typische apocalyptische klimaatomstandigheden in hun thuisland uit. Je voelt een innerlijke rust die door de weidsheid van het land en de prachtige natuur wordt opgewekt maar tegelijk is er altijd die onrust want bosbranden en overstromingen blijven het land onverminderd teisteren. Is het opvallend hard rode podiumlicht een verwijzing naar The Red Centre van Australië? Ook deze piste valt niet uit te sluiten. Feit is dat de rode gloed de sfeer deed wegvluchten van een standaard zwarte doomsetting. Deze dualiteit zit in hun muziek en zie je ook volledig tot uiting komen tijdens een optreden. Het is net deze door omstandigheden opgedrongen levensvisie die de band erg positief in het leven doet staan. Het maakt ook dat een concert van Divide And Dissolve serieus aan de ribben blijft kleven. Je kan hen ook op Sonic City aan het werk zien in november. Aarzel niet en zorg dat je erbij bent.
