Op de vooravond van het te verschijnen nieuwe album Space, van zanger en componist Daan, mochten we als nieuwsgierige aasgieren afzakken naar een pop-up ruimte vlakbij de voetgangerstunnel aan de oever van de Schelde voor een “full live experience”. Tel daarbij nog de expositie van het prachtige, met AI-tools geprepareerde, artwork bij dat hij samen met Maarten Franco aan de wereld kwam voorstellen, het beloofde alleen maar veel goeds. Dat was niet het enige, want achter elke creatieve Daan staat een sterke vrouw! Als partner van, de man waarrond deze avond draaide, mocht Nathalie Deckx als steunend aperitief mee de avond openen met haar pretentieloze en kleurrijke fotowerk Girls.
De bruut verlichte ruimte met warme accenten scheen op het tentoongestelde artwork en het op gelijkwaardige hoogte schuin opgestelde podium. Een geïmproviseerde ingerichte toog van Duvel Moortgat liet zijn rood gele kleuren mooi vermengen met het warme gelaat van de expositie, terwijl de muzikanten zich in een uithoek warm hielden achter gesloten gordijnen. We zagen een schijnbaar minder zenuwachtige Daan zich stuivend de gevraagde aandacht geven aan de talrijke zware brilmonturen die hand in hand gaan met deze vintage buurt.
Daan is een milde man geworden die zijn demonen meer probeert te omarmen door er constructief tegenaan te kijken in plaats van er met te worstelen. Getuigen de singles van antiprotest song Dumb, of Fun, waar hij het innerlijke vuur brandende probeert te houden op een minder felle wijze. Puur muzikaal gezien zijn deze preludes best een goede doorslag van de nieuwe plaat die we hier te horen kregen. Een standvastig rond stukje kunststof dat zijn nieuwe identiteit beschrijft, afgezien van de muzikale eigenheid waar we al een kwarteeuw met vertrouwd zijn.
De band verscheen ten tonele terwijl iedereen de eerste voorzichtige slokken van het duivelse elixir binnenslikte. Daan Stuyven, met onzichtbaar thermisch ondergoed, en basgitarist Ewan Vernal met coole eighties brillen waar menig Duitse porno-acteurs indertijd platvloerse awards mee in ontvangst zouden nemen, allemaal waren ze voorzien op de voorspelde koude die de zaal zou teisteren. De kilte steeg van bij het begin direct naar aangename kamerplanten-temperatuur dankzij het stevig dreunende Drunk waarmee we onmiddellijk werden meegenomen in de filmische wereld van regisseur Stuyven.
Wanneer de zanger bindteksten probeert te verzinnen verzande hij nogal snel in het prevelen van onverstaanbare teksten waar er telkens glasheldere kernwoorden onze nieuwsgierig zwaar op de proef stelden. Zoals de poging om ons iets hoogstwaarschijnlijk boeiends te vertellen over de futuristische sixties videoclips die achteraan de zaal zonder geluid werden geprojecteerd. Als collectieve schaapjes draaide iedereen, met een vragend en stilzwijgend smoel, de hals een kwartslag naar links.
“Why don’t we just accept ourselves” horen we een bruin koolmeesje met een onnatuurlijk hoog en kwetsbaar stemtimbre fluiten. Jump werd geschreven door een frontman die dagdroomde van vliegen over een mooi kinderlijk aanvoelende, en subtiel gearrangeerde sprookjeswereld. En die gevoelswereld kwam meerdere keren aan bod met prachtige (samen)zang, nostalgische blazersaccenten, pompeuze dansbaarheid. Er lag veel creativiteit gespreid in het repetitiekot.
De toetsen snoepten van een analoge ijsberg waaraan Jeroen Swinnen likte en dat in zowat alle ambachtelijke smaken in het bijzijn van een Frans electro-duo. Een andere keer gooide Isolde er een laag bombast over, of kwamen de arrangementen van Alex Callier als een kerstcadeautje onder hun voeten schuiven.
Daan, de band is een kwaliteitsmerk dat reeds vijfentwintig jaar ligt te blinken in de handen van de beste wijnkenner, en blijft rijpen. De frontman deed nog iets sexy met tongen en gehemeltes samen met de langharige drumster die Isolde achtereenvolgens afscheidszoenen blies uit een tevoorschijn getoverde trompet en die mocht aan de zijde van trompettist Jo Hermans de laatste noten uitblazen van wat een overtuigende showcase was van een band die als een jonge tsunami weer aan kracht won. Het beloofde een lange signeersessie te worden die de heer Stuyven beloofde te doen met een proper gewassen kapsel “ofzo” Althans, na de fiere buiging.
Een band op het hoogtepunt van hun kunnen, Daan was goed bij stem en de band was reeds goed ingespeeld door de talrijke try-outs die voorafgegaan zijn. De stembanden in de zaal waren na afloop ook goed ingezeept door de aangeboden alcoholhoudende dranken, en zorgde voor een stimulerende plaatverkoop. Terecht!
Setlist; Drunk – Shadow – Jump – Luck – Fun – Great – Dumb – Man – Work – Empathy
