De laatste keer dat we naar De Centrale afzakten, zagen we twee Belgische mokerslagbands aan het werk. De ene avond is de andere niet want maandag programmeerde Democrazy bands uit Malta en Canada. Omdat het kanada! De hoofdvogel werd afgeschoten door Cleopatrick, met name de Canadese jeugdvrienden Ian Fraser en Luke Gruntz. Ze stonden al op Reading en tourden al met de band met wie ze terecht vergeleken worden, Royal Blood, om en passant ook de Backyard Stage van Pukkelpop en een uitverkochte AB af te vinken van hun “venue achievement list”.
Cleopatrick wordt in het schuifje emo-noise gedropt, een schuif die bij ons nooit opengaat omdat we daarvan de sleutel niet willen terugvinden. We waren dus eigenlijk ook helemaal niet voor de Canadezen naar De Centrale afgezakt, maar wel voor het bijzonder opwindende viertal ĠENN, afkomstig uit Malta of all places maar sinds een viertal jaren opererend vanuit Brighton.
ĠENN trok in oktober 2022 onze aandacht op de affiche van Left Of The Dial, het uitmuntende ontdekkingsfestival in Rotterdam. Het werd één van de absolute surprises van de chef. Ze speelden daar in een ijsjeswinkel voor een volle zaal en deden in de Centrale eigenlijk wat ze toen al deden en waarvoor hun naam ook staat, chaos, gekte en genialiteit omarmen. De bandnaam betekent waanzin in het Maltees. Ze zien er allemaal nog erg jong uit maar gitariste Janelle Borg en zangeres, springveer en boegbeeld Leona Farrugia richtten de band al op toen ze slechts 13 jaar oud waren. Dit maakt dat de band vandaag al heel veel woeste waters doorzwommen heeft. De hoes van de ep Liminal toont Leona met een vissenkop in het koude novemberwater van Brighton. Deze ‘alles of niets’-mentaliteit weerspiegelt zich ook in hun nummers en zeker hun live-prestaties.
De band is in wisselende bezetting al enige jaren tot een vast kwartet uitgegroeid met bassiste Leanne Zammit (ook uit Malta) en de half-Portugese drumster Sofia Rosa Cooper. Overleven als rockband in Malta is geen sinecure, en Janelle legde uit dat de band vaak fouten maakte door waardeloze concerten aan te nemen, om te overleven en beter te worden. Juridische disputen en een diefstal van hun instrumenten in 2018 zorgden er ondermeer voor dat ze verdomd sterk in hun schoenen staan en ook beslisten om Malta te verlaten voor Brighton. Een uitstekende keuze want in Engeland hebben ze al een flinke reputatie en het is nu veel makkelijker om interessante tours geboekt te krijgen die hun carrière vooruithelpen. Omdat we speciaal naar hen kwamen luisteren namen we ook uitgebreid de tijd om met Janelle, Leanne en Leona te praten over de band.
Hun sound is erg experimenteel en psychedelisch. We horen invloeden van een rockende Bowie, Captain Beefheart en Pink Floyd. Ook LCD Soundsystem en Metronomy worden her en der geciteerd. Leanne krijgt het daarvan soms op haar heupen want ze willen gewoon steengoede muziek maken zonder te moeten uitleggen wat ze willen zijn, of welke boodschap ze willen uitdragen. Dat laatste is tegenwoordig inherent aan het spelen in een ‘all girls band’ die stevig rockt. Er moét dan een riot girl insteek zijn, of het verhaal lijkt niet te kloppen. Onzin natuurlijk. Ons viel vooral op hoe zelfverzekerd en volwassen de band overkomt. Als het optreden al tot de verbeelding sprak dan was de babbel achteraf al even indringend en boeiend.
De band start live steevast als trio waarbij zangeres Leona na een minuutje of 3 het onwetende volk met haar huppelende intrede verrast, het was in Gent (Ġennt voor de gelegenheid) niet anders. Nieuwe songs Island en Like U openden de set en dat werd met overgave en veel schwung uitgevoerd. Leanne en Janelle zochten elkaar vaak op om rock-’n-roll-poses aan te nemen terwijl Leona over het podium kronkelde met een energie om duizelig van te worden. Ze verontschuldigde zich achteraf bij ons voor het feit dat ze zweette. Het is altijd warm in De Centrale, en een goed optreden is er daar per definitie eentje waarbij het zweet oncontroleerbaar van de ruggen stroomt, excuses dus niet aanvaard… Catalyst toonde haarfijn aan wat voor een geweldige stem tekstleverancier Leona heeft. De vergelijking met Skin van Skunk Anansie gaat zeker op. Ze leek wel een partijtje te willen boksen waarbij Leanne gewillig al headbangend de klappen opving.
A Reprise (That Girl) dreef op een heerlijke groove en een lillende gitaar en is eigenlijk pure stonerrock. Leanne en Janelle – die niet onverdeeld gelukkig was met de leengitaar – blonken hier uit. Leona zong hier bewust laag en monotoon. Sommige nummers hebben een onmiskenbare Maltese toets zoals The Merchant Of en single Röhmeresse. We horen in die songs complexe koerswijzigingen, tempodalingen, en veel psychedelica. Afsluiter Be A Man liet een geweldige ritmesectie ‘Cooper-Zammit’ horen en we werden instant verliefd op de verbluffend psychedelische riffs van Borg. Farrugia van haar kant deed de boel volledig ontploffen en was overtuigender dan 4 slangenbezweerders samen. Even dachten we dat ze zou gaan buikdansen, maar ze hield bij het een opwindende versie van Cleopatra, om in de sfeer van de avond te blijven, nietwaar Patrick? Terwijl we dit verslag aan het schrijven zijn staat de band te spelen in La Bulle in Lille en we kunnen een groot FOMO-gevoel niet meer onderdrukken. ĠENN was genntastic.
Sympathiek van de heren Fraser (drums en tape) en Gruntz (zang en gitaar) dat ze het gevoel dat bij ons overheerste over het feit dat het optreden van ĠENN al was afgelopen verwoordden in de titel van hun debuutplaat, Bummer! Het duo speelde grotendeel in een mist van gekleurd licht en lieten geen spaander stilte door hun massieve songconstructies sijpelen. Ok was natuurlijk een felle binnenkomer die op een wel heel pulserende basdrum dreef. Het eerste deel van de set presenteerde ‘Cleo en Patrick’ als een woeste kruising tussen het reeds geciteerde koninklijk bloed en waarom ook niet, onze landgenoten van Wallace Vanborn. Good Grief maakte wel duidelijk dat de band eigenlijk live beter klonk dan op plaat, daar is de productie bewust smerig en vuil. Live is het meer ‘in your face’ maar die dadendrang leek ons over de hele lijn bekeken eerder bloedarmoede te maskeren.
Het truukje ‘nummer laten ontploffen tot de moshpit uitdooft/een break forceren/nummer terug laten aanzwellen’ voelde nogal doortrapt aan en bleef niet boeien. Maar wat weten wij ervan? We misten een optreden lang het gevoel dat er langs alle kanten een hoek ontbrak en dat het te clean en voor de hand liggend was. De fans zullen dit niet graag lezen. Het publiek lustte wel pap van het behoorlijk sterke Zuck, dat een nogal opruiende impact in de zaal teweegbracht. En ja, wat Daphné mispeuterde weten we niet, maar Daphné Did It. Ze moet iets met Wolfmother gedaan hebben, althans zo klonk ze. De beste zanger is Gruntz nu ook weer niet maar Doom zorgde voor bedrieglijke rust en een sessie zweet deppen. En dan speelden ze toch wel No Sweat zeker?
Het was het moment van de set dat ons plots aan Muse deed denken, hoewel we het als minder theatraal en een pak complexer ervaarden. In de bio werd de band ook al eens met The Jesus Lizard vergeleken. Wij houden wel van een portie verbeelding, maar dit lijkt ons na een volledige set van de Canadezen werkelijk nergens op te berusten. Wie zich niet in het moshend epicentrum begaf zweette nauwelijks en zal het zeker niet eenvoudig gehad hebben de aandacht brandende te houden want de blurry sound werkte net iets té afstompend.
In het absolute slot klonk DEEMED! dan wel behoorlijk overtuigend. De band stapte dan zonder een bisnummer te spelen in de Family Van, niet richting Ontario, wel richting Rijsel. We kunnen begrijpen waarom deze band populair is bij de jeugd maar wij hadden een pak meer jeugd… euh deugd van de frisse wind in de weelderige haardos van Leona en bij uitbreiding de nummers van haar band. Bummer!
GENN: bandcamp – facebook – instagram
CLEOPATRICK: facebook – instagram
