Na Wallonië is nu ook Vlaanderen gedoemd om voor de bijl te gaan. Charlotte Foret kwam in Trix haar debuutplaat Until We Meet Again voorstellen. Het was het eerste optreden uit een drieluik grote Vlaamse zalen voor Charles want zo heet de nog maar 21-jarige met roodgeverfde haren uit Waterloo als ze op een podium verschijnt. Het vermoeden rijst dat onze Franstalige landgenote niet al te lang meer in gewone clubzalen zal te zien zijn, we hebben er dus maar dubbel van genoten. Het gaat immers hard voor de winnares van The Voice Belgique 2019. Ze zit onderdak bij Universal Music Belgium en schreef samen met Alex Callier de Hooverphonic-Songfestival-inzending The Wrong Place.
Hallucinante beelden bij het betreden van Trix. Een bordje wees rechtdoor en we lazen Saxon. Tientallen vijftigers met lang grijs haar en ouderdomsbierbuikjes volgden het pijltje dat hen naar het walhalla van de British Heavy Metal van de jaren ’80 zou brengen. Het andere pijltje wees naar de trap. Charles stond op het bordje en de gemiddelde leeftijd van de fans die dat bordje volgden lag een slordige 30 jaar lager. Heerlijk toch hoe Trix twee universums verenigt op één en dezelfde avond. De metalen senioren van Saxon versus de jonge Charlotte. Vuurwerk gegarandeerd! De even jonge Berre Vandenbussche uit Schepdaal is mogelijks een even groot fenomeen. Hij kreeg de opdracht de zaal op temperatuur te brengen , dat heet méér dan 19 graden, en mocht zijn reputatie als instagram –en TikTok-sensatie in levende lijve eer aandoen. Op die sociale media is hij gruwelijk bekend met soulvol gezongen covers. Zijn eerste solo single leverde hem al meteen een MNM – Big Hit op én een plek op de podia van Tien Om Te Zien en Pukkelpop zowaar. De single leverde hem ondertussen al doodleuk een gouden plaat op.
Berre zingt inderdaad ‘Berregoed’ en het was zo een beetje het soort optreden dat ‘voor het eerst”-records deed sneuvelen. Het gros van zijn songs bracht hij voor het eerst op een podum, en vermoedelijk lag het percentage concertrookies op de eerste rijen ook vrij hoog. Het leverde een verrassend intiem concert op waarbij we ons toch moesten weren om de aandacht bij de les te houden. We willen geen millimeter afdingen van de zangkwaliteiten van Berre, want die zijn buiten proportie goed. Lost Without You zette de toon en het was nadien golven op een zee van onderling inwisselbare nummers die werden ingespeeld door cellist Harm en pianist Simon. Berre kiest de songs zorgvuldig uit en gaat voor een risicoloze invulling van zijn imposante zwangkwaliteiten. Het naar ‘No Sound But The Wind’ neigende optreden sloeg absoluut aan maar kon de spanningsboog niet vasthouden. Let Me Go kon op herkenningsapplaus rekenen en het was mooi om zien hoe de eerste rij breed glunderend de tekst van Say My Name meezong. Het te hoge knuffelrockgehalte van de songs en een gebrek aan variatie werd wel deels gecompenseerd door de dankbaarheid en het enthousiasme van Berre. Het is inderdaad mooi hoe zo een jonge gast een prachtig platform krijgt. Zijn stem is zijn troef en die zal hem nog ver brengen.
Charlotte Foret kwam dan tegen een muur van dissonante gitaarakkoorden met een frisse glimlach de spotlights ingedoken. Ze koos de artiestennaam Charles als eerbetoon aan haar in 2017 overleden grootvader. En ja, dat is inderdaad een jongensnaam, maar wat maakt dit anno 2022 eigenlijk nog uit? Haar voorliefde voor muziek kreeg al op prille leeftijd vorm toen ze pianolessen volgde en zich door de popmicrobe liet bijten. Muzikaal liet ze als tiener inspireren door ondermeer Billie Eilish (zoals zovelen) en Radiohead (wat minder evident aan het worden is).
Dat ze op drie jaar tijd muzikaal flinke stappen heeft gezet blijkt vooral uit de eerste single Wasted Time die gisteren wat makjes overkwam en té voor de hand liggende pop etaleerde. Dat is met de songs van haar debuutalbum wel even anders. Die staan als een huis en zijn heerlijk gevarieerd. Dat is ook het geval met een Charles-concert. Until We Meet Again presenteerde de zangeres vrolijk heupwiegend en sensueel zingend over de volle lengte van het Trix-podium. Haar piano-skills werden ook mooi belicht, letterlijk en figuurlijk. Waar de drie bandleden (drums, gitaar, bas, synths) in de meeste rocksongs in een wazige achtergrond verstopt zaten, kregen ze een een mooi statisch bewonderend toekijkend silhouet aangemeten als Charlotte op piano het erg fraaie As Good As Them speelde en zong. Sommige pianosongs waren het intieme decor voor een solostukje, zoals Didn’t Get To Say Goodbye. Het is vooral aan de piano dat de zaal overbluft werd door de geweldige zangeres die ze is.
Er vielen veel hoogtepunten te noteren en het duo Anymore / Motives was er zo eentje. Motives rockt lekker, heeft een heerlijke vibe die zowat het midden houdt tussen Anouk, Blood Red Shoes en The Kills en vormt een knappe aanvulling op de heerlijke electropop van het gewoon briljante Anymore (slotnummer van de plaat). De hoge uithalen van Charlotte deden de bierglazen enkel niet stukspringen omdat het tegenwoordig fake glas is. Variatie troef zoals we reeds aanhaalden. You Still Think You’re Right, in combinatie met Coward bracht haar met torenhoge Billie Eilish-flair als het ware op de mainstage van Rock Werchter, waarbij haar rode haren in de avondzon een epische gloed krijgen. De breaks in dit nummer zijn zo heerlijk en Charlotte wandelde over het podium om telkens op het juiste moment even de wandelpauzeknop in te drukken.
Het nog niet uitgebrachte Dear God was een nieuw hoogtepunt en klonk bijna even geniaal als de gelijknamige XTC-klassieker. Fris en met een heerlijke groove dartelde de song door de set waardoor we niet voor het laatst de vergelijking met Shirley Manson maakten. Haar favoriete band, Nothing But Thieves, eerde ze met een sublieme versie van Particles. De hoogconjunctuur tijdens dit deel van het optreden werd bestendigd met Riddle en het onweerstaanbaar pompende Systematic. Deze discobanger had ze al lang niet meer nodig om de volledige zaal in tienerpsychosemodus te doen belanden. We zagen meisjes letterlijk huilen van geluk en het was knap hoe Charlotte daar op inspeelde door oogcontact te zoeken met veel fans waarvan ze zei ‘I can look any of you in the eyes, which is amazing since I am so grateful’.
Het gekrijs om bisnummers was terecht en we werden uiteraard op een toegift getrakteerd. Be My Guest was een intens gezongen prachtnummer en dan ging het dak er voor de laatste keer af tijdens het Maneskin-achtige Never Fair waarbij de bandleden een open doekje kregen en de laatste minuut in de frontlinie om de aandacht van de fans mochten hengelen. Charles speelde in een Trix Club in minimodus en dat begrijpen we niet. Charlotte heeft de songs, de stem en de présence om elke grote zaal te bedwelmen. Wie erbij was zal er niet om malen want dat zij het ver gaat schoppen is de evidentie zelve. ‘Betoverend aan de piano’ wordt mooi afgewisseld met de ‘Garbage versie anno 2022’. We hebben nog geen winnaar van The Voice aan het werk gezien die kan wat zijn nu al aankan. Boven haar knieën staat de tattoo ‘expect nothing’. Ze mag haar linkertattoo laten weglaseren en vervangen door ‘the unexpected’.
Facebook Berre – Facebook Charlotte Foret
