Blood Red Shoes zijn dit jaar 20 jaar bezig met het schrijven van hoofdstukken in de roemruchte geschiedenis van de gitaarrock. Ze hebben zich gedurende de beginperiode sinds 2004 vooral bezig gehouden met het ontwikkelen van hun geluid wat hen in 2008 en 2010 dan verleidde tot het uitbrengen van de eerste twee platen Box Of Secrets en Fire Like This. Deze twee albums hebben hen onsterfelijk gemaakt in alternatief gitaarland. Laura-Mary Carter (gitaar en zang) en Steven Graham Ansell (drums en zang) hadden – en dat zei Steven vorige zaterdag letterlijk – nooit gedacht een plaat te kunnen uitbrengen, laat staan dat ze twintig jaar later in een uitverkochte Amsterdamse Tolhuistuin zouden spelen. Het duo bracht 7 albums uit en wilde deze 20ste verjaardag vieren met hun grootste fans.
Ze hadden vier verjaardagsconcerten gepland in 2024, in de grote steden Berlijn, Parijs, Londen en Amsterdam. De Tolhuistuin kan je met de Orangerie van de Botanique vergelijken qua capaciteit en was razendsnel uitverkocht. Wat deze tour speciaal maakte? De fans konden via een link na aankoop van het ticket zelf de setlist bepalen. Op deze manier speelden ze dus vier verschillende concerten en kwamen ook alle platen aan bod, want ze bereikten na elke plaat nieuwe fans zonder de oude kwijt te spelen. Wij zijn redelijk die hard-Blood Red Shoes-fan, maar er waren er zaterdag zeker mensen bij die alle vier de shows zullen meegemaakt hebben. Zo stond op de eerste rij een fan met rode schoentjes, netjes gesigneerd tijdens de 2023-tour en daarvoor had hij drie avonden nodig want de charmante Laura-Mary laat zich zelden op een merchbezoek betrappen.
Blood Red Shoes zijn op zich aan de ene kant in 2024 niet meer relevant omdat ze de muzikale urgentie van de periode rond 2010 kwijt zijn, wat eigenlijk redelijk normaal is. Maar hun optreden in Amsterdam toonde aan waarom ze het eigenlijk net wel zijn en dat ze één van de weinige bands zijn die anno 2024 nog een ziedende rock ’n roll show kunnen brengen met de energie van een bende vroege twintigers wat ze al twintig jaar niet meer zijn. Deze recensie is een ode aan de rauwe gitaarmuziek, een ode aan Blood Red Shoes en ook wel een beetje aan Anton Coene, de Gentse zwartwit-fotograaf die deze tour op zijn manier in beeld brengt. We kwamen hem met Laura-Mary overigens een paar uur voor het optreden tegen in de fraaie Tolhuistuin toen ze de shoot deden voor de foto die later op de avond zou verkocht worden aan de fans.
Voor de Blood Red Adoration Shoes dichtgeveterd werden kon een thuisploeg de fans opwarmen. 45ACIDBABIES is een viertal onder redelijk briljante aanvoering van Sob en Robin De Geus. Het is een soort Power Rangers collectief dat funky punksongs brengt en Sob is een geweldige frontvrouw. Ze had met Robin de idee opgepikt om rood te dragen omwille van de band die na hen zou spelen uiteraard. Haar laarzen waren gelakt rood en Robin droeg een latex rood pak waarin hij zich kapot zweette. Het was die dag zomers 26 graden. Zijn laarzen waren gelakt wit. Sobs boezem was bedekt door twee bruine knuffelbeertjes wat nogmaals haar zin voor avontuur en inventiviteit etaleerde. Je kan haar overigens kennen van haar rol bij het epische Sacrifical Chanting Mood van Alicia Breton Ferrer en Doortje Hiddema. Die zagen we twee jaar geleden in Rotterdam furore maken. Doortje is overigens een kampioen want ze speelt ook bij Rats On Rafts en sinds een paar weken vormt ze ook met Milena Eva van GGGOLDDD het nieuwe duo MM666.
Terug naar Sob en haar 45ACIDBABIES die een optreden lang indruk maakten. Don’t 4get To Smile was een flukse opener met een erg catchy refrein en heerlijke harmonieën. Ri Ri Ride maakte duidelijk waarom net 45ACIDBABIES het voorprogramma mocht verzorgen want de gitaarriffs hadden zomaar van Laura-Mary kunnen komen. In Only Class6 From Now On – de band jongleert graag met cijfers blijkbaar – hoorden we vooral hoe hoekig de gitaar van Robin kan klinken en wat voor een schitterende zangeres Sob is. Dit was perfecte nineties-poprock. Op het einde van hun optreden stal het bluesy en met verstoorde zang gebrachte Just In Rot de show. De jengelende gitaar zorgde voor een hoogtepunt. De grootste opwinding zou nog volgen met het onweerstaanbare groovy Jetlag Jenny. 45ACIDBABIES is één van de vele super swingende Nederlandse punkrockbands die onder de radar blijven. Onze taak om daar iets aan te veranderen! Ze speelden onlangs in Luik zei Sob, maar we willen ze dichter bij huis en we nodigen iedereen uit. Zeker als ze weer afsluiten met de stevige funkrocker 7/11, een dijk van een nummer.
Hoe hebben de Amsterdammers gekozen uit het repertoire van Blood Red Shoes? Omdat het menselijk is om niet te kiezen voor nummers waarvan je denkt ‘ik zal toch de enige zijn die deze koos’ leken de meesten op veilig te hebben gespeeld waardoor de set voorspelbaarder was dan verwacht. Laura-Mary en Steven van hun kant hebben daar wel een soort van drieluik van gemaakt waarbij delen 1 en 3 gereserveerd waren voor de in de openingsalinea vermelde platen. De helft van de nummers kwamen zo uit de periode 2006-2010. Wat wel opvallend was leek ons de keuze van Laura-Mary om een voetbaltruitje van Juventus Turijn te dragen. De uitleg achter deze zwart/wit-keuze boeit ons wel maar we kregen haar – Steven evenmin – te zien aan de merchstand.
Drie delen schreven we, ok, maar toch werd het eerste punkrockgedeelte voorafgegaan door een duo van de plaat Get Tragic uit 2019. Het heerlijk melancholische Elijah en het pulserende Bangsar zijn bij de beste nummers die ze de laatste tien jaar schreven, dus dat mocht wat ons betreft. Voor deze nummers en de meeste uit wat we gemakshalve de episode 2014-2024 zullen noemen kregen ze het gezelschap van een bassist en een drumpadvinder. Ze waren er in 2019 ook bij en werden ook ingezet voor de nummers Murder Me en Morbid Fascination van de laatste plaat Ghosts On Tape. Ze speelden zo middenin de set vijf nummers op rij uit deze periode en dat was echt van het goede teveel. De fans rond ons vonden het desondanks heerlijk – ze kozen er ook voor – maar wij blijven ons vandaag nog afvragen waarom ze ooit nummers schreven die als gegoten bij Garbage passen. Eye To Eye klonk saai na het geweld van het eerste half uur. Inderdaad, we didn’t see eye to eye. Idem dito voor God Complex dat in de context van de plaat sterk klonk, maar live gewoon elke punch miste die een verjaardagsoptreden hoorde te hebben.
Het rondje kritische bemerkingen is hiermee afgesloten want begin en einde van de Amsterdamshow waren van een heel hoog niveau, zo hoog dat we ons met gemak 15 jaar terug in de tijd lieten slingeren. Zo kregen we helemaal vooraan een nummer te horen dat ze al in een eeuwigheid niet meer hadden gespeeld, het onweerstaanbare You Bring Me Down. “Nothing can stop this creeping fear” brulden we uit volle borst en met gebalde vuisten mee. Ze bedankten ons om dit in de lijst te stemmen, want we merkten het met zijn allen, het werd met een drive en goesting gespeeld alsof ze het helemaal herontdekt hadden. Wat een magisch moment! Een paar krakers die ze ook de voorbije jaren speelden hielden er flink de sfeer in en het publiek reageerde vooral bij “de oudjes” erg energiek en springerig. We denken hierbij aan This Is Not For You en Light It Up.
De hoogconjunctuur op het podium en in de eerste tien rijen hield aan met het sublieme Don’t Ask. Nog zo eentje dat snedig gebracht werd en bij Steven de opmerking ontlokte “we had almost forgotten we have such a great selection of songs, so thank you for reminding us, we owe it all to you”. Het kot was te klein toen ze er hoogtepunt 2, It’s Getting Boring By The Sea achteraan gooiden. We kunnen er ons wel iets bij voorstellen dat het anno 2008 behoorlijk saai was aan zee in Brighton, maar vandaag de dag kunnen we de boeiende bands uit deze kuststad niet meer op 2 handen geteld krijgen. Laura-Mary speelde zich, in sfeervolle lichtbundels gehuld, in de kijker tijdens het derde hoogtepunt. Het slepende maar o zo meesterlijke When We Wake was alweer een verademing. Keeping It Close van dezelfde plaat was de laatste kraker vóór de finale. “Break the bones you call your own. Lost a place to call your home”.
In volle finale regende het moshpits vooraan en iedereen schreeuwde “Made a mistake, I made a mistake. I wear the scars to show my shame”. Niets dat meer animo losmaakt tijdens een BRS-concert dan punkrock-anthem I Wish I Was Someone Better. En Laura-Mary en Steven smeten er doodleuk Say Something, Say Anything achteraan. De volledige setlist was er doorgejaagd maar het viel in de lijn der verwachtingen dat er nog zou gebist worden, en hoe! De oerknal die Je Me Perds is katapulteerde ons “’t Ij” zo na over het kanaal en dan kwam er een nummer uit 2007 langs waarvan Laura-Mary lachend zei “it feels like it was written in 1997”. Waarop Steven reageerde met “let’s call it 1907. You can call it ADHD”.
Het moet twaalf jaar geleden zijn dat we deze oersong nog gehoord hadden en het was voor dit soort momenten dat we naar Amsterdam waren afgezakt. Colours Fade is al sinds mensenheugnis hun slotnummer en het boette nog geen seconde aan kracht in. Confetti werd door fans de lucht in gespoten en in een brij van blauw licht en dissonante gitaren op een versterkersbedje verlieten de helden het tolhuistoneel. “Walking forwards with no sight, yeah, it’s dark as night”. Happy birthday Blood Red Shoes!
links naar social media:
45ACIDBABIES : Instagram
BLOOD RED SHOES : Instagram – Facebook – Website
