ASA MOTO + BRIK TU-TOK + SERGEANT Gent, Wintercircus (16/11/2023)

Tekst: Hans Vermeulen (Brik Tu-Tok, Asa moto) – Björn Comhaire (intro + Sergeant)
Foto’s: Björn Comhaire

Voor de lokale Gentse bevolking is het Wintercircus een legendarische plek. Ooit (eind 19^de eeuw) werd het effectief gebouwd om er circusvoorstellingen in te geven maar wie al wat langer in Gent rondloopt, weet dat het de laatste decennia vooral dienstdeed om de old-timercollectie van een welstellende garagist in onder te bergen. Gent kocht de boel op, vatte een vijfjarig verbouwingsplan aan en wil in de tweede helft van 2024 het gebouw helemaal heropenen.

Fijn denk je nu, maar waarom zou dit de – weliswaar zeer gecultiveerde – Luminous Dash lezer ook maar ene moer kunnen schelen? Het antwoord op die terechte vraag, bevindt zich onder het middenplein van dat vernieuwde Wintercircus. Daar verrees namelijk een ronduit (met de nadruk op ‘rond’) prachtige nieuwe concertzaal met plaats voor 500 bezoekers. De roepnaam wordt ‘Muziekclub Wintercircus’ en de Gentse concertorganisator Democrazy maakt er de komende jaren een grote droom mee waar: een eigen concertzaal uitbaten.

Hoewel de zaal officieel pas in september 2024 in gebruik wordt genomen, staan er nu al enkele concerten geprogrammeerd. Kwestie van de nieuwe muziektempel al eens aan een grondige try-out te onderwerpen. Dat gebeurt weliswaar nog met een voorlopige muziekinstallatie. Pas na volgende zomer komt er een hyper-de-pieper, fancy shmancy, ‘immersive’ soundsysteem dat oren zal doen tranen en ogen laten tuiten. Maar nu nog niet dus, en dat was er toch een klein beetje aan te horen nu en dan.

Waar een openingsfeestje is, is ook Luminous Dash en wij waren er dan ook als de kippen bij om Sergeant, Brik Tu-Tok en Asa Moto het podium voor het eerst te zien bevlekken met omgestoten flesjes bier, overvloedig zweet en, wie weet, andere lichaamssappen.

De naam Sergeant verscheen door de jaren heen al vaker op de pagina’s van dit magazine. Ooit begonnen als een soort van spin-off van Soldier’s Heart, de band waarmee Sylvie Kreusch voor het eerst duidelijk op de radar verscheen, staan ze ondertussen al enkele jaren op eigen benen. Resultaat van schrijf- en opnamevlijt is het in mei verschenen zelfgetitelde album met daarop negen nummers getooid met onnoemelijk lange titels waar de Spotifies van deze wereld zich geen raad mee weten. En wij eigenlijk ook niet. Een kleine bloemlezing: Seduced by Each and Every Shiny Object I Became an Infant in a Sea of Glance, To What Human Product Precisely Are You Devoting So Much Ingenuity of ook Soon The Tears in My Eyes Will Be Blinding and Blessing at the Same Time…

Sergeant is toch vooral een liveband, hun muziek een beetje een euh… ‘acquired taste’. Ferre Marnef zingt de meeste partijen in, al is zingen in zijn geval een nogal relatief begrip. Emotie wint het regelmatig van toonvastheid, intonatie blijkt eerder bijzaak en ook ’s mans Engels kan gerust een flinke upgrade gebruiken.

En toch blijf je kijken en luisteren naar Benjamin Cools op de synth, blokfluit en bas, Geraldine Vanspauwen op gitaar en fluit, en natuurlijk podiumdier Marnef die zelf ook regelmatig de fluit ter hand neemt. Die laatste leek zich echter pas echt helemaal happy te voelen als hij de bas opzij kon leggen en kronkelend en met een stevig uit de kluiten gewassen gevoel voor drama, de podiumvloer kan opzoeken.

Niet iedereens meug, dat was wel duidelijk, maar wel een band met een eigen smoel en veel lef. Eentje zoals ze die bij Democrazy graag zien passeren en wij eigenlijk ook.

Een grote ballonnenboom voerde ons op het podium naar een kindernamiddag met animatie, althans zo leek het. Een resem rekwisieten in alle kleuren en allerhande prullaria versterkten het circusgevoel en toen het duo Brik Tu-Tok ten tonele verscheen werd het clowneske tot het gaatje uitgepuurd. Brik Tu-Tok kwam hun derde album Hot Glu voorstellen en ze hadden daar een feestje voor over. Nuja, elk optreden van deze artiesten puilt uit van de feestelijkheden. Het is een Gents duo, Linde Carrijn en Maxim Storms, dus niet onlogisch dat zij werden aangezocht om een openingsfeest op te luisteren. Met hun theater- en kunstverleden en heden zou dat als een lier moeten lopen.

Als we iets over hun optreden kunnen zeggen, dan is het in ieder geval dat het absurd is, met excentrieke personages en knotsgekke synthpop met dub en hiphop erdoor verweven. De act is een met opzet uitvergrote, theatrale en met de grenzen van het belachelijke flirtende nonsens-show. Waar een band als Cocorosie de grens trekt, daar gaan Linde en Maxim schaamteloos over. Avant-garde verliest vaak het gevoel van ritme in een drang spannend en gelaagd over te komen. Niets van dit alles bij Brik Tu-Tok. Energie en ritme blijven hand in hand dansen, meestal niet letterlijk hand in hand want daarvoor droegen beide protagonisten teveel Alaska-kledij, strandartikelen en potsierlijke zonnebrillen. Kortom ze hadden hun verkleedwerk.

De klank zat niet goed, laten we hier een open deur intrappen. Dit gezegd zijnde moest je deuren openen in een sas om van de inkomhal de concertzaal te kunnen instappen. Dat zijn dubbele zware deuren die je nooit geopend krijgt als je een pint in de ene hand hebt, probleempje! Terugkerende naar de klank kan gesust worden met de woorden “de super deluxe geluidsinstallatie is nog niet gearriveerd”. Her en der lazen we al iets over hoe wonderbaarlijk het is hoe de band het publiek verwarmt en met genres speelt. Wij vonden dat ook, maar wonderbaarlijk is niet het juiste adjectief. We dachten eerder aan enerverend. Spannend zeker niet want als we van rij 1 tot rij 5 (beetje creatief zijn in een circkelvormige zaal) terugzakten hoorden we vooral publiek luid tetteren. Wellicht vonden de meesten de gebeurtenissen op het podium niet ernstig genoeg om de aandacht erbij te houden.

Maxim en Linde hebben nochtans best interessante nummers die vaak zwermen in het universum van bands als B52’s (hyperkinetisch stuiterende synths) en TV On The Radio (groovy link tussen indierock en hiphop) met af en toe een portie Beastie Boys. Mooie namen die wel een beetje verbloemen dat de som der delen minder ophef maakte. We vroegen ons af wat er zou overblijven als de band de portie onzin tot een minimum zou beperken en de songs wat meer diepgang zou geven als ze echt een theatershow zouden op poten stellen met hun muziek als omkadering. Nu onthielden we vooral een naar het einde toe vervelende clownvoorstelling. De eerste cirkelvormige rijen schreeuwden nochtans wel om een bisnummer, dus er waren zeker voldoende feestvierders die het niet te warm hadden. Heeft iemand daar de temperatuur gemeten? Het leek eerder een Wintersauna….. in een wintercircus.

Ook de afsluiter (dj taferelen niet meegeteld) was op en top Gents. Gilles Noé en Oliver Geerts vormen Asa Moto. Vreemd dat het duo vorige week niet in Kortrijk stond want tijdens hun set waren we toch vaak rond ons aan het kijken met vragende ogen die “Charlotte en Bolis, where you at?” lieten verstaan. Het eerste deel van hun set was opgebouwd rond nieuwe songs zoals Great Filter dat qua sound zweefde tussen groovy Beastie Boys en iets Prodigy-achtig. Niet zo evident want hun geluid voelt doorgaans kouder aan. Denk aan een electro-mashup besprenkeld met heerlijk geurende nudisco en eighties house.

Het duo gooide een warm deken over de ronde zaal. Dat was nu eens echt niet meer nodig. Het laatste deel van de set was op ‘oldies’ gericht zoals Twenty-Six met die heerlijke Ceci n’est Pas Un Cliché achtige outtro. De diep grollende synthdrums stuwden het optreden in het laatste halfuur naar een heerlijk kookpunt. We schrijven wel halfuur maar het was in wezen minder dan dat. Het optreden had best nog een half uur langer mogen duren. Respect wel dat ze niet blijven teren op een nummer als Kifesh dat de set niet haalde. We zijn benieuwd naar hun nieuw werk. Dat zal dan wel verschijnen op het DEEWEE-label. Ah, we hebben de naam van het label toch niet kunnen vermijden. Asa Moto nog aan toe!