Danny Blue and the Old Socks had de eer de finale te openen en deed dat goed. De jolige boys (grootmoeder zou het ‘langharig tuig’ noemen) kwamen energieker voor de dag dan vorige maand in Trix, waar hun surfrock eerder gezapig klonk. De band stond er, klonk minstens even sympathiek als Joke Emmers in De Slimste Mens en deed misschien wel een gooi naar een podiumplek. Ook opvallend: in het hele concours speelde Danny Blue and the Old Socks hitje King Of The Trashcan (117.000 streams op Spotify!) niet.
Als tweede trad Ugly Weirdo aan, het zoveelste eigenzinnige project van Sigi Willems. Jammer genoeg had het trio de song die ons in de halve finale over de streep trok (I Feel Like a Jedi) thuisgelaten, maar desondanks slaagde de band 2 nummers lang te begeesteren.
Opener Nowhere Home klonk bijvoorbeeld naast zeer origineel ook heel oprecht, maar helaas leek de afsluitende song er wat te veel aan.
Monskopoli werd vooraf getipt als de mogelijke verrassing, maar wist dat niet helemaal waar te maken in de AB. In de eerste twee nummers hoorden we geen herkenbare zanglijnen of melodieën en leek de afstand tussen band en publiek heel groot. In het laatste nummer klaarde plots de lucht op: een baslijn die van Steak Number Eight zou kunnen komen (de appel en de boom) en een song om U tegen te zeggen met een climax die voor het eerst echt emotie losmaakte door de fantastische stem van frontvrouw Janne Vanneste. Jammer genoeg wellicht te laat, maar het bewijst wel het grote potentieel van de band.
Tijd voor de americana van The Calicos dan. Wat we zagen in de halve finale in Trix werd bevestigd: deze band heeft geen enkele moeite met grote zalen, de AB ging vlot overstag voor de nochtans relatief onbekende band die desondanks heel veel métier ten toon spreidde. Invloeden van Ryan Adams (die arrangementen voor band in Driftwood!), The War On Drugs (die gitaarsound!) en Bruce Springsteen haal je er zo uit en dat is in feite vrij uniek in België. Nog genoteerd: ‘uitgebalanceerd’, ‘klasse’ en ‘podiumplaats’. Kers op de taart was de zelfzekere, machtige gitaarsolo van frontman Quinten Vermaelen op het einde van het laatste nummer.
EMY had alleen haar gitaar meegebracht en met haar soulvolle stem kreeg ze de zaal muisstil, geen sinecure in een wedstrijd als de Rock Rally. ‘Ontwapend’, ‘bloedmooi’ en ‘authentiek’ waren de kernwoorden, ‘saai’ en ‘eentonig’ de valkuilen, maar die wist de jonge zangeres aardig te ontwijken. Sterk.
Josefien Deloof was vooraf een van de favorieten en dus lagen de verwachtingen erg hoog. In de AB werd haar grote potentieel jammer genoeg niet volledig benut, daarvoor klonk het geheel iets te veel als een ‘project’ in plaats van een band. Stuk voor stuk uitstekende muzikanten, dat zeker, maar het samenspel zat (nog) niet helemaal snor. Hoe Josefien Deloof op het einde van afsluiter Please zonder micro het publiek toezong, getuigde wel van veel lef.
De boys van Budget Trash maakten hun jongensdroom waar door in de AB te spelen en dus aan spelplezier geen gebrek. Aan goesting ook niet, maar helaas is dat niet voldoende om hoog te eindigen in de finale van Humo’s Rock Rally. Moeilijk om te zeggen wat er precies scheelde (de doelloze gitaarlijnen die strofes doorkruisten, misschien?), maar feit was dat Budget Trash niet het niveau haalde dat we gehoopt hadden.
De postpunk van Lagüna had indruk gemaakt in de voorbije 2 rondes en was daarom een band om in de gaten te houden voor de eindoverwinning. Opener was het zeer degelijke The Unknown Light, song numero twee het indrukwekkende Amber Hands en afsluiter was het magistrale Nothing Less. Om maar te zeggen dat Lagüna dijken van songs had meegebracht en die in de AB helemaal liet ontplooien. Het ging dan nog in stijgende lijn, iets dat we halverwege Amber Hands maar moeilijk voor mogelijk hielden. Een rauwe kopstoot voor iedereen die na 7 bands in slaap was gesukkeld en voor ons aanleiding om voorzichtig ‘winnaar?’ op te schrijven. Heel straf.
Watchoutforthegiants strandde 2 jaar geleden in de halve finales en schopte het dit jaar een rondje verder, maar nog meer dan dat (podium, overwinning) zat er niet in. Hun drie nummers waren vis noch vlees noch overtuigend. Weinig origineel, geen magie op het podium en dus geen kanshebber voor de prijzen.
Afsluiter was Diane Grace, vooraf gewaarschuwd door de AB dat het podium of de zaal bevuilen met rotte tomaten (zoals ze het in de halve finale aanpakten) not done was. ‘Dan maar een sm-meesteres’, moet zanger Mauro Bentein gedacht hebben. Schaamhaar werd live afgeschoren en maskers uitgedeeld aan het publiek. Speciale vermelding voor de gitarist die zich stoïcijns kweet van zijn taak en retestrak het tempo in de show hield. Verfrissend en hilarisch.
De finale van Humo’s Rock Rally was in de breedte van heel hoog niveau zonder een band die er met kop en schouders bovenuit stak. Als winnaar hadden wij Lagüna gekozen, met net daaronder het trio The Calicos – Josefien Deloof – Danny Blue and the Old Socks. De jury koos echter voor The Calicos en onterecht was dat niet. Met de recente hype rond The War On Drugs koos de jury voor een band die het bij het grote publiek goed zal doen en uitblinkt in arrangementen, muzikaliteit, melodie en métier (hupla, driedubbele alliteratie). 10.00 euro is hun deel, plekje twee was voor Lagüna en de derde ietwat verrassend voor EMY. Publiekslieveling was Josefien Deloof.
