Onder de noemer The Next Big Thing presenteert Democrazy al jaren concertjes van muzikanten die het weleens zouden kunnen maken. Soms verdwijnen ze in het niets, soms worden ze groot. Zo zagen we ooit de punks van Shame op vrolijke wijze de bouwvallige kantine op DOK verbouwen of stond Michael Kiwanuka op een (klein) Gents podium nog voor de hype begon.
Woensdagavond konden we in Trefpunt een nationale en internationale act verwelkomen, kwestie van de balans in evenwicht te houden. Deze keer waren de lovende woorden van (vooral de Britse) pers net iets te snel doorgedrongen, want het zaaltje van het Trefpunt was veel te klein. Uitverkocht dus en daar kon opener Félicette alleen maar van profiteren. Of hun breekbare melodietjes de ideale opwarmer waren voor de postpunk van NewDad betwijfelen we sterk, feit is wel dat het trio het publiek muisstil wist te houden. Iets waar het viertal uit Galway niet altijd in slaagde.
Félicette wordt gevormd door Sam De Clercq, Mathilde Luijten en Abel Ghekiere. Sam De Clercq kennen we onder meer van BRORLAB, Hoffman en Borokov Borokov. Muziek waarbij het keelgat weleens wordt opengescheurd, maar met Félicette wordt gekozen voor folkpop die qua aanpak soms doet denken aan Catbug. Uiterst fragiel dus, met een minimale muzikale omkadering die gevormd wordt door een klarinet, een tokkelende gitaar of wat elektronische spielerei. Behalve de onnodige cover Sea Of Love van Phil Phillips, hoorden we veel moois. Onthouden dus die Félicette.
Tijd voor wat “gitaargeweld” uit Galway, een stad aan de westkust van Ierland waar godbetert The Saw Doctors de enige bekende muzikale bewoners zijn. Soms leek het alsof zangeres Julie Dawson de lessen public relations perfect had geleerd. Naar eigen zeggen waren we het fijnste publiek in lange tijd en kon ze maar niet geloven dat ze in een uitverkocht Trefpunt stond. Zegt iemand die dezelfde zomer op Glastonbury stond!
De Britse pers is nooit vies geweest van wat overdrijven. Als je ze moet geloven, dan is Newdads debuut Madra één van de beste in jaren. Hebben ze ook ooit gezegd over Pale Waves, The Bravery, Gay Dad of Shed Seven. Om nog maar te zwijgen van Babylon Zoo. Maar goed, het is beter de pers met je mee te hebben dan tegen je. En daar profiteert NewDad volop van. Dat ze nog af te rekenen hebben met allerlei beginnersfoutjes maakte het in Trefpunt enerzijds pijnlijk, anderzijds charmant.
Naast een handvol nieuwe nummers werden de meeste songs uit Madra erdoor gejaagd. Minder gepolijst dan op plaat waardoor je duidelijk de (bekende) postpunkelementen hoort. Een babbel achteraf leerde ons dat ze vooral geïnspireerd zijn door de Pixies (hebben we niets van gehoord) en nog meer door The Cure. Dat laatste hadden we dan weer wel gemerkt, want het viertal vond het nodig dit te accentueren door Just Like Heaven van Robert Smith en zijn kornuiten te coveren. Het zorgde voor ambiance in de keet, maar het legde ook de pijnpunten bloot. Verder dachten we vooral aan Garbage, en ook wel dat Dinosaur Jr. het beter deed, maar dat is een andere kwestie.
Slecht was het allemaal niet, wel soms te rommelig. Gelukkig konden ze er zelf nog om lachen. Als je hun op hun woord mag geloven dan doen ze normaal geen bisnummers. Niet uit arrogantie, wel omdat hun songvoorraad niet verder reikt dan één uur. Voor Gent werd een uitzondering gemaakt en werd Let Go voor de tweede keer gespeeld. Nu al de prijs van één van de meest sympathieke Ieren, wie weet komt de rest wel. Voorlopig houden we het op “een best wel aardig bandje”.
