‘Shall we take a trip?’ Te laat. Dan had je in Snuffel Hostel maar present moeten tekenen op de Dark Electronic Night. Voor deze avond in het kader van het festival Nothin’ But The Dark stelde het organiserende Cultuurcentrum Brugge Simon Kremar alias family beaches en Jachym Vandenabeele aka Aponogeton – twee ‘youngsters’ uit Die Scone – aan om een avond rond muzikale laptoppers te cureren.
Veel muziekfanaten houden er tegenover liveoptredens van makers van laptopmuziek een ambivalente houding op na. Naar bindteksten – en dus het openzetten van de poort voor enige ironie en zelfspot – kun je fluiten en voorts vormen een zeldzame instrumentenwissel en het grijpen naar een flesje bronwater zowat het spannendste wat er op een podium te beleven valt. En dan blijft nog de hamvraag: wat spelen die laptoppers nu werkelijk live en welke voorgeprogrammeerde bits and beats laten ze meelopen?
Als je je hiervan weet los te koppelen, zet je de deur open voor mogelijk muzikaal genot. Zelfs als het een geslacht van een waterplantfamilie, namelijk Aponogeton betreft. Dat is het pseudoniem van Jachym Vandenabeele die ruim twee jaar geleden de vinylschijf A Place of Solace uitbracht op het label van geboren Oostendenaar Ziggy Devriendt alias Nosedrip.
Op de Dark Electronic Night speelde hij nieuw werk. Zijn soundscape versmolt ambient en drone en nog een rist muzikale invloeden ertussenin. Op een belendende muur en een doorzichtig doek, dat voor hem hing, werden visuals geprojecteerd en een bizarre gedaante kwam ook nog het podium op om richting te geven aan lichtbundels die een claustrofobisch effect sorteerden. Zijn set eindigde met het klotsen van zeewater. Zowel auditief als visueel was Aponogeton een elektronisch snoepje dat wij wel lustten.
Family Beaches is de nom de plume van Simon Kremar. Voor zijn gig sloot hij een elektronische piano aan op zijn laptop. Op die manier speelde hij keyboards en ’triggerde’ hij drumloops en samples. Het geheel klonk als experimentele elektronische muziek die, tegen een achtergrond van nerveus bewegende visuals, tunesgewijs in elkaar overliep en enige affiniteit met de Fransozen van Air verraadde. Voor de spanning – of de afwisseling – speelde Kremar ook gitaar, maar dit was niet richtinggevend voor zijn muziek, die beslist een ruimer publiek verdient.
Ooit vormde Pet Sounds (van The Beach Boys) een openbaring in de wereld van de popmuziek. Vandaag zijn dit niet zelden percussie- en sampling pads-artiesten. Pads Sounds. Bolt Ruin (echte naam: Brecht Linden, een Limburger die zijn heil zoekt in Gent) grossiert erin op zijn titelloze debuut, dat hij twee jaar geleden prijsgaf. Live bewoog hij zich slungelachtig voor zijn pads, die zowel stuiterende beats als industriële geluiden voortbrachten. Het geheel klonk aardedonker, maar ook bepaald catchy. Ook Bolt Ruin speelde gitaar, maar dit ging op in het totale geluidsbeeld.
Ook dat is een muziekwet die al jaren opgang maakt: als je je sound live volpleistert met beats, is er maar weinig gitaargeweld tegen opgewassen.
Niettemin, ook op deze avond viel er een smaakvolle muzikale cocktail te distilleren in de oude stede B.
