Zondagnamidag, twee uur. Het is niet bepaald het tijdstip waarbij je aan een concert denkt, maar we hadden een heel speciale reden om dat toch te doen: de officiële release van de nieuwe ep die Sarah Devreese helemaal in hun eentje in elkaar heeft gebokst. Ook de plaats was doelbewust gekozen: een optreden georganiseerd door het Genderspectrum. Een organisatie uit het Gentse die op een vredevolle wijze dagelijks vecht voor de rechten van de transgendergemeenschap. Een onderwerp dat Sarah Devreese uiterst nauw aan het hart ligt. Zelf non-binair zijnde wil Eyemèr een lans breken voor deze gemeenschap door het onderwerp aan te snijden op één van de songs op Good Mourning To You.
We blijven het vreemd vinden dat we dit anno 2019 nog moeten schrijven, maar het gaat gewoon om mensen die zich anders voelen dan het merendeel van de gemeenschap en die de maatschappij erop wijzen dat ook zij een vanzelfsprekend recht hebben om dit te mogen of te kunnen uiten. Meer niet. Een onderwerp dat perfect emotioneel verwoord werd door Sarah’s soulmate Sophia Lannau en die het had over hoe andere mensen het soms moeilijk mee hebben om dat te begrijpen.
Muziek die opvalt door zijn simpele schoonheid en eerlijkheid. Zelf heeft Eyemèr een broertje dood aan de term singer-songwriter. Een artiest op een gitaar, dat wel, maar zo veel meer dan dat. Lo-fi indiepop dixit Sarah Devreese, en hiermee recht op de bal.
Een gezellig sfeertje, zelfs een plaats van vrienden onder elkaar, maar wat Eyemèr muzikaal brengt is toch wel van een hoogstaand niveau. Als je onze woorden te losjes vindt, kan je het ook vragen aan Ayco Duyster, de conclusie zal dezelfde zijn. Eyemèr is vastbesloten. De thema’s die worden bezongen liggen zwaar op de maag. Over lichtvoetige onderwerpen songs schrijven, heeft voor Sarah geen betekenis al was het maar dat in hun geval de muziek als zalvend medicijn werkt. Onderwerpen bespreekbaar maken, en ze zien als een troost.
Geen moeilijkdoenerij. Dit was de voorstelling van de nieuwe ep en dus zou Eyemèr die volledig spelen, track per track. Toch was het meer dan een luistersessie buiten de woonkamer, want live krijgen de song een alweer andere dimensie. Staren naar muzikanten met een gitaar op de schoot kan soms bevorderend zijn voor de geeuwspieren, maar bij Eyemèr heb je daar geen seconde last van. Het is allemaal zo pakkend gebracht, dat het moeilijk is om je emoties en tranen niet de vrije loop te laten. Niet dat dit niet zou mogen, au contraire…
Een rollercoaster van gevoelens die net als de ep met On My Own start. “My best days are spend on my own”, zelfs Elliot Smith zou er niet zijn opgekomen. Bij iedere song geeft Sarah tekst en uitleg. Ook bij het intens mooie Soil, over wat liefde met een mens kan doen. Het ingetogen, en bijna meer experimentele, Inner Voices gaat over wat mensen ervaren als ze zien hoe hun geliefde afglijdt in de donkere wereld van depressies. Het is net alsof je de ziekte zelf ervaart. Intens. Het dramatische, bijna ondraaglijke Survival Of The Fittest heeft een tekst die je murw slaat. En op de manier waarop Eyemèr het brengt, komt het dubbel zo hard aan. No one said life was easy…
Afsluiter van de eerste ronde was natuurlijk Bird, You Can Fly. Een song die nergens zo’n grote impact kan hebben als in het Genderspectrum. De dank voor de steun oogt sterk bij het aanwezige publiek.
Met vijf nummers stuur je je publiek natuurlijk niet haar huis, en Sarah koos voor No Need To Worry. Een song over transgenderrechten. Je vindt het nergens terug, maar geen nood, ooit komt het op plaat, dixit Eyemèr. Als afsluiter volgde Snowflake uit dat overdonderend debuut Temporarily Colourblind. Een song die na al die jaren nog steeds stand houdt, noem je een classic. “Bis!” riep iemand en enthousiast zette Sarah Promise in. Je kan het wel een a priori gewonnen thuismatch noemen, maar het talent dat Eyemèr in hun geliefde Genderspectrum liet zien was groots.
