De Australische singer-songwriter Julia Jacklin leverde dit jaar haar derde album Pre Pleasure af. Het is weer een dromerig indiefolkpareltje geworden waarop ze zich heel kwetsbaar opstelt.
Jacklin debuteerde op 24-jarige leeftijd met de indie garageband Phantastic Ferniture die pas in 2018 een naamloos debuutalbum uitbracht en daarna werd opgedoekt. De solocarrière van Julia begon al in 2016 met het album Don’t Let The Kids Win dat overal positief werd onthaald, waardoor ze als support act mocht touren met First Aid Kit, Okkervil River, Whitney en Marlon Williams. Met het tweede album Crushing bevestigde ze haar talent en mocht ze overal als headliner spelen.
In Antwerpen kwam Julia haar nieuwe plaat voorstellen met in het voorprogramma de uit Nashville afkomstige singer-songwriter Erin Rae. Rae heeft net haar tweede album Lighten Up uit dat ze opnam met producer Jonathan Wilson waarop invloeden van barokpop, kosmische county en indiefolk volledig tot hun recht komen.
Rae liet haar begeleidingsband thuis en begeleidde zichzelf op akoestische gitaar. Ze bracht haar nummers in een intieme versie. We kregen volledige gestipte versies zonder al die warme arrangementen die we kennen van op haar platen. De nummers katapulteerden ons terug naar de flower powergeneratie van Melanie en Joan Baez. Toevallig (?) had Erin ook een bloemetjesjurk aan. Met een kristalheldere stem bracht ze pure folksongs die heel liefelijke en warm klonken. Een kampvuur ontbrak nog om de volledige sfeer af te maken. Na een half uurtje hadden we het wel een beetje gehad met al die zeemzoeterigheid, gelukkig duurde de set ook maar 30 minuten. Met een volledige band aan haar zijde was het allemaal waarschijnlijk een stuk boeiender geweest, maar we kregen toch al een mooie bloemlezing uit haar oeuvre.
Toen het de beurt was aan Julia Jacklin en haar band, was de club al redelijk goed volgelopen met een heel divers publiek. Eens de lichten werden gedoofd, kregen we Celine Dion te horen met My Heart Will Go On als intro, of dit als grap bedoeld was weten we niet goed en dat was ook de reactie van het publiek die het lachen wat probeerde te onderdrukken. Gelukkig moesten we die slijpschijf niet volledig uithoren want Jacklin kwam midden in het nummer al het podium op. Ze opende solo met het oudje Don’t Let The Kids Win waarbij onmiddellijk opviel dat haar stem live even intens mooi klinkt als op haar albums.
Terwijl ze solo de intro van Be Careful With Yourself speelde kwam haar vierkoppige band de sound aanvullen. Alhoewel de meeste bandleden de aanvullingen vrij simpel hielden nam gitarist Will Kidman (The Wheather Station, Wilt) vooral het voortouw en zorgde hij ervoor dat de songs meer body kregen. De composities van Jacklin zijn pure singer-songwriter nummers waarin eigenlijk niet zo heel veel gebeurt, de extra gitaar partijen van Kidman waren dan ook geen overbodige luxe. Daar komt nog bij dat de eerste twee albums van Julia heel puur zijn gehouden en dat op het recente Pre Pleasure meer aandacht ging naar de arrangementen.
Het viel ook op in de set de de songs van Pre Pleasure er meer uitschieten tegenover het wat kabbelende singer-songwriter werk uit het verleden. Gelukkig wisselde Jacklin nieuw en oud werk af wat de set wat in evenwicht bracht. Na elk nieuw nummer werd er een oudje gespeeld zodat de twee vorige albums ook in de setlist terechtkwamen net als de singles To Perth, Before The Border Closes en Eastwick die nooit op een album zijn verschenen.
Afsluiter van haar set was een vrij stevige versie van Pressure To Party dat een ietwat grungy uitvoering kreeg. Blijkbaar wil Julia Jacklin wat afwijken van het traditionele optreden en aldus had ze op voorhand aangekondigd dat daarna het bisnummer kwam. Haar band bleef gewoon op het podium staan en ze riep zelf om een encore… We kregen slechts één bisnummer, het mooi ingetogen Hay Plain uit haar debuutalbum. Daarna bleef het publiek roepen voor nog een bisronde maar die stond niet in de planning.
Het was een wat typisch concert zoals dat op een maandagavond past; zeker niet slecht maar we zijn nergens echt van onder de indruk geweest. Julia Jacklin is zeker een talentrijke singer-songwriter en een blijvertje, maar soms hadden we wel graag iets extra gekregen. Haar band vulde haar goed aan, maar buiten haar gitarist zat er geen vuur in. Het bleef eerder bij oppervlakkige aanvullingen zodat we een beetje op onze honger bleven zitten.
FACEBOOK JULIA JACKLIN – INSTAGRAM
