Elmer heeft geen snor! Elmer heeft een missie en een boodschap! Elmer heeft een show om U tegen te zeggen! Nu dat van ons hart is kunnen we hier afronden, maar dat is niet de gewoonte van zichzelf respecterende recensenten met weinig egoïstische trekken. Buitenissig verscheen een gefrustreerde heks met de intensiteit van Osdorp Posse. Elmer heeft attitude! “Hihihi, dit hoort er niet bij” Jawel Elmer, het klopt! Zelfs de dubbele middelvingers tijdens Sorry likten we, als met slagroom ingesmeerd, sappig op. Ook de frustraties van onnodige excuses werden door het schaarse publiek rechtvaardig doorgeslikt. De onvrede klonk hol door een half gevulde zaal, en voelden we tot in onze kleinste tenen.
Grofgebekt de subtiliteit negeren en wild om zich heen mokerslagen uitdelen is wat Merel Pauw deed in De Roma. Zo hard dat de letters van haar voornaam van volgorde veranderde en zich met hoofdletters permanent nestelde in onze hippocampus.. We hadden haar verzoek om na afloop van de set al onze gabbers en familie kennis te laten maken met ELMER niet nodig. Een non-binaire top show die tot in de puntjes afgewerkt werd, meer was daar niet voor nodig.
Met heldergroene rubberen laarzen stampte de boerin tegen alles en iedereen. Uitermate duidelijk en doeltreffend werden hypocrisie, intolerantie en hokjesdenken verpulverd door niet mis te verstane rechtlijnigheid. Ze wist boodschappen lumineus te brengen met gedurfde en grappige eerlijkheid. Of dat nu stampvoetend, in een bijgestane choreografie, met stijve vuisten in de lucht of als volksdansende breakstyle mime gebeurde, maakten het optreden een kijkstuk om altruïstisch op te dansen. “Als jullie nu niet meezingen, ga je naar de gevangenis”
Af en toe kregen we een vingerwijzing of een publiek geheimpje “Als je het doorverteld sla ik op je gezicht”. Vrijblijvend kregen we de keuze om te luisteren of te kiezen voor plas- en drankprioriteiten, toch moesten we ons bewust zijn van de gevolgen van onze keuze. We kozen voor drank. Moraal van het verhaal, respect is geen overbodige luxe en laat je niet uit je lood slaan door andersdenkenden en vijftienjarige pubers.
“Hebben jullie ook een hekel aan Nederland?” Er valt wat over te zeggen. Elmer houdt wel degelijk van haar moederland en bij uitbreiding ook ons land. Ik wil België infiltreren, confisqueren en indoctrineren!” Ze keek met kinderlijke nostalgie terug naar haar landelijke jeugd, waarna ze tijdens het groter worden op heel wat globale muren botste. Op het podium werd die kleinburgerlijke gemeenschap tweedimensionaal gecreëerd door er visueel dagdagelijkse bezigheden uit te beelden. Tijdens al dat moois dansten we alle frustraties mee de kliko in. Een kartonnen Spinvis-gitaar liet ons ook nog even wegdromen met het korte Geen Emotie, en raakte collectieve euforie “….Ik wil beffen erkend als officiële sport…”. Bij het brengen van haar eigen tv-journaal zette ze het publiek tegen mekaar op met een ja/nee dialoog, vredelievend brulden we deze korte duidelijke woorden mee zonder er meer mening aan te geven. Elmer was onze meesteres, slikken was de boodschap.
De set raasde met pompende beats en snelle rhymes voorbij, als een duizelige Dizzee Rascal, tot het theatrale halverwege plaats maakte voor een ranzige clubshow vol met de meest expliciete teksten. De kleurrijke gemeenschap veranderde in een donkere sfeerloze wereld waar de spots even nadrukkelijk op de frontvrouw schenen. Achtergebleven podiumattributen werden wild aangerand en wensten achteraf geen klacht in te dienen. Johannes Is Zijn Naam kwam nog even een cameo vertolken terwijl Merel door een dwarse bakstenen zee paradeerde op een knullige koe. Tenslotte verkende ze alle uithoeken van de prachtige zaal met een zacht lampionnetje,en liet ze ons volledig losgaan op het ludieke Je Vader. Hadden we al gezegd dat er ook veel ondergoed te zien was?
Elmer, de wereld ligt aan je voeten. Athans, de platgestampte nest waar we op vertoeven. Een indrukwekkende dorpsfeest dat niet snel vergeten zal worden. Uitverkochte zalen voorspeld ons spiritueel medium. Amen!
Setlist;
