Wie een oplossing voor de droogte zoekt, had die afgelopen dinsdag in Trix Antwerpen kunnen vinden. Met het vocht dat we tijdens het optreden Durand Jones & The Indications hebben uitgezweet, konden ze vermoedelijk alle akkers van de provincie Antwerpen en Limburg opnieuw van de nodige hydratatie voorzien. Warm was dan ook het kernwoord van de avond hoewel we een groot deel van die warmte toeschrijven aan de zwoele set van Durand Jones en zijn zeskoppige Indications.
Naar goede gewoonte starten de meeste headliners met een voorprogramma en ook dinsdag was dat ook bij dit live spektakel het geval.
Het was de New Yorkse Maia Friedman die de spits van de avond mocht afbijten. Friedman kenden we al van haar werk bij, het eveneens New Yorkse, Dirty Projectors. De set die ze bracht was echter volledig eigen werk van haar debuutplaat Under The New Light. We moeten eerlijkheidshalve bekennen dat we niet zo bekend waren met haar solowerk maar tijdens haar half uur durende set wist ze wel degelijk iets in ons los te maken. Het viel ons al snel op hoe mooi en zuiver de stem van Friedman wel is. Ze zingt met een soort Julie Andrews allure maar tegelijkertijd ook met een ongelofelijke breekbaarheid. Het trio bracht een gezapige, melancholische set die perfect paste bij de mooie nazomerse sfeer. Het hoogtepunt van de set was het nummer Elevate Us. We konden bij Elevate Us namelijk niet anders dan af en toe de reflectie te maken naar Hurt van Nine Inch Nails en dat was absoluut koren op onze molen.
Een half uur en 6 nummers later, hield Friedman het alweer voor bekeken. Maia Friedman was een bijzonder mooie opener, hoewel we ons tegelijkertijd ook afvroegen of ze onze aandacht ook zou kunnen behouden bij een langere set.
Een vergelijking met wijlen Charles Bradley was voor ons meer dan voldoende om in 2018 af te zakken naar The Slope op Rock Werchter. Een beslissing waar we nog altijd bijzonder gelukkig mee zijn. Afgelopen dinsdag was het alweer de derde keer dat we de band aan het werk zouden zien, iets waar we met veel plezier voor afzakten naar de Antwerpse Trix.
Starten deed de band met Circles van hun tweede plaat American Love Call en meteen zat de sfeer er goed in. De band bracht tijdens hun monsterset van 19 nummers werk uit hun volledige discografie. Gelukkig voor ons bevatte die set ook heel wat werk van hun laatste plaat Private Space en konden we deze nummers eindelijk eens in een live setting tot stand zien komen. De persoonlijke hoogtepunten vielen voor ons in het midden van de set. Met Is It Any Wonder en True Love dwongen Durand Jones & The Indications ons al op de knieën, om vervolgens met nummers als Smile, Cruisin To The Parque en Witchoo de absolute genadeslag toe te dienen.
Naarmate de set vorderde, zagen we ook hoe dat zijn effect had op het publiek. Koppels pakten elkaar net iets steviger vast terwijl ze, nummer na nummer, meedeinden op de zwoele tonen.
De castraten moesten het geweten hebben dat je, ook met behoud van testikels, ongekende vocale hoogtes kon halen. Voor de non-believers die aan deze uitspraak zouden twijfelen, hebben wij maar één antwoord: Aaron Frazer. De band mag dan wel de naam van Durand Jones dragen, drummer en zanger Aaron Frazer is, wat ons betreft, minstens even essentieel voor de sound van de band. Iets dat hij dinsdag in de Trix wederom wist te bevestigen met zijn prachtige falsetstem.
Bloedheet en donker. Het leek wel een aflevering van Koolputters maar voor dergelijke bands zakken wij graag af in het ondergrondse. Dat ze tien minuten te laat aan hun set startten, is hen dan ook met alle genegenheid vergeven.
DURAND JONES & THE INDICATIONS: FACEBOOK – WEBSITE
MAIA FRIEDMAN: FACEBOOK – WEBSITE
TRIX: FACEBOOK – WEBSITE
