Dorian Electra Fridkin Gomberg uit Houston, Texas, toert door Europa. Een frivool en kleurrijk uitgedoste AB Ballroom was getuige van een tot de verbeelding sprekende passage van deze 31-jarige Amerikaanse singer-songwriter die natuurlijke hoge ogen gooit als exponent van de artistieke non-binaire genderfluïde gemeenschap.
Electra maakt experimentele hyperpop/artpop en combineert hun muziek met een flamboyante live-show met veel toeters en bellen. Een toeval is dat bovendien niet want hun eerste album heette Flamboyant en de nieuwste worp is Fanfare. De live-act was dan ook een afgeleide vorm van een feestelijke fanfare. Die kreeg bovendien al flink vorm vorig jaar op de festivalweides van Dour en Pukkelpop.
Reba Fay een in Keulen wonende, jonge Amerikaanse hardcore dj uit Washington D.C. met de naam Swan Meat, mocht de fanfare voorlopen middels een dj-set van anderhalf uur. Het straffe is dat die nooit verveelde want Reba is niet zomaar een knoppendraaister. Ze maakte al furore met een kenmerkende alternatieve en extravagante draaistijl. In het jargon wordt dit middeleeuwse rave genoemd. De Berlijnse scene lust haar wel en wij in feite ook. Haar set was aanvankelijk groovy en werd grimmiger zoals grootmeester Aphex Twin het al decennialang heeft voorgetoond.
Na een half uur mocht een mecanicien luisterend naar de naam Babymorocco voor variatie en hiphop-invloeden zorgen. Clayton Pettet heet de man en deze performance artiest met Marokkaanse roots, gooide een portie eurotrash door de zaal en water over zichzelf. Het was entertainend maar de gedachte bekroop ons waarom wij niet het lef hebben te doen wat hij doet. Het lijkt misschien simpeler dan het is. Zijn stem beoordelen was onmogelijk want zijn micro vervormde zijn stem voortdurend terwijl Reba in de achtergrond danste, of filmpjes maakte.
We waren wat blij dat Reba haar zwanenvlees terug mocht ontdooien voor een laatste half uur dat uitmondde in keiharde gabberfun en retrohouse. In het slot werd de sound donkerder en schoof ze meer op richting ambient om op een heel doordachte manier de set knap af te ronden. En dan ging het gordijn dicht. Heerlijk toch? Een pop/rock-show in de AB die werd voorbereid van achter een gesloten rood doek. Toen dat doek opende stond Dorian Electra in een sexy fanfare outfit – denk aan majorettes – ons bijna een rad voor de ogen te draaien, ware het niet dat het rad niet draaide. Het zou ook het enige op het podium zijn dat stilstand tot een kunstvorm verhief want Dorian en hun twee passend uitgedoste dansers presenteerden een rollercoaster aan danspasjes en synchroon uitgevoerde flarden choreografie.
Symphony was de logische artrock-opener die tegelijk sterke en zwakke punten blootlegde. Het is een erg vlot in het gehoor liggende gitaarsong die op een songfestival gegarandeerd veel punten zou binnenhalen en de choreo stond op punt. Echter is het ook een song die smeekt om een live-instrumentale benadering. Het hele optreden stond echter in het teken van show, theater, en grappige en vaak knap uitgewerkte fantasierijke vondsten. Alle muziek stond echter op tape. We vermoeden dat Electra echt zong want in de rustiger nummers als Career Boy kwam die stem heel mooi naar de voorgrond. Als we het gros van de songs als electra-rock mogen omschrijven dan vonden we de geluidskwaliteit vaak pover en kwam de stem niet voldoende door.
Genoeg gekniesoord! In een song als Flamboyant was het geweldig om de fans hysterisch te zien worden. Toch nog even de kniesoor bovenhalen want een fan naast ons liet zich ontvallen: “Toch spijt van dat ik mijn oordopjes ben vergeten, en het heeft niets met de decibelmeter te maken”. Het blijft een tweesnijdend zwaard om fans alles woord voor woord te horen meebrullen. Het zorgt voor sfeer maar er is een reden waarom fans in de zaal staan en niet bij de artiest op het podium. Alles beter dan optreden-overstemmend gebabbel denken we dan maar.
Puppet is niet alleen op plaat de max, het was het live nog meer door een gedreven dansende Electra en een grote pop met “scream”-allures die Electra in een omknelling hield. Tijdens Yes Man bereikte de show haar artistiek hoogtepunt toen een beul Electra onthoofdde voor de ogen van de verraste fans. Het rode gordijn sloot.
Hilariteit alom toen Reb Fay als een soort harlekijn vanachter het gordijn kwam gekropen met het hoofd van Dorian in de handen. Ze deelde plukjes haar uit. De show werd dan met een nieuwe podiumoutfit terug richting gitaarland gestuwd in anon en Phonies. Twee van hun allerbeste songs met in anon een grote dosis Poppy. Fanfare had als doel meer gitaar en een feller live-geluid te laten horen en dat is dermate goed gelukt dat het een beetje een domper is dat dit niet werd vertaald op het podium. Anderzijds was het entertainment gehalte nu veel hoger, dus vooralsnog geen klachten! Electra zou ons inziens een geweldige double bill vormen met de Australische Sam Quealy. Men zegge het voort.
In Phonies werd hen begeleid door haar dansers met fanfarekoffertjes en noteerden we de terugkeer van de brown paper bags als podiumrekwisiet. Zo moesten we toch even aan 2ManyDJ’s denken ook. Ook Touch Grass was heel cool met een hoge dosis Ashnikko die het nummer heel vet en groovy maakte.
Lifetime kwam wat geforceerd over hoewel we al aan de 3de outfit waren aanbeland. Wanna Be A Star met zijn nineties nu-metal uitvoering was een sublieme inleiding tot een zinderend slot met Sodom & Gomorrah en Freak Mode waarvoor hen even de bedrading loskoppelde en de zonnebril afzette. Al crowdsurfend kwam deze intrigerende rockfanfare tot een eind. Dorian Electra had alles wat nodig was voor een hele straffe performance en liet zich goed omringen door hun flamboyant fanfare. Het werd zo een nagenoeg perfecte freakshow.
SWAN MEAT : Instagram
BABYMOROCCO: Instagram
DORIAN ELECTRA: Instagram – Facebook
