Tekst: Erik Van Damme
Lara Chedraoui werd door een COVID besmetting aan de start van de pandemie ernstig ziek en bleef lange tijd de gevolgen daarvan dragen. Er volgde zelfs een jaar van revalidatie, angst en frustratie. Artsen konden niet garanderen dat haar stem ooit terug de oude zou worden. En toch zette de moedige vrouw door. Er kwam zelfs een nieuwe plaat: Liquid Love. Op Great Gigs in The Park te Sint-Niklaas stond een springlevende band die vanaf de eerste tot de laatste noot de pannen van het dak speelde. We voelden ons met Intergalactic Lovers in een kleurrijk sprookjesbos, waar je ogen en oren tekort kwam. En daar is het altijd fijn vertoeven, toch?
Maar eerst mocht de Nederlandse formatie Donna Blue ons hart op een zweverige wijze verwarmen. Daar waar andere voorprogramma’s alles uit de kast moesten halen om aandacht te krijgen, lukte het Donna Blue moeiteloos om het gros van de aanwezigen te overtuigen. Het publiek werd er zelfs zo goed als stil van op de heel intieme momenten, en dat is een sterke prestatie. Zoals in het begin van de set wanneer de in opvallende rood kleedje getooide zangeres met een breekbare, heldere stem ons een krop in de keel bezorgde. Soms werden de teugels echter lichtjes gevierd, en zorgde een mannelijke vocale inbreng voor een heel andere maar daarom niet minder warme inkleuring.
Op een bepaald punt deed de muziek ons subtiel wat denken aan een streepje Joy Divison of The Cure. Maar dat is wellicht wat ver gezocht? En toch zorgde de band voor een bijzonder tot de verbeelding sprekende trip doorheen de tijd, en maakt zelfs een brug tussen uiteenlopende decennia. Als het erop aan kwam, stond ze echter gewoon met beide voetjes in het heden. Dat laatste maakt hen toch vrij uniek in een landschap waar je door bomen het bos niet meer ziet. Net deze gevarieerde aanpak, zorgde er dan ook voor dat de Amsterdamse band iedereen uit hun hand deed eten. Een perfecte opwarmer voor wat nog moest komen. Zonder meer!
Het fijne aan Intergalactic Lovers is dat ze je telkens opnieuw een vat van uiteenlopende emoties aanbieden, waardoor je je geen seconde verveelt. Het extra pluspunt is dat het allemaal vanuit de buik wordt gebracht. Het opsommen van hoogtepunten is dan ook onbegonnen werk. Want de ene prikkeling was nog maar voorbij, of daar volgt een andere schaterlach of tranendal. Dat werd niet enkel uitgebeeld in een diverse muzikale omlijsting, maar ook in de wijze waarop de band en dus vooral Lara haar publiek bezwoer. We willen toch even benadrukken: Intergalactic Lovers is een band, laat dat duidelijk zijn. De muzikale omlijsting, waarbij aanstekelijke refreinen je oorschelpen strelen, vormden ook nu weer de perfecte schakel tot een succesformule die deze band zo bijzonder maakt. Dit gezegd zijn, trok Lara uiteraard wel alle aandacht naar zich toe. Niet enkel door haar charismatische uitstraling, maar eveneens door haar bijzonder emotioneel beladen stem en het voortdurend het publiek betrekken bij wat er op het podium gebeurde.
Wat de opbouw van de set betreft, was het dus niet zo dat er bepaalde songs bovenuit steken, of het moet een hit zijn als Delay die door honderden fans werd meegezongen. Het is het totaalplaatje, een soort verhalenlijn, dat ons over de streep trok. Tijdens elk liedje straalde bij Intergalactic Lovers dan ook iets magisch uit. Net doordat deze band je enerzijds op een lekker aanstekelijke manier aan het dansen kon brengen maar anderzijds ook zeer intieme je tot tranen toe kan bedwingen, waardoor je nergens een speld kan tussen krijgen.
Intergalactic Lovers wist haar publiek dan ook moeiteloos in te pakken op gemoedelijke, doorleefde wijze. Waardoor het op zijn buurt weer fijn vertoeven was in het bijzonder kleurrijke sprookjesbos van Lara en haar band.
Donna Blue: Facebook – Instagram
Intergalactic Lovers: Facebook – Instagram
