Het is nog pril in het nieuwe concertseizoen, maar op dag drie van de nieuwe programmatie pakte Le Botanique alvast uit met een klepper van formaat. Op dinsdag 3 september 2019 werd De Rotonde getrakteerd op een behoorlijk vitaal en redelijk knettergek concertje van het onvolprezen Deerhoof, dat de hoge verwachtingen moeiteloos inloste. Het optreden werd voorafgegaan van een niet minder fijn concert van Lewsberg, een band om (verder) in de gaten te houden.
Vooraleer we volledig werden ondergedompeld in de onontkoombare dwarse, extreem dansbare en behoorlijk geschifte muziek van Deerhoof, mochten we kennismaken met het Nederlandse Lewsberg.
Al van bij de eerste nummers viel ons op dat deze band duidelijk grote fan is van het machtige Wire, maar ook van Wall of Voodoo, Television en The Velvet Underground. Dat waren de invloeden die wij konden ontwaren in hun sound; de gejaagdheid, drive en luidheid van de jonge, alsook herboren Wire. Het gitaarspel deed vaak aan Tom Verlaine denken en als je je ogen sloot geloofde je daadwerkelijk dat niet Arie Van Vliet, maar Lou Reed voor jou stond te declameren/zingen. Onze aandacht ging ook naar de enthousiaste blootvoetse bassiste wiens riffs haast voelbaar waren, stompjes in onze tere magen. Met ook nog echo’s van The Feelies en Pavement in hun sound wist het viertal te bekoren met hun meanderende grooves en donkere melodieën.
Tijdens het concert stuurden we enthousiast de tweet: “Lou Reed leeft!”. Goed, hij woont nu wel in Rotterdam, en speelt in de band Lewsberg, die ons in Brussel lichtjes omver blies tijdens de veel te korte set van maar zes nummers. Dat klonk erg lekker! Tijdens een avond die toch vooral in het teken van het betere gitaarwerk stond, hadden we een nummmer als (Keep Feeling) Fascination van The Human League niet meteen verwacht in de ‘wachtmuziek’ voor Deerhoof. Een absolute eighties classic natuurlijk, ons hoor je niet klagen.
Klokslag negen uur kwam Deerhoof het podium opgestapt, geen gedoe met introtapes, geen toeters noch bellen. Zodra ook de boomlange Greg Saunier plaats kon nemen achter dat schijnbaar veel te kleine drumstel vlamden de eerste nummers door de zaal. Met Paradise Girls, I Will Spite Survive en Fresh Born was het meteen goed raak. Satomi Matsuzaki, op wie de leeftijd geen vat lijkt te hebben, gekleed in een broekpakje, sprong al bassend als dartele hinde rond op het podium. Af en toe stond ze stil om haar vocalen door de microfoon te persen. Bij aanvang van het concert leken de zang wat begraven in de geluidsmix, dat beterde gelukkig naarmate het concert vorderde.
Van bij het begin had de band werkelijk iedereen mee in hun verhaal van hoekige riffs en doelbewust verdwalende songstructuren, in hun überfunky, hyperstrakke, behoorlijke en bekoorlijke sexy en luide universum. Saunier kwam even wat morren dat de band al aan het in de zaal maximum toegelaten volume zat, met de gespeelde bezorgdheid of het wel luid genoeg zou zijn. Waarop de knettergekke percussionist een volgende Deerhoof-anthem op gang mocht knallen.
In amper iets meer dan een uur tijd, jaagde de band ook songs zoals Mountain Moves, Exit Only, Breakup Songs, Chandelier Searchlight, Polly Bee, Bad Kids To The Front en Believe E.S.P. door de set. Met de immer beweeglijke en bekoorlijke Matsuzaki op zang, bas en dus danspasjes. Maar ook heerlijk gierende gitaren van Ed Rodrigeuz en John Dieterich, soms à la Sonic Youth en Pixies, dan weer naar pure heavy metal neigend maar vooral typisch Deerhoof en het ADHD-on-speed hypnotische drumwerk van Saunier. Geniale, luide gekte galore, zoals we dat van Deerhoof mochten verwachten. Wanneer Matsuzaki niet baste, zong of rondsprong, stond ze wel het publiek of haar bandleden te dirigeren. Nog steeds een zotte bende, die van Deerhoof, zeg dat wij het gezegd hebben.
Het was een plezier om te zien hoezeer de band zichzelf stond te amuseren op dat podium, ook wanneer de gitaar van Ed Rodrigeuz het niet meer leek te doen, en Matsuzaki en Rordrigeuz het euvel poogden te verhelpen terwijl de rest van de band het op een jazzy jam zette. Uiteindelijk zou Arie Van Vliet van Lewsberg met plezier zijn gitaar brengen. Niets kon de pret drukken bij Deerhoof, die van dit optreden een waar feest maakten. Of zoals we ons lieten ontvallen in weerom een tweet: “Wat was dat jom?! Geniaal gestoord, knettergek of gewoon een vet feestje? Jawatte…”
