Het gebeurt zelden dat we Dendermonde vermelden als we het over optredens hebben. En toch, ook daar vind je de underground. In het hartje van het centrum, vlak bij het stadsplein, heb je er de Mina’s Irish Pub. Een Ierse pub, met daarboven een heus, uiterst gezellig concertzaaltje waar je op regelmatige basis heel wat undergroundbands (vaak uit het donkere genre) aan het werk kan zien. Eerder waren daar bijv. Whispering Sons.
Deze keer was DaGeist aan zet. Je kunt het circuit die dit duo uit Rijsel aflegt, best met die van de West-Vlaamse Der Klinke vergelijken. Davide en Fréderic zijn er zichzelf maar al te goed van bewust dat hun muziek net iets te eigenzinnig is voor de media. In plaats van tevergeefs te zitten wachten op de aandacht die er wellicht toch nooit komt, stappen zij gewoon zelf naar het publiek toe. Met succes, dankzij een stevige mond-tot-mondreclame (en veel inzet) is dit duo onderwijl een begrip geworden in de wavescène. En dat alles in korte tijd, iets waar ze zes jaar zelf nooit van durven hadden dromen (maar de laatste maanden kwam alles in een stroomversnelling terecht).
Bijna de hele set kwam uit 40, de knappe cd die eerder dit jaar uitkwam. De muziek wordt gekenmerkt door de klagerige, zeer directe zang van Davide Schiavoni (ondanks zijn naam een rasechte Fransman) en het doordringende basgeluid van Fréderic Strzelzyk) die steeds de songs domineert.
Wie de cd nog niet in zijn bezit had, zag in de Mina’s Irish Pub een band op het podium (nou ja, ze vinden het blijkbaar nog leuker om tussen het publiek te staan) die songs kan schrijven. Afsluiter No One Is Innocent is door het Cure-gitaartje nu al een waveklassieker. Lake Of Love klinkt soms wat Asylum Party-achtig en Stereo is een grappige meezinger. Hun meest ontroerende song is Demon’s Time en als ze toch ooit een undergroundhit zullen scoren, wordt dit ongetwijfeld het onweerstaanbare Trash Disco.
DaGeist is een band die zich graag met zijn publiek verenigd en mijlenver afstaat van de arrogantie die je vaak ziet. Ook al zal het misschien wat langer duren, bereiken Davide en Fréderic er wel mee wat ze uiteindelijk willen: respect.
