We doen veel, maar eigenlijk zijn we nog nooit in Zele geweest voor een optreden. Ofwel zegt het iets over ons, of over de stad, feit is dat je afgelopen zaterdag alle reden had om in jeugdhuis Juvenus aanwezig te zijn.
Onder de heerlijke noemer Smeerlapperij bracht organisator Hidde en Aurelie (neen, niet die Aurélie) drie bands naar het jeugdhuis, en dit naar eigen zeggen om Zele te laten zien dat het anders kan. De opkomst kon hoger, zegt misschien ook weer iets over Zele, maar we houden van enthousiastelingen die niet beroerd zijn om hun nek uit te steken. Zonder hun geen underground, dus duimen de lucht in.
Het muziekfeestje werd in gang getrapt door het pretpunkcombo The Dutch Rudders. In iedere song zat wel iets van NOFX, voor liefhebbers dus. De vier weten van zichzelf wel dat er nog heel wat werk aan de winkel is. Maar om één van hun citaten tijdens de set aan te halen “niet zagen, maar spelen” en ze zullen de fans van het genre ermee gelukkig kunnen maken.
Ondertussen was het al na elf uur, en tijd om ons klaar te maken voor een trio waarover we niet uitgepraat raken: Crowd Of Chairs. Wie een album uitbrengt met de titel Fuck, Fuck, Fuck heeft duidelijk geen moer over wat anderen ervan denken. Noise, maar wel noise met diepgang, bij momenten zelfs een morbide donker kantje. De drie komen de scène op in een Bowie-achtige muzikale intro om zich dan vervolgens 45 minuten in trance te laten opgaan. Manu Mahie, ook de levende drummachine van Youff, mept op de vellen dat het geen naam heeft. Luid, maar met controle. Bassist Benjamin zorgt voor de daverende bas en wat Mitch doet is zelfs niet met woorden beschrijfbaar. Een band als Crowd Of Chairs valt of staat met het geluid, die was gisteren meer dan perfect. Wie wereldnummers als Ibogaine kan schrijven staat er, en wie een song als For kan verzinnen (gezongen door Manu) weet dat zelfconfrontatie soms moet. Crowd Of Chairs is gewoon de zuivering voor de hersenspinsels die je liever kwijt wil, ook al zit je na 45 minuten met nieuwe opgezadeld.
Cocaine Piss. Luminous Dash windt er al lang geen doekjes meer om, dit is één van de bands die de redactie muzikaal doet zweven om welke reden dan ook. Voor de band een uiterst belangrijk optreden. Bassist Julien Diels kon niet langer zijn drukke werkagenda met het al even drukke tourleven van Cocaine Piss bijhouden en besloot daarom de band te verlaten. De fakkel werd doorgegeven aan de eveneens uit Luik afkomstige Farida. Julien vervangen is geen lachertje, maar Farida deed het met verve en we weten nu al dat ze een solide schakel zal worden van de Cocaine Piss-familie.
Pussy, pussy, pussy (voor Cocaine Piss-leken is dit gewoon de soundcheck van Cocaine Piss) en in een recordtempo van 25 (of waren het er 24?) minuten werd bijna de hele backcatalogue de zaal ingegooid.
Aurélie, deze keer gehuld in een zwarte fluwelen broek, is gewoon de frontvrouw die iedere band nodig heeft. Chaotisch, maar tot in de kleinste details met perfectie. De hoofden van de aanwezigen op hol brengen, zich totaal overgeven en letterlijk aan de voeten van de fans liggend, maar nooit vergeten dat de muziek goed moet zijn.
Cocaine Piss-feestjes ontaarden vaak in wilde moshpits, en dat was in Zele niet anders, maar het oor wil ook wat en dat heeft de band nooit vergeten. De strakke drums van Yannick Tönnes, de snijdende gitaar van Mathias Estelles Y Carrion, de lekkere bas van (jawel) Farida en natuurlijk die onweerstaanbare stem van mevrouw Poppins. Voeg daar nog eens de poppunk (of noisepop of wat dan ook) van Treehouse, The Dancer, Happiness en eigenlijk alle songs aan toe en je weet wat je na afloop moet zeggen: Pussy, pussy pussy (gewoon omdat de bissong Pussy was, ha!) en dat Cocaine Piss alle recht heeft om te zeggen dat ze op dit moment één van de beste bands van dit land en erbuiten zijn. Niet dat zij dat ooit zullen zeggen, dus doen wij het in hun plaats…
