In De Centrale kregen we donderdag een double bill. Vooraf leek het een soort boksmatch. In de ene hoek een Vlaamse en in de andere hoek een Waalse band. De sparringpartners? Peuk en Cocaine Piss. In die volgorde. Tot eind vorig jaar was dat een evidentie want Peuk heeft eigenlijk nog maar net een debuut uit en Cocaine Piss heeft onlangs hun derde plaat uitgebracht. Feit is wel dat Peuk sinds de lancering van het debuut al heel wat mooie supports versierde, hun live reputatie is de voorbije maanden als een lopend vuurtje rondgegaan, getuige supports voor onder andere Black Box Revelation in de AB.
De Luikenaars van Cocaine Piss van hun kant hebben ook een ijzersterke live reputatie, het is een band die je echt live moet zien om de muziek te snappen. Maar toch, ook fans van het eerste uur moeten toegeven dat de ster van Peuk heel snel rijst en dus was het spannend om te zien hoe beide bands het er vanaf zouden brengen en of de volgorde van opkomen crescendo zou gaan.
CaveMan van Peuk is nu drie maand uit en kreeg zowat van iedereen die geen prut in zijn oren heeft lovende recencies. Het trio uit Limburg wordt vergeleken met de groten: Courtney Love, Nirvana en Sonic Youth om er enkele te noemen. Wat donderdag direct opviel is dat Peuk sinds de albumvoorstelling in de Gentse Charlatan is gegroeid. Het geluid is steviger en de podiumpresence oogt ontspannen. Drie maanden geleden waren ze wat onbeholpen hier en daar en er ging al eens iets niet helemaal als gewild. Van die avond onthouden we vooral de vocale uithalen van dat klein meisje dat zich op podium ontpopte als een boze demon. Donderdag was die demon ook van de partij. Echt indrukwekkend wat een stemgeluid ze heeft. Jacky was zijn humoristische zelve en nam ook deze keer de bindteksten voor zich. Zo kwam hij droogjes in het Engels vertellen dat ze van Limburg waren en uitte hij zijn verwondering over het feit dat er een Tool fan was opgedaagd.
Opvallend was dat het publiek ook opgedaagd was voor Peuk en dat deed hen duidelijk veel plezier. Net voor 21u leek dat nochtans tegen te gaan vallen maar op het einde van opener Gargamel stond de zaal aardig vol. Tijdens het spelen was hen dat ontgaan, want Nele lijkt zich wel te verbergen achter die indrukwekkende haardos en Jacky speelt de hele tijd met de ogen toe, helemaal zen. Ook Nele speelde bevrijd en sprong dartelend met haar gitaar in het rond. Was dat een dansje tijdens Manipulated Rats? De leukste vanavond vonden we die valse trage Endless Spark die in Sonic Youthstijl spanning opbouwt naar een happy end. Maar ook die dekselse kreetjes bij Manipulated Rats doen het hem keer op keer. Net voor de afsluiter Hangman was dé hamvraag: waar zijn die van Cocaine Piss? Waren ze gevlucht? Het was een mogelijkheid want opkomen na deze uppercut, het is geen cadeau.
Onzin natuurlijk want uiteraard ging Cocaine Piss deze uitdaging niet uit de weg. Aurélie kon je niet missen want ze had een oranje overall aan. Ze liep heen en weer door de zaal en begroette de getrouwen terwijl de band alles klaar zette op het podium. Bij de eerste tonen bleek al dat nota’s nemen geen optie was. Jacky en Nele van Peuk vatten plaats op de eerste rijen en fungeerden als gangmaker voor de moshpit. Het weze duidelijk, een optreden kan nog zo goed zijn, als de eerste rijen reageren als een mossel, dan is het moeilijk om sfeer te maken. Bij deze een oproep: laat plaats vooraan aan de mensen die sfeer willen maken! Vanaf de eerste tonen van Sociopathic Friend was het duidelijk: dit ging een feestje worden. Aurélie jutte het publiek op door op en neer te springen als was het een workout. De overall was opgerold tot het middel anders was ze wellicht helemaal ontploft van de warmte. Aurélie gooide lijf en leden en al haar charmes in de strijd. De liedjes? Role Model ,Sex Weirdos, Plastic Plants, het tempo was verschroeiend. De liedjes zijn kort maar erg krachtig en zo voorbij. De moshpit op de voorste rijen deinde uit en Poppins bleef contact zoeken met het publiek. Een aai tijdens Eat The Rich of zittend tussen de luidsprekers tijdens Pinacolalove. Eenmaal de voorste rijen mee waren sprong ze van het podium en dook ze tussen het publiek. Terug op het podium deed ze er nog een schepje bovenop om alleman te beroeren: voor het liedje Hapiness toonde ze suggestief waar het liedje over gaat. Laat uw verbeelding de vrije loop bij deze tekst: “This song makes me wanna touch myself /I see pink jizz coming from my chest/ Masturbation is the best I just cannot take a rest/ I cannot contain myself / I’m full of happiness”.
Afsluiten deden ze met de oerschreeuw van My Cake. Na 20 nummers en 45 minuten was dit de perfecte afsluiter.
De boksmatch was er ééntje zonder winnaar – twee ijzersterke optredens van onvergelijkbare bands – wat kan je meer verlangen?
Foto’s (c) Karim Hamid
