Vijf bands, en dat in een tijdspanne van vier uur. Dat was het menu van een avondje De Zwerver. Met een headliner die de voorbije weken op zijn dooie gemak Het Depot en de Vooruit uitverkochtte, kon er eigenlijk niets misgaan in Leffinge. Dat was ook niet het geval. Integendeel, de bands die voor Brutus speelden konden op massale belangstelling (en appreciatie) rekenen. Geen één van hun moest daar veel moeite voor doen, gewoon losgaan op hun talent.
Voor Darqo moet het grote podium van De Zwerver zo wat een droom geweest zijn. Deze West-Vlamingen zie je normaal alleen maar in de kleinere cafés, gewoon omdat nog niet iedereen weet hoe briljant ze zijn. Hoewel hun meest recente release Night In The Scullery ons meer dan behoorlijk kon bekoren, is Darqo (de oorsprong van de naam is zoals te verwachten afkomstig uit Donnie Darko) vooral live een belevenis. Net zoals bij Amenra zie je van zanger Bjørn alleen maar de rug, en zelfs dat is leuk om naar te kijken. Niet omdat we gefascineerd zijn door diens rug, maar door de emotionaliteit die in de sludge-noiseband verweven zitten. Vervormde stemmen, soms met een megafoon, beukende gitaren en drums die net de vloer niet doen trillen. En, zeer belangrijk voor Darqo, de imponerende video’s waardoor Tjalle eigenlijk ook een lid van de band is. Donker, en zelfs op het randje van net geen psychopatische uitbarsting. Heerlijke band waarvan we veel van verwachten. Beter met ieder optreden, je noteert ze dus maar beter in je agenda voor een volgende afspraak!
Tussen de vier Belgische acts zat er ook een Deense tussen, maar daar moest je wel van de zaal naar het café voor hollen. Bij aankomst bleek het moeilijk om nog een plekje te veroveren. Logisch ook, deze Denen worden zowat door iedereen met een goede smaak getipt. Het collectief uit Aarhus heeft duidelijk begrepen dat de jaren 90 terug zijn, en hun mix van postpunk en grunge past dan ook perfect in wat het publiek van indiemuziek verlangt. Rauw, maar tegelijkertijd ook vrij toegankelijk. Na Eurosonic, heeft Yung ook het café van De Zwerver voor zich gewonnen. Of ze evenveel potten als hun landgenoten Iceage zullen breken valt af te wachten, maar ze zijn wel zeer goed op weg.
Mag er eentje van de Consouling Sounds-stal bij? Natuurlijk, dus terug de zaal in voor Eleanora die vorig jaar met Allure een lp uithadden die in één adem met Amenra werd genoemd. Dat lijkt zeker ook op het podium wanneer zanger Mathieu Joyeux zich volledig overgeeft aan de brullende wanhoopskreten, het onbuigzame gitaargeweld en de trommelvlies doorborende drums. Eleanora is net zoals zovele andere Consouling-bands een trip die je moet beleven. Noem het posthardcore, postmetal of we weten niet wat…feit is dat het als catharsis van een regelloze ziel evengoed zijn dienst doet.
Dankzij It It Anita weten de buren van De Zwerver nu ook hoe hun drumwerk klinkt. Zoals steeds trekken de Luikenaars zich geen reet aan van het podium. Spelen doe je overal. Middenin het publiek, en dus waarom niet op straat? It It Anita was zonder twijfel de sterkste act van de avond. Vier mannen die het in hun hoofd krijgen om een band It It Anita te noemen of voor de boeg komen met songtitels Jean-Marc (Jean-Marie) zijn gewoon geniaal. Tumulteuze gitaarpop met massa’s zweetparels, en een geluid om van achterover te vallen. Je hebt ze zeker al tegengekomen, mensen die zeggen dat It It Anita één van de strafste live-acts van het moment is. Geloof ze maar!
Opnieuw naar de zaal rennen voor Brutus! Het is maar een paar tientallen meter verder, toch wil niemand iets van Brutus missen. Momenteel kun je ze zowat iedere week op een Belgisch podium zien als je dat wil, maar met een contract op het gerenommeerde Sargent House op zak kun je er donder op zeggen dat ze weldra overal in Europa zullen spelen. En dus minder in eigen land, but we don’t hate it when our friends become successfull.
Het trio heeft er een kunst van gemaakt om het beste van shoegaze, Riot Grrrl en noise in één mengsel te gieten. Het resultaat is zowel op plaat als op het podium overdonderend. Stefanie Mannaerts speelt perfect de rol van frontvrouw en losgeslagen drumster die maar al te duidelijk weet dat ze het publiek in haar hand heeft, maar dat noemen we vakmanschap. Alles mooi aangevuld met het nodige, bij momenten sublieme, gitaargeweld van Peter Mulders en Stijn Vanhoegaerden. Eviva Espana nog aan toe!
