Voor wie er aan zou twijfelen, variatie is het sleutelwoord voor Boomtown. Op de tweede dag was de programmatie op de Kouter meer op het dansgenre gericht, terwijl men in de zalen terecht kon voor wat meer experimentele muziek (of hoe je het ook wil noemen).
In Brussel wemmelt het van de hiphopbands, en BerryKrimi is één van de nieuwste. Dit duo ontstond toen platenbaas Berry van La Cave Records op Krimi (Krhymes) botste. Het klikte en de twee werden logischerwijs BerryKrimi. Er mocht best wat meer volk op het Gentse stadsplein staan om deze twee te begroeten, de enkelingen die er wel waren genoten van hun frisse set die wel eens de maatschappij durft te bekritiseren. De prijs van originaliteit schenken we de twee niet, wel die van de boost, en dat op een dag waarop de zon alles in as dreigde om te toveren.
Tijd voor SeizoensKlanken. De naam klinkt als die van een verschrikkelijke compilatieplaat uit de jaren 70 die je zelfs gratis niet aan de man kan brengen, gelukkig hebben Gilles Helsen en Freek Vreys muzikaal niets met Mantovani of andere Frank Pourcels te maken. Drie keer speelde dit duo tijdens deze Gentse Feesten, natuurlijk blijft dat supergrote podium op de Kouter de uitdaging voor iedere beginnende band. De stijl van de twee wordt wel eens vergeleken met die van STUFF (die de tweede Boomtown-dag zouden beëindigen) en Weather Report. Moeilijke muziek dus? Neen, gewoon eigenzinnige dansmuziek met zeer veel jazz.
Je moet wel een beetje getikt zijn om op een hete dag de Handelsbeurs (met airco!) binnen te vluchten om Nederlandse chansons te horen. Wie daar wel de moed voor vond, werd aangenaam verrast door Vloedt: het alter ego van de Oostendenaar Sam David. De jonge kerel heeft veel te vertellen, zo kun je mits wat goede wil naar de maan zwemmen en merk je dat hij wild loopt van onze koningin. Experimenteel, tegendraads, origineel en mooi. Geen mens in de zaal die ook maar één seconde aan de hittegolf buiten denkt…
Een ideale opwarmer (en meer dan dat) voor Warhaus. Voor heel wat mensen een onbekende naam, maar plotseling een ster als je zijn echte naam uitspreekt: Maarten Devoldere. De zanger en songsmid van Balthazar doet met Warhaus iets compleet nieuws. Noem het Leonard Cohen met verfijnde samples, toverachtige loopings (o.a. van een trompet) en aangedikt met het vernuftige gitaarspel van Jasper Maekelberg die gisteren ons hart veroverde met zijn eigen Faces On TV. Eerstdaags komt het debuut (We Fucked A Flame Into Being) uit, wie er gisteren bij was, weet dat hij de plaat moet kopen.
Eens we het zonlicht zagen, hoorden we Pepe. Je weet niet wat je ziet als je deze naam op Google intikt, maar op het podium van Boomtown stond de Antwerpse rapper uit de Eigen Makelij-posse. De songs zitten goed in elkaar, je denkt na over het leven…alleen wat minder vragen om die handjes in de lucht, en het komt wel goed.
Op naar Dijf Sanders. Wie zeg je? Nou, eerlijkheidshalve wisten we het ook niet, maar deze muzikant en producer is ook bij Teddiedrum en The Violent Husbands betrokken. Zijn passage in de Handelsbeurs was een multispektakel. De Gentenaar stond achter een transparant scherm waarop je projecties zag terwijl hij allerlei ravissante geluiden uit zijn eigen gebouwde instrumenten haalde. Het is moeilijk om een genre op de composities uit Moonlit planetarium te plakken, zelf denken we dat je aardig in de buurt komt als je het over de platen van Brian Eno en David Byrne hebt. Delicieus!
In de Opera stond Wim Mertens met zijn Charaktersketch en op de Kouter Woodie Smalls (de rapper uit Sint-Niklaas), maar wij wilden op de eerste rij voor Flying Horseman staan, een concert dat net niet (of was het wel?) uitverkocht was. Deze Antwerpse band van Bert Dockx, aangevuld met Loesje en Martha Maieu (ja, die zusjes van Blackie & The Oohos) en een resem andere muzikanten bezorgden de Gentse handelsbeurs een auditief hoogtepunt. De muziek van Flying Horseman voelt aan als een wereldreis, je komt overal. Mooie en gevaarlijke plekken. Soms rustgevend, en dan loeit weer het gevaar. De topband koos voor een set waarbij alle vier platen aan bod kwamen met als hoogtepunt het negen minuten durende Money.
We schreven het gisteren al, het is hartverscheurend, maar op Boomtown moet je kiezen. Werd het STUFF of de portables? Het werd de laatste, we hadden per slot van rekening best wel zin in een brok kosmische Krautrock. Voordat het viertal begon, werd ons eerst uitgelegd waarop de titel van hun laatste plaat slaat. Niemand zal het ons kwalijk nemen dat we geen snars hebben begrepen waarover The Killing Horizon nu gaat, volgens de moderator was het in ieder geval een plek in de ruimte waar geen mens wil zijn. Goddank waren we wel in de Handelsbeurs, want het viertal uit Gent en Brugge dat al twintig jaar actief is, is een meester in de experimentele psychedelische rock. Denk aan Tangerine Dream, of misschien nog beter gewoon aan de portables. Moeilijk? Het onderwerp ja, de soundtrack ervan zalig.
