Dat Blackberry Smoke voor een feestje van formaat zou tekenen, zaterdagavond 15 juni in De Roma, stond eigenlijk al in de sterren geschreven. De band rond Charlie Starr, duchtig grootgebracht met southern rock, deed meer dan de hoge verwachtingen inlossen. In de zaal werd volop gedanst, luchtgitaar gespeeld en meegezongen, eigenlijk al vanaf het eerste moment. En bij de eerste noten van Good One Comin’ On, als derde song in de set, waren die weinigen die nog niet op de funky bluegrass en southern rock-trein waren gesprongen, ook moeiteloos overtuigd.
Vanaf dan was het tot aan die laatste noten van Ain’t Much Left Of Me, die even voor elven door de zaal knalden, volop genieten. Antwerpen laafde zich aan de onweerstaanbare zompige, vette en funky grooves van Blackberry Smoke, en zong en danste zich te pletter.
Alhoewel we eeuwig fan blijven van On Recording the Sun, het sublieme debuut van Birds That Change Colour, de opvolger On Recording Birds ook heel erg fraai vonden, konden we het potigere Nova Albion, dat vorig jaar verscheen, ook best smaken. De eclectische band rond Koen Kohlbacher mocht het voorprogramma verzorgen van Blackbery Smoke, zaterdag in De Roma. Wie enkel die eerste twee platen kent, kan dat misschien vreemd vinden, maar luister nog eens naar die platen, en ontdek het nieuwe album en besef dat het eigenlijk de best denkbare support act was. Kohlbacher zelf was alleszins erg fier te mogen spelen “voor deze fantastische band”.
Birds That Change Colour zette een stevige set neer die soms flirtte met psychedelica, dan weer met countryrock, met fraai gitaarwerk in de beste Neil Young & Crazy Horse-traditie. De harmonieën deden ons dan soms weer wat denken aan Crosby, Stills, Nash & Young, zeker bij een song zoals In The Middle Of My Lifetime. Een andere favoriet was dan zeker The Song Is You. De band klinkt anno 2019 dan een stuk steviger, de kunst om knappe melodielijnen te schrijven en mooie harmony vocals af te leveren zijn Kohlbacher & co nog lang niet verleerd. Het kleine halfuurtje dat de band mocht spelen was natuurlijk veel te kort. Het deed ons wel nog maar eens beseffen dat deze band dringend meer erkenning verdient. En dat was eigenlijk al zo in 2011…
Na het halfuurtje dat Birds That Change Colour gegund werd, knalde Blackberry Smoke om tien voor negen hun set op gang met Leave A Scar en Nobody Gives A Damn, om dan na een ongelooflijk straf Good One Comin’ On en Workin’ for a Workin’ Man ons te verwelkomen op het feest dat al niet meer fout kon gaan. Natuurlijk zijn de songtitels en zelfs hele lappen tekst behoorlijk cliché, de muziek zelden vernieuwend. Maar who cares? Elk nummer dat de band de zaal invuurde, was een instant voltreffer, en niet alleen bij de die hard-fans hoor.
Hoe hemels klonk dat orgeltje niet, dames en heren? Goed, het mocht soms wat luider in de mix hoorbaar zijn. En wat een genot waren die fraaie gitaarlijnen, hier en daar een korte solo, geen oeverloos gepingel of ge-freak. En de soulvolle stem van Charlie Starr kon ook iedereen bekoren. Deze band grossiert in old skool country en southern rock, grooves en good vibes. Daar is helemaal niks mis mee als je het ons vraagt.
Buiten het eerder genoemde viertal dat de set op gang trapte, waren ook songs zoals Waiting For The Thunder, Let It Burn, Lucky Seven en Son Of The Bourbon absolute toppers. De korte Beatles-uitstap tijdens Run Away from It All naar Come Together was meer dan bijzonder geslaagd. En heel eventjes dachten we dat Mostly Autumn of Pink Floyd stiekem mee op het podium stonden tijdens The Whippoorwill. Heel leuk was hoe Starr voor een een fijn Freddy Mercury-momentje zorgde toen hij de zaal Ain’t Got The Blues liet meezingen. En hoe subliem klonk de country ballad One Horse Town dan? Ooh…
Dezelfde avond nog, op een andere locatie aanbeland, na sommigen jaloers gemaakt te hebben met het southern rock feestje van ruim twee uur, waren we toch ook verbaasd hoe weinig bekend Blackberry Smoke bij sommigen bleek te zijn. Wanneer we dan referenties zoals The Eagles, “maar dan met veel meer levensvreugde en dynamiek ” of ook Lynyrd Skynyrd of Gov’t Mule noemden, beseften velen dat ze misschien toch iets gemist hadden. Yes, you sure did!
