Het is niet meer van deze tijd, twee bands na elkaar zien optreden en vaststellen dat geen van beide keyboards, launchpads of andere hippe instrumenten op het podium heeft gesleurd. Het werd een klassiek uitverkocht avondje in de AB waar de immens populaire Indiefolkrockers van Big Thief acte de présence gaven, een kwartet dat op nog geen drie jaar tijd een pijlsnelle vlucht heeft genomen. Zangeres Adrianne Lenker had een zootje ongeregeld uit het Verenigd Koninkrijk meegebracht om het publiek op te warmen. Het werden sit-ups en een intervaltraining op het scherp van de snee met haar vrienden van Ithaca.
De Big Thief-fans waren ofwel niet geïnteresseerd in of niet geïnformeerd over Ithaca want de verbazing was groot als de band het podium besteeg. Boxershorts en Hawaï-hemdjes laten een springerig feestje met een scheut americana vermoeden, maar niets is minder waar. Het vijftal is immers genomineerd op de Heavy Music Awards als Best British Breakthrough Band dankzij hun sterke plaat The Language Of Injury. Hun sound wordt laconiek als progfolk omschreven, maar laten we een kat een kat noemen, het is donkere hardcore metalen woede. Ithaca verwijst natuurlijk naar de plaats in de staat New York, en afgaande op de vestimentaire aanpak van zangeres Djamila Azzouz ook wel naar het gelijknamige Griekse eiland. Geen plaats echter voor een Sleaford Mods-aanpak, wat we kregen was een uitermate gerodeerde live-band die ons deed denken aan een furieus Mars Volta dat verplicht een week lang naar Sepultura’s Chaos A.D. had geluisterd. De band kreeg de lachers op de hand toen Djamila ons halverwege de set waarschuwde dat er een zweem van melodie zat aan te komen. ‘Next song contains a riff. One riff’. Ze beseften ook dat het verre van evident was om hier als support aan te treden, en bedankten de Big Thief-fans die niet aan de bar stonden om zoveel interesse te betuigen. Sterk optreden van een band die niet zou misstaan in het Consouling Sounds-plaatje. Toch alvast één Britse band die terecht met het kwaliteitslabel ‘hype’ mag rondlopen.
Het was dan drummen geblazen voor het podium van de bomvol gelopen AB. Adrianne Lenker van Big Thief heeft een begenadigde stem, laten we maar wat open deuren intrappen. Het kwartet blijkt erg productief en bracht vorig jaar haar derde en vierde plaat uit. Magic Dealer uit voorjaarsplaat U.F.O.F. was de verrassende setopener en bracht de breekbare rust terug in de zaal. Capacity uit de gelijknamige plaat is een mix van Belle & Sebastian en Neil Young’s Crazy Horse.. Gitarist Buck Meek was een gans optreden lang onder de indruk van de publieksrespons en bassist Max Oleartchik week geen duimbreed van drummer James Krivchenia. Hij viel nochtans voldoende op in zijn flowerpoweroutfit.
Adrianne moest hoog zingen om boven de ritmesectie in haar rug uit te komen en dat was lang niet altijd toonvast zoals in het gloednieuwe Forgotten Eyes, maar dat is ook op plaat zo, en sluit derhalve toeval uit. De indiefolkrock uit Brooklyn kabbelde gelukkig niet verder richting het overstromend beekje maar greep plots iedereen bij het nekvel. The Toy, eveneens uit het meest recente Two Hands was wel weer een schot in de roos en vormde de aanloop naar een memorabel middenstuk dat het concert naar een gedenkwaardige hoogte catapulteerde. Adrienne legde haar troepen het zwijgen op met haar gitaar en gouden stembanden tijdens een adembenemend Orange wat in een oorverdovende ovatie uitmondde. Lenker liet de zaallichten een betere inkijk op de euforie in de zaal geven en de band was zwaar onder de indruk.
Alles wat nadien volgde was van een verbluffend niveau. Even de gitaar stemmen om de beklijvende nieuwe song Happiness (hoe kan een nummer over vreugde zo vertwijfeld klinken?) en het heerlijk meanderende Cattails in te zetten gebeurde in een met verheerlijking dwepende volstrekte stilte en dat maakte het slot van de set zo uniek. Voordien kon de band nog eens volledig los gaan tijdens publieksfavoriet Not. ‘The Bed is haunted with the blanket of thirst’ zingt Adrianne en we krijgen flashbacks naar lang vervlogen tijden met flarden Janis Joplin, Patti Smith en heel veel zomerfestivalgitaarrock. Vreugdevuurtoestanden en een hoerasfeertje. Het is de ruwe essentie van een band die tot vier telt en zich volledig smijt. De vocale prestatie in Mary was evenzeer buiten categorie wat ons tot dit pakkende pleidooi leidt.
Big Thief is uniek en countert met gemak alle pogingen om Adrianne Lenker op één hoop met de Aldous Hardings en Angel Olsens van deze wereld te gooien. Big Thief was in de AB de euforische clash tussen intimiteit enerzijds en kwetsbaarheid anderzijds die soms snel overhelt naar pijn en misselijkheid. Twee werelden, twee handen. Two Hands.
photo credits (c) Hans Vermeulen
