Beyond The Labyrinth is helemaal terug van eigenlijk nooit weggeweest. Zaterdagavond 22 maart bracht de band een stevige en bijzonder geïnspireerde set, vol variatie in Kid’s Ryhthm ‘n’ Blues Kaffee in Antwerpen. Met een greep uit de ondertussen rijke catalogus en de première van de nieuwe bluesy single My Favorite Mistake, alvast zeer gesmaakt door het publiek.
De avond werd niet alleen een blij weerzien tussen fans, voor ons en velen met ons was het ook een blij weerzien met drummer Michel Lodder en toetsenist Sjoerd Bruyneel die opnieuw aan boord van het BTL-schip zijn. Zo vervoegden ze stichtend lid en gitarist Geert Fieuw, bassist Bart Jacquet en de nieuwe frontman Johan Lotigiers die zich volop smeet. Een energieke zanger met een sterke keel die ze beter aan boord houden. De huidige line-up rockte trouwens als een huis.
Rond de klok van negen, op de tonen van Ghost Melody (een single in 2013), dat hier als intro tot de set fungeerde, verscheen de band op het nogal krappe podium en zonder verpinken werd Louder Than Thunder (xxV, 2021) magistraal de zaal in geknald. Geweldige keys, prompte bas en percussie en heerlijk gitaarwerk. Al verdronk de stem van Lotigiers aanvankelijk wat in de mix, iets wat gelukkig snel werd rechtgezet. Wauw, wat een stem, wat een keel!
Aha-erlebnis en instant blije gezichten bij die fraaie versie van The Girl With The X-Ray Eyes (Chapter III – Stories, 2011) één van onze favoriete songs van de band, en er zouden er nog volgen in de set. Lotigiers maakte zich deze BTL-classic geheel eigen, iets wat hij ook met verve met de rest van het repertoire deed/doet.
Blij met om de ode aan Jon Lord/ Deep Purple (Dedicated to Sir J.) Rush Rush Rush (xxV, 2021) in de set te zien ook. Met een feest aan keys, een geweldige drive, fraai gitaarwerk van Fieuw en Lotigiers die ook hier vocaal schitterde. En dan moesten we dus nog verwend worden met een prachtig en doorleefd gezongen Someone Watching Over You (The Art of Resilence, 2017). Oooh! Slik!
“We gaan een blueske doen, is dat oké, Antwerpen?”, vroeg Lotigiers. En of dat oké was! De bluesrocker Can’t Get Over You (The Art of Resilience, 2017) kreeg meteen de goedkeuring van het publiek. Een song die we haast vergeten waren, volledig onterecht want wat een nummer. En in déze versie lichtjes fantastisch klinkend. “Dit wordt onze nieuwe single, die komt uit op 18 april”, wist Geert Fieuw ons te vertellen, waarop Lotigiers een ode aan de koebel (cowbell) bracht: “Het enige instrument dat ik kan bespelen, more cowbell!” Lotigiers bespeelde dus de koebel, maar zong vooral voortreffelijk in het heel bluesy My Favorite Mistake, een aanstekelijke song die naar meer smaakt en ons doet uitkijken naar meer nieuw werk.
En toen besloot de band om zowaar drie van onze favoriete songs op ons los te laten. Eerst met Wings (2012) zoveel krachtiger en met de volste overtuiging gezongen dan in de studioversie, met geweldig toetsenwerk van Bruyneel, geweldig gierend gitaarwerk van Fieuw en met Lodder/Jacquet als stevige ritmesectie. Als er één song van Beyond The Labyrinth is, waarop we (nieuwe) vocalisten durven beoordelen of zelfs afrekenen, is dat toch In Flanders Fields (Signs, 2005) onze absolute favoriete song der favoriete songs. En het oordeel was meer dan positief want Lotigiers slaagde met vlag en wimpel en schitterde en wist ons te raken met zijn vocale kracht. Dat toetsenwerk van Bruyneel voelde als thuiskomen, het iconische gitaarwerk van Fieuw ook spot on. Wat een versie, jongens!
Die derde favoriet van ons is dus Fear’s The Killer (Chapter III – Stories, 2011), door de band lekker vuil en vuig gebracht met een ongelooflijke drive. En ook hier toonde Lotigiers zich de ideale zanger voor Beyond The Labyrinth anno nu. En dat Lotigiers zich goed thuis voelt bij de band, wisten we eigenlijk al, getuige de 2024-versie van Fear’s The Killer waar we al met zijn stem konden kennismaken.
Haunted House was begin 2024 een stand-alone single, toen nog met Filip Lemmens aan boord die begin juli de fakkel aan Lotigiers overgaf. “There’s a ghost in the attic…”, we zongen het gretig mee terwijl Lotigiers zich met brio van zijn taak kweet. “We zijn helaas al aan het einde van onze set toegekomen”, moest Lotigiers ons teleurstellen. Dat diens broer al door menigeen in de zaal werd gespot, deed dan verhopen dat er toch nog ‘een specialleke‘ zat aan te komen.
“Onze laatste dus, tenzij misschien… maar dan moeten jullie nu wel meezingen”. En met een potig Shine werd de set besloten, hier en daar werd “Shine a little light on me” wel degelijk meegezongen. Geweldige versie trouwens, van misschien wel de oudste Beyond The Labyrinth-song, maar okselfris klinkend!
“Oké, we doen er nog eentje. Wie wil er met me mee komen zingen?”, vroeg Lotigiers en daar kwam broerlief vanuit het publiek het podium opgewandeld. Helmut Lotti dus. “Hebt ge dat al eens gedaan, gaat dat lukken, Helmut?”, grapte Lotigiers.
Johan en Helmut broederlijk naast elkaar en de band zette Breaking The Law van Judas Priest in, waarbij de broers zich samen smeten. Niet zo lang geleden was het Helmut die op zijn Goes Metal-show diens broer erbij had geroepen om dit nummer samen te doen. Fraaie finale!
Het was een plezier om Beyond The Labyrinth nog eens aan het werk te zien. Geert Fieuw gaf nooit op, de band onderging al flink wat line-up wissels, maar deze line-up met nieuw bloed en teruggekeerde toppers, goed geolied en met een geweldige drive, lijkt helemaal klaar voor 2025 en de volgende jaren.
Laat dat nieuwe werk maar komen, jongens. En veel shows graag!
Foto’s: Bart Kestelyn
