De mannen van het Leuvense Berry Quincy hebben er een pauze van bijna vier jaar opzitten en kwamen hun nieuwe album The Herdman voorstellen. De band heeft aangekondigd met het nieuwe album muzikaal een koerswijziging te varen. Wij zijn benieuwd.
Eerst mag Heath (het voormalige Hoar) het weinige publiek dat al opgedaagd is opwarmen. Heath is een groep jonge muzikanten uit Brussel en bestaat uit: Álvaro Avelar, Jeroen Vranken (Atlas, Arson), Jacob Hus (2 Times Nothing), Ruben Lefever (Float Fall) en Tim Welkenhuysen.
Hun sound omschrijven is niet evident. Ooit werden ze omschreven als het liefdeskind van Massive Attack en My Bloody Valentine, maar wij houden het op donkere electropop met een streep gitaar. De nummers die ze brengen zijn een mix van indringende elektronica, scherpe gitaren, samples en intense vocals. Zanger Jeroen is heel nadrukkelijk aanwezig op het podium. Soms zelfs iets té waardoor de aandacht teveel afgeleid wordt van de muziek. Al bij al klinkt dit zeker niet slecht, er heerst een mysterieuze vibe maar het geheel is nogal onsamenhangend en onafgewerkt. Het potentieel is er maar er moet nog wat aan geschaafd worden.
De zaal is ondertussen bijna volgelopen en er heerst een gezellige ambiance in het publiek. De sympathieke mannen van Berry Quincy zijn hier immers geen onbekenden. Integendeel ze zijn enorm populair en hebben live een steengoede reputatie. De verwachtingen liggen dus hoog. De muziek van Berry Quincy is een soort kruispunt van folk, soul, rock en blues. The Black Crowes en The Doors worden dikwijls als referentie genoemd. Vanavond laten we ons verrassen door de nieuwe sound.
Al bij de sfeervolle, krachtige muzikale intro The Beginning wordt duidelijk dat de nieuwe sound meer synthgedreven is en stemvervormers gebruikt worden. Titelsong The Herdman voelt heel dramatisch aan, grootse synths, kervende gitaarlijn en stuwende drums. In de zang van Dirk, met stemvervormer, klinkt wanhoop en als Tim dan ook nog eens invalt gaan onze haren rechtop staan. Die ongelofelijk opzwepende intro van single Seeduway, de hypnotiserende drumbeat, puntige gitaren en strakke vocals komen live ongelofelijk goed tot hun recht en is alvast één van onze favorieten. Op de achtergrond speelt de zwart-wit video die de beklemmende sfeer nog sterker benadrukt. In het meer grungy Rocket To Mars klinkt Dirk als een doorleefde Peter Gabriël terwijl Tim de gekwelde backings voor zijn rekening neemt. Muzikaal denken we aan Alice In Chains. Een dreigende toon met bonkende drums en epische, jankende gitaren. Wij zijn alvast fan van dit nieuwe geluid en als dit niet opgepikt wordt door de betere radiozenders dan weten wij het ook niet meer.
Never Go Down uit het vorige album klinkt nog altijd even potig live. “We gotta own this town…” en het publiek zingt het uit volle borst mee. Met het breekbare Come On Over wordt een rustmomentje ingelast. Ook hier is die knappe meerstemmigheid van Dirk en Tim de sterkte van de song. Met Phoenix blijft het tempo rustig maar ondanks de knappe drumbeat kan het nummer ons niet helemaal bekoren. Het voelt iets te vlak, te zielloos aan. Het breekt ook de uitgelaten sfeer in de zaal want er wordt druk (lees storend) gebabbeld. Gelukkig volgt het nieuwe, opzwepende Blacklight, een eighties anthem rocksong met een verslavende gitaar- en synthhook. De energie spat van het podium en doet de zaal losbarsten. Onze nekspieren worden op de proef gesteld. Onze tweede favoriet.
De synths maken plaats voor gitaar en drums in Heartache. Melancholische bluesrock zoals we Berry Quincy kennen en waar ze ook in uitblinken. Album- en setafsluiter Friends With Benefits wordt door de band zelf als een bommetje aangekondigd. En ze hebben geen ongelijk. “Stay lonely darling”, zingt Dirk met een zwoele Jim Morrison-stem. De stuwende, sinistere beat, de falset-inval van de rest van de bandleden en de spanningsopbouw naar het ultieme hoogtepunt maken er een stomend feestje van. De muzikanten amuseren zich duidelijk op het podium en dat vertaalt zich naar het optreden. Het publiek wil duidelijk meer en krijgt ook meer. Niet één, maar twee bisrondes! De eerste wordt ingezet met de folkballade Lonely Rover die wordt opgedragen aan Sander. Wat daarna volgt is een klassiekers-juxebox van hun oude werk: Subtle World, For A Stranger, Old Man, You Give Me, Denny en ga maar door. Mag natuurlijk niet ontbreken: de zinderende rocksong Sweet Pistol waarmee de mannen dan ook afsluiten. Deel twee was een onvervalst rock-‘n-roll-feestje waar de synths definitief ingewisseld worden voor gitaren en drums en het publiek vurig meebrult.
Berry Quincy heeft hier duidelijk een thuismatch gespeeld. We moeten eerlijkheidshalve wel toegeven dat we de indruk hadden dat het werk uit het nieuwe album iets koeler werd ontvangen dan hun oudere rocknummers. Het vergt inderdaad een beetje wennen, maar ons hoor je niet klagen. Wij gingen huiswaarts met de nieuwe cd onder de arm.
