Hoeveel liedjes we ook al beluisterd hebben in ons leven, telkens opnieuw vallen we in verbazing als we stilstaan bij wat muziek met onze gevoelens doet. Bij de eerste noten die Berbel speelde in de Scorpio Sessions op Radio Scorpio, dachten we meteen: avondlijk. Nachtelijk, misschien al. Nazomer. Weemoed, een sfeer van haastig gebroken beloftes en langzaam gelijmde harten. En dat met enkel snaren en zang.
Er moet dus iets te vinden zijn in het gitaarspel van Frederik Karcher en de stem van Helena Van Hoolst dat meteen onze verbeelding prikkelt en een gevoelige snaar raakt. De opbouw van The Other Side klinkt bij de eerste kennismaking echter wat kabbelend, een tikje vormeloos. Wie het meerdere luisterbeurten gunt, ontdekt pas hoe knap dit lied ontvouwt.
Troublemaker’s Moon ontdekten we twee maanden geleden al: “bijna zes minuten kippenvel” en “een wondermooie, kleurrijke aquarel,” vond onze collega toen. Helemaal uitgekleed, zonder keyboard, ogen de kleuren van deze aquarel wat herfstiger, maar blijft hij ontroeren met elk subtiel detail. De melancholie die van Helena’s stem druipt maakt dit nummer helemaal af.
Een traktatie kan zo nu en dan geen kwaad, dus schotelt Berbel ons nog een derde nummer voor. Ook in Coast To Coast borstelt het duo meteen een schilderij: “There were rusty boats asleep by the coast to coast trail.” Net zoals de zee is dit lied onstuimig en gaat het zowat alle kanten op. Hiervan willen we vooral de tekst eens lezen, want vermoedelijk zit hier een verrassend verhaal verborgen. En misschien werkt dit nummer beter in een iets meer aangeklede versie, wanneer we Berbel nog eens aantreffen op een podium ergens te lande.
