Autopilot, een band waarvan we dachten dat die minstens halfdood en misschien al begraven was, bewees zondagavond het tegendeel want alive & well in Muziekcentrum Kinky Star. Veel belangstelling voor de show van de Gentse cultband. Kan moeilijk anders met een regelrechte BV (Tomas De Soete) achter de drumkit. Dat wil iedereen wel eens zien. Dus ook ondergetekende.
Gevoel voor humor hebben ze wel bij Autopilot. De release show van Driver– de langverwachte eerste plaat – werd aangeprezen met de boodschap: “Voorstelling Debuut en Best Of LP”. Best grappig en het klopt nog ook. Het vinyl bevat immers een lading nummers die in de voorbije twee decennia het levenslicht zagen in Gent en Brussel, maar nooit eerder op plaat belandden. Beter laat dan nooit. De groep – Rock Rally deelnemer in 2000 (!) – kreeg ooit een (denkbeeldig) MIA – award voor het: “langst uitgestelde debuut”. De Soete is daar erg duidelijk over; “eigenlijk waren we lofi-apen met redelijk weinig ambitie en weinig zin om hard te werken.”
Autopilot staat allerminst krom van de ernst, en ook op het podium sloeg de slappe lach zondagavond meer dan eens toe, maar een bende party lolbroeken is het niet. De groep brengt melancholische lo-fi poprock met een onmiskenbare nineties feel. Beat Happening, Pavement en Sebadoh vormen goede vergelijkingspunten.
Met een rustig kabbelend Saturday Morning werd in samenzang de toon gezet die voor de rest van de show werd aangehouden. Slechts onderbroken door knullige bindteksten die het manifest gebrek aan pretentie etaleerden. It’s only rock ‘n’ roll. Het optreden was opgevat als een releaseshow, maar de setlist bevatte meer dan hetgeen op de plaat staat. En niet alle nummers van de lp haalden het podium.
Oude of nieuwe nummers; het maakte allemaal niet zo gek veel verschil. Het rustige kabbelen en het occasionele krasselen bleef op het menu staan. Pas naar het einde van het concert toe gooide de band een eerste keer alle remmen los in Passage Ride. Met voorsprong het interessantste nummer van de avond. Het beste werd duidelijk tot het laatste bewaard.
Na die vlammende finale, overgoten met de nodige feedback, wou de band het podium verlaten. Het publiek, blijkbaar geïnspireerd door de drive waarmee het laatste nummer werd gebracht, belette dat. Enig gezeur, gejoel en enkele plaagstoten later werd er fors twijfelend aan het niet geplande bisnummer begonnen. Zonder de tweede gitaar, maar met succes en gevolgd door een applaus van daverende orde. Rommelige, maar leuke show die allerminst op automatische piloot werd afgehaspeld.
