Beginnen doen we voor een keer met de conclusie na een avondje stevig gitaarwerk dat werd geserveerd in de uitverkochte Rotonde van de Botanique op hetzelfde moment dat honderden tienermeisjes zich vergaapten aan de r&b van Mabel in de eveneens uitverkochte Orangerie. En die conclusie is eenvoudig. Wie nog nooit een optreden heeft meegemaakt van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead heeft nog niets gezien. Punt gemaakt! Doei.
De Texanen kwamen hun tiende full album voorstellen en hadden een stel Canadezen meegebracht die luisteren naar de naam Alex Henry Foster & The Long Shadows.
Hun muziek omarmt evenveel pathos als de groepsnaam alvast laat uitschijnen. Weinig voorprogramma’s mogen en kunnen een volwaardige set van naar schatting 50 minuten en slechts vier nummers brengen. Alex en zijn vijf lange schaduwen waren wel de gelukkigen. Drie gitaren en een bas zorgen voor een log en zwaar geluid dat helemaal niet op de adem trapt van een aantal bands die als referentiekader horen te dienen. Wij dachten geen seconde aan Fugazi en My Bloody Valentine, wel eerder aan The Triffids en The Drones. Alex liet vooral in het eerste en het laatste nummer van zijn erg ambitieuze set, Slow Pace en Hunter, horen waarom ze hier net in het voorprogramma van Trail Of Dead stonden. Veel tempowisselingen, vocale uithalen en complexe composities zijn een handelsmerk. Hunter schreef hij in Tanger en is een zelfreflectie over de dood. Veel rauwe energie van een frontman die fan lijkt van het Franse parkour want hij stond liever te balanceren op zijn versterkers dan het iets veiliger podium. Als hij met zijn Long Shadows iets meer focust op de balans in zijn songs dan zal hij ook langer dan een uur kunnen boeien.
De setlist voor het optreden van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead liet alvast het beste verhopen. Twintig songs stonden op het blad en daar viel op dat uit zes van de tien platen werd geplukt waarbij jammer genoeg geen plaats bleek voor de recente (2012 en 2014) albums Lost Songs en IX. Veertien nummers werden gereserveerd voor de nieuwe plaat en voor een stevige brok uit hun vierde plaat Worlds Apart en cultalbum Source Tags & Codes, dat de leeftijd van meerderjarigheid heeft bereikt. Logischerwijze kwam X: The Godless Void And Other Stories in het begin van de set aan bod.
Onverdeeld gelukkig werden we niet van de nieuwe plaat maar toch paste die heel mooi in het decor en brachten zanger/gitarist Conrad Keely en drummer/gitarist/zanger Jason Reece met hun drie collega’s de fans op de juiste wijze in de Trail Of Dead-sfeer waarbij zelfs nieuwelingen in het publiek erg overtuigd waren.
The Opening Crescendo gleed feilloos in All Who Wander en vormde met de breed aangezette indierockklank het perfecte tegengewicht voor posthardcoresongs als It Was There That I Saw You of How Near How Far uit 2002. Zo was het op plaat nogal melancholische, poppy Don’t Look Down van de nieuwe plaat live erg overtuigend. Oudjes Isis Unveiled en Bells Of Creation pasten bij de pathos van de nieuwe nummers maar moesten het duidelijk afleggen tegen de songs die de revue passeerden tijdens het laatste half uur van de reguliere set.
Homage was de ziedende splinterbom die in het gezicht van de eerste rijen ontplofte en de fans tijdens Caterwaul over de rooie liet gaan. Reece was zichtbaar content met de deining die was ontstaan. Sommige fotografen waren minder enthousiast en zochten veiliger oorden op. Het nog steeds briljante Will You Smile Again For Me was met de zaligmakende mix tussen hardcore en psychedelische pop een hoogtepunt. Conrad Keely moest een paar brandjes in het publiek blussen en vroeg de fans op het podium te komen vechten zodat ze konden delen in de vreugde. Er was echter geen houden meer aan. Het staand gedeelde van de zaal veranderde in een grote moshpit tijdens Relative Ways en het knotsgekke Mistakes And Regrets van cultplaat Madonna, waarmee ze vorig jaar nog uitgebreid hebben getoerd. Jason Reece verdween met gitaar en microstatief in het publiek en verknoeide in de val zijn effectenpedaal. Doorbraaksingle Another Morning Stoner, die de band op alle grote festivals bracht in de vroege jaren 2000 sloot de set op grootse wijze af.
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead deed haar naam weer alle eer aan en plaveide het pad van obscure, harde, macabere muziek met een zaligmakende flair van spelplezier en nederigheid. Het publiek kreeg nog de gedroomde toegift, het allereerste nummer van de band, van de uiteindelijk zevende plaat waaruit een nummer werd gespeeld. Het mythische, onverwoestbare Richter Scale Madness richtte een Raketkanonnerige chaos aan op het podium en zette de reputatie van de band als één van de beste live-bands opnieuw keihard in de kijker.
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead is en blijft een onverwoestbare mythe. En de fans van Mabel? Die lagen al in hun bedje als we de Rotonde verlieten.
