De Noord-Ieren van And So I Watch You From Afar (ASIWYFA), handelsmerk: een verpletterende fusie van postrock en mathrock, hielden woensdag voor het eerst in hun carrière halt in Gent. Tot hun eigen verbazing slaagde de cultband er in om de zaak uit te verkopen. De kelderverdieping van De Centrale liep alleszins vlotjes vol. Toegegeven, dat was vroeger wel even anders. Als vernieuwer duurt het soms even eer publieke appreciatie de juiste kant uithinkt. Als die er ooit komt natuurlijk.
Geen nieuwe release te promoten anno 2019 dus schuimt het viertal met de onmogelijke bandnaam uit Belfast alle hoeken van het avondland af met weinig meer dan de mededeling: “hey, we bestaan al tien jaar, wie had dat ooit gedacht, kom mee vieren”. Als je geen echte aanleiding hebt moet je ze maar zelf verzinnen. Op het feestprogramma: het naamloze debuutalbum, integraal gebracht. In de volgorde zoals een decennium geleden vastgelegd op de geluidsdragers van toen. Wel makkelijk om volgen zo.
Het kwartet had er duidelijk zin in en zette de zaak meteen in lichterlaaie met Set Guitars To Kill. Het nummer maakte zijn naam volledig waar, deze jongens waren niet gekomen om een slappe indruk te maken. Of om zich af te sluiten van het publiek waar Niall Kennedy indook halfweg het derde nummer om iedereen mee aan boord te hijsen van de bulldozer.
Hoogtepunt van de avond was onmiskenbaar Eat The City, Eat It Whole dat voor de gelegenheid in een extra lange uitvoering werd gestoken. De furieuze finale – het podium leek even in brand te staan – diende als opstapje naar de kleedkamer.
Na een korte break volgde het enige bisnummer van de avond met S Is For Salamander. De enige portie gitaargeweld op de playlist die niet op het debuutalbum terug te vinden valt. Maar net zo goed uit de beginperiode van ASIWYFA, het paste bijgevolg perfect in het partyplaatje.
Degelijk-deugddoend concert van een uiterst degelijke band. Feestelijk inderdaad, zij het zonder noemenswaardige verrassingen. Zoals gepland.
