Iemand warm krijgen voor een country-optreden blijkt niet simpel te zijn. Achteraf bekeken hadden we beter gesproken over roots of americana, wat het eigenlijk ook gewoon was, maar de afwezigen hadden uiteraard ongelijk. In de reeds goed gevulde zaal De Centrale zagen we een klein aantal line-dancers meteen in het oog springen. Ieder zijn of haar ding natuurlijk.
Een concert waar erop hele nummers lang, soms op soms naast de maat, in de handen werd geklapt en gestampt werd op de grond. Als bezetenen zo leek het. Het had wel iets, maar als er dan zo’n happy klapper vlak naast je oor enorm enthousiast maar helaas ook uit het ritme in zijn handen loopt te meppen, geen cadeau hoor.
Het voorprogramma The Rusty Zippers waren met twee gitaristen. De ene helft kennen we van Ed & The Gators, een bluesband pur sang. Ed De Smul nam voor dit zijproject de (semi)akoestische gitaar, de stampplaat en de mondharmonica mee. De andere gitarist deed niet meteen een belletje rinkelen. Het bleek de voor ons onbekende Tom De Poorter te zijn, die naast allerhande gitaren ook de mandoline en de banjo bespeelde. Deed hij geweldig trouwens. Samen brachten ze een niet onaardige mix van folk, country en blues die met momenten deed denken aan een Van Morrsion, Dave Van Ronk of dichter bij huis, The Slipmates. De Poorter kan heerlijk te keer gaan op zijn gerief, van bluessolo’s tot lekker rocken, erg cool om zien. Onnodig te zeggen dat de solo’s en het gitaarwerk van beiden erg goed waren. Ook de New Orleans getinte cover Jambalaya en het stukje When The Saints gingen er bij het volk uiteraard in als zoete koek. Goeie openingsact.
A Murder In Mississippi hebben deze maand hun derde full-lenght uitgebracht. Kort door de bocht? Fenomenaal op alle vlakken. Uiteraard was het een thuismatch voor dit jonge getalenteerde gezelschap, maar de goedgevulde zaal werd wel zeer snel ingepakt. Openen deden ze met het erg sterke Black Train van de nieuwe en al gauw werd duidelijk dat deze net geboren prachtplaat staat als een huis.
Mary Lou, Midnight Roller, Black Cats Dance In the Barn, Banjer City (met gastklarinet) en Medicine Man, allen klinken ze live fantastisch. Laatstgenoemde track duurt trouwens negen mintuten en frontman Leander Nelson Vandereecken riep deze zelfs uit tot hun eigenste Bohamian Rhapsody. Het was een wat appelen en peren-verhaal en uiteraard helemaal niet de bedoeling om het te vergelijken met de Queen-song. Er werd vooral gewezen naar de lange duur en de opbouw van de song, de vele tempowisselingen, moodswings en het feit dat het geen seconde verveelt. Topnummer!
Viool, banjo, wasbord, dobro, keys, contrabas en geen drums. Van echte oude en opzwepende country tot folk, americana, in mindere mate blues en elementen uit de traditionele Ierse muziek. Dit alles samen met het spelplezier, het vakmanschap en het hoge meebrul-gehalte van sommige nummers (wat de aanwezigen ook deden uit volle borst) maakten dat dit gewoon een fantastisch optreden was. De vorige full-lenght werd uitgebracht op het label van de helaas veel te vroeg overleden Tiny Legs Tim (Tim De Graeve). De ode aan hem middels een song was dan ook erg ontroerend. Naast de energieke kleppers van formaat deed ook het ingetogen werk het ontzettend goed. Zo mooi. En dan die samenzang, de harmonieën, met open mond stonden we soms te kijken.
Mocht je into bands als The Asylum Street Spankers, The Pine Box Boys (ten tijde van Arkansas Killing Time), The .357 String Band, Carrie Nation & The Speakeasy zijn, aanschaffen die handel van A Murder In Mississippi!
Facebook – Instagram
